Ko‘pchilik odamlar orasida mehr-oqibat yo‘qolib ketayotganidan noliydi. “Dunyoga o‘t ketsa-ketsin, mening kabobim pishsa bo‘ldi” qabilida yashayotganlar ko‘paygandek.
Ayniqsa, bu holat avtomobil haydab, katta ko‘chaga chiqqanda yaqqol ko‘rinib qoladi. Madaniyatsiz haydovchilar, bir-birini siqib, birinchi bo‘lib tiqilinchdan chiqib ketishga urinayotgan mashinalar, ko‘zni qamashtiruvchi turli chiroqlar o‘rnatib olib, boshqalarga ozor beradigan oliftalar... Lekin ba’zan shunday insonlar uchrab qoladiki, ularni ko‘rib, hayotga bo‘lgan, kelajakka bo‘lgan ishonchingiz, intilishingiz kuchayib ketadi...
Juma kuni odatdagidek boshlandi. Har kungi marshrut bo‘ylab yo‘lga chiqdim: avval bolalar bog‘chasiga, keyin esa ishxonaga. Ammo bu kun mutlaqo g‘ayrioddiy bo‘lib chiqdi va qalbimda chuqur iz qoldirdi.
Bog‘chaga ketayotib, mashinam orqasidan qora rangli Hyundai signal chalib kelayotganini payqadim. Avvaliga biror harakatim bilan bu mashina haydovchisiga noqulaylik tug‘dirgan bo‘lsam, meni so‘kish uchun ortimdan quvib kelyapti deb o‘yladim. Nihoyat svetoforda to‘xtaganimda, Hyundai haydovchisi menga yetib olib, yo‘l chetida to‘xtashimni qat’iyat bilan so‘radi. Qo‘rqa-pisa chetda to‘xtadim. Erkak mashinadan tushdi va mening g‘ildiragim teshilganini aytdi. Haqiqatan ham g‘ildiragimni biri pisayib yotganini ko‘rdim.
“Bu holatda yurib bo‘lmaydi, biror avariyaga uchrashingiz mumkin”, dedi erkak. “Zapaska bormi? Almashtiramiz” dedi u. Aytgancha, uning ismi Alisher aka ekanini bilib oldim. Alisher aka yolg‘iz emasdi, uning o‘g‘li ham mashinadan tushib, g‘ildirakni almashtirishga yordamlasha boshladi.
Ammo aksiga olib, zaxira g‘ildiragi ham yukxonada yotaverib, yaroqsiz bo‘lib qolgani ma‘lum bo‘ldi.
Shunda Alisher aka aql bovar qilmaydigan narsani taklif qildi: o‘g‘limni bog‘chaga olib borib, keyin ustaxonaga borib, ikkala g‘ildirakni ham yamash. Men o‘zimni noqulay his qildim, chunki butunlay notanish inson menga yordam taklif qilayotgan edi. Axir Alisher aka ham bekorchi emasdir, qayergadir ish bilan ketayotgani aniq. Shunga qaramay, vaqtini ayamay begona ayolga oxirigacha yordam berishga qaror qilganidan ta’sirlandim.
Alisher aka qizi va nabirasi ham xuddi shunday ahvolga tushib qolsa, kimdandir ularga ham shunday yordam berilishini xohlashini aytdi.
Men rozi bo‘ldim. Biz o‘g‘limni bolalar bog‘chasiga olib bordik, ustaxona izlab topdik, u yerda ikkala g‘ildirakni ham yamab, mashinamga qaytib keldik. Alisher aka o‘g‘li bilan g‘ildirakni joyiga o‘rnatib berdi.
Ish tugagach, men unga pul bermoqchi bo‘ldim. Uning so‘zlari yana meni ta’sirlantirdi: “Bu mening burchim. Agar biz bir-birimizga yordam bermasak, kim yordam beradi?” dedi-da, mashinasiga o‘tirib xayrlashib ketdi.
Bunday yordam, chinakam odamiylikni ko‘rib, Alisher akaga chuqur minnatdorlik hissi ko‘nglimni qamrab oldi. Afsuski, bu samimiy, oqko‘ngil insonni suratga olish esimga kelmabdi. Esimga kelgan taqdirda ham, Alisher aka bunga rozi bo‘lmasligi aniq edi. Zero u yaxshilikni ijtimoiy tarmoq qahramoniga aylanish uchun emas, shunchaki odamiylik yuzasidan amalga oshirgani aniq.
Alisher aka nafaqat menga, balki o‘g‘limga ham, bu hikoyani o‘qigan barchaga ham o‘rnakdir.
Biz odamlar orasida mehr-oqibat yo‘qolib ketyapti, hamma xudbinga aylanib bormoqda, deb ko‘p noliymiz. Lekin yaxshi odamlar biz o‘ylagandan ko‘ra ko‘proq. Ular qiyin vaziyatlarga tushib qolganimizda o‘zlarini namoyon qilishadi. Ular kamtar, samimiy va yaxshilikni ko‘r-ko‘rona qilishni yoqtirishmaydi. Balki shuning uchun yaxshi odamlar kam degan tushuncha bizda shakllanib qolgandir. Ammo yaxshilik beiz ketmaydi. U bumerangga o‘xshaydi. Albatta qaytadi...
Shirina Nurmuhamedova
Izoh (0)