Кўпчилик одамлар орасида меҳр-оқибат йўқолиб кетаётганидан нолийди. “Дунёга ўт кетса-кецин, менинг кабобим пишса бўлди” қабилида яшаётганлар кўпайгандек.
Айниқса, бу ҳолат автомобиль ҳайдаб, катта кўчага чиққанда яққол кўриниб қолади. Маданиятсиз ҳайдовчилар, бир-бирини сиқиб, биринчи бўлиб тиқилинчдан чиқиб кетишга уринаётган машиналар, кўзни қамаштирувчи турли чироқлар ўрнатиб олиб, бошқаларга озор берадиган олифталар... Лекин баъзан шундай инсонлар учраб қоладики, уларни кўриб, ҳаётга бўлган, келажакка бўлган ишончингиз, интилишингиз кучайиб кетади...
Жума куни одатдагидек бошланди. Ҳар кунги маршрут бўйлаб йўлга чиқдим: аввал болалар боғчасига, кейин эса ишхонага. Аммо бу кун мутлақо ғайриоддий бўлиб чиқди ва қалбимда чуқур из қолдирди.
Боғчага кетаётиб, машинам орқасидан қора рангли Hyundai сигнал чалиб келаётганини пайқадим. Аввалига бирор ҳаракатим билан бу машина ҳайдовчисига ноқулайлик туғдирган бўлсам, мени сўкиш учун ортимдан қувиб келяпти деб ўйладим. Ниҳоят светофорда тўхтаганимда, Hyundai ҳайдовчиси менга етиб олиб, йўл четида тўхташимни қатъият билан сўради. Қўрқа-писа четда тўхтадим. Эркак машинадан тушди ва менинг ғилдирагим тешилганини айтди. Ҳақиқатан ҳам ғилдирагимни бири писайиб ётганини кўрдим.
“Бу ҳолатда юриб бўлмайди, бирор аварияга учрашингиз мумкин”, деди эркак. “Запаска борми? Алмаштирамиз” деди у. Айтганча, унинг исми Алишер ака эканини билиб олдим. Алишер ака ёлғиз эмасди, унинг ўғли ҳам машинадан тушиб, ғилдиракни алмаштиришга ёрдамлаша бошлади.
Аммо аксига олиб, захира ғилдираги ҳам юкхонада ётавериб, яроқсиз бўлиб қолгани маълум бўлди.
Шунда Алишер ака ақл бовар қилмайдиган нарсани таклиф қилди: ўғлимни боғчага олиб бориб, кейин устахонага бориб, иккала ғилдиракни ҳам ямаш. Мен ўзимни ноқулай ҳис қилдим, чунки бутунлай нотаниш инсон менга ёрдам таклиф қилаётган эди. Ахир Алишер ака ҳам бекорчи эмасдир, қаергадир иш билан кетаётгани аниқ. Шунга қарамай, вақтини аямай бегона аёлга охиригача ёрдам беришга қарор қилганидан таъсирландим.
Алишер ака қизи ва набираси ҳам худди шундай аҳволга тушиб қолса, кимдандир уларга ҳам шундай ёрдам берилишини хоҳлашини айтди.
Мен рози бўлдим. Биз ўғлимни болалар боғчасига олиб бордик, устахона излаб топдик, у ерда иккала ғилдиракни ҳам ямаб, машинамга қайтиб келдик. Алишер ака ўғли билан ғилдиракни жойига ўрнатиб берди.
Иш тугагач, мен унга пул бермоқчи бўлдим. Унинг сўзлари яна мени таъсирлантирди: “Бу менинг бурчим. Агар биз бир-биримизга ёрдам бермасак, ким ёрдам беради?” деди-да, машинасига ўтириб хайрлашиб кетди.
Бундай ёрдам, чинакам одамийликни кўриб, Алишер акага чуқур миннатдорлик ҳисси кўнглимни қамраб олди. Афсуски, бу самимий, оқкўнгил инсонни суратга олиш эсимга келмабди. Эсимга келган тақдирда ҳам, Алишер ака бунга рози бўлмаслиги аниқ эди. Зеро у яхшиликни ижтимоий тармоқ қаҳрамонига айланиш учун эмас, шунчаки одамийлик юзасидан амалга оширгани аниқ.
Алишер ака нафақат менга, балки ўғлимга ҳам, бу ҳикояни ўқиган барчага ҳам ўрнакдир.
Биз одамлар орасида меҳр-оқибат йўқолиб кетяпти, ҳамма худбинга айланиб бормоқда, деб кўп нолиймиз. Лекин яхши одамлар биз ўйлагандан кўра кўпроқ. Улар қийин вазиятларга тушиб қолганимизда ўзларини намоён қилишади. Улар камтар, самимий ва яхшиликни кўр-кўрона қилишни ёқтиришмайди. Балки шунинг учун яхши одамлар кам деган тушунча бизда шаклланиб қолгандир. Аммо яхшилик беиз кетмайди. У бумерангга ўхшайди. Албатта қайтади...
Ширина Нурмуҳамедова
Изоҳ (0)