“Onamga 33 so‘mlik mehr bera olmadim”. O‘zbek shou-biznesi vakillarining ota-onasi haqidagi ta’sirli hikoyalari (foto, video)

O‘zbek shou-biznesi olamidagilarning ko‘pchiligini ota-onasi bilan bog‘liq yig‘latadigan, o‘ylashga, fikrlashga va ibrat olishga sabab bo‘ladigan xotiralari bor.

Musiqa va kino olami vakillari “Daryo” muxbiri Feruz Muhammadga ota-onasi haqidagi ta’sirli hikoyalarni so‘zlab berdi.

“Dadam shu dardimni so‘rab, o‘zlariga olganlar”

San’atga endi kirib kelayotgan 1991—1992-yillar edi. Balki “menga ko‘z tegdimi”, degan fikr ham yo‘q emas. Yotib qoldim. Juda ham yomon paytlarni boshimdan o‘tkazdim. Hozir ota bo‘lib o‘sha vaziyatimda ota-onamga qanchalar qiyin bo‘lganini bilyapman, sezyapman. Dunyoda hech bir ota-ona farzandining yomon holatini ko‘rmasin.

Dadam bizni shu darajada yaxshi ko‘rardilarki, bizni dunyoga ishonmas edilar. Uch-to‘rt oy yotib qolganimdan so‘ng, miyamda shamollash bo‘lib, meningit bo‘lib qoldim. Keyin yana to‘rt oy bu kasal bilan ham yotib qoldim. Juda xavfli bo‘ldi. Deyarli bir yilga yaqin to‘shakda yotdim. Tashqariga chiqa olmadim, biror joyga bora olmadim, ozib, o‘zimni taniy olmaydigan darajaga kelib qoldim. Oynaga qaraganimda qo‘rqib ketardim.

Baribir ota, ota ekanda. Otam ustimda turib Allohga nola qilganlar. “Bolamni dardini olib, menga bergin, bolam qiynalmasin”, deb duo qildilar. Buni o‘z qulog‘im bilan eshitganman. Dadam shu dardimni so‘rab, o‘zlariga olganlar. Shu voqeadan so‘ng kundan kunga yaxshi bo‘lib ketaverdim, dadam esa ikki yilga bormay vafot etdilar.

Dadam temir yo‘lchi bo‘lib ishlaganlar. Juda baquvvat inson edilar. Har kuni 30-40 km piyoda ishga borib kelardilar. Lekin shu voqeadan ko‘p o‘tmay olamdan o‘tganlar.

Ba’zida o‘ylab qolaman, biz otalarimizga mos farzand bo‘la oldikmikan, munosib bo‘lib, hurmatlarini joyiga qo‘ya oldikmikan, deyman. Hozirgacha shu fikr menga tinchlik bermaydi. Qiynalaman.

Og‘abek Sobirov, O‘zbekiston xalq artisti

“Boshimni o‘rtaga qo‘yar edim, ammo…”

(Ko‘zda yosh bilan) Xudodan bir kunga onamni qaytarib berishini so‘rayman. Qaytarib bersa onamni boshimdan tushirmaslikka, boshimni o‘rtaga qo‘yib qasam ichaman. Bermaydi. Onam va otamni ko‘rgim keladi. Shu armonim bor xolos. Qolgan hammasi yaxshi, xudoga shukr. Kuch-quvvat, aql-zakovat, oila, farzand berdi. Hammasi yaxshi. Ko‘p farzandlarga ota-onasi hamma narsani muhayyo qiladi, lekin farzand ularni baribir xafa qilib qo‘yadi. Qari chollarni, onaxonlarni ko‘rsam xursand bo‘lib ketaman. Ko‘p farzandlar ota-onasi qariganida jerkib muomala qiladi. Qaynotamning bir oyoqlari yo‘q, nogiron edilar. Ularni o‘zim xohlab, chin dildan borib, haftada bir marta cho‘miltirib kelardim. Xursand bo‘lib qolardilar.

A’zam Shokirjonov, aktyor

“Onam haqida gapira olmayman”…

(Ko‘zda yosh bilan) Onangiz vafot etsa, uning uchun nimalardir qilgan bo‘lsangiz ham, nimagadir ulgurgan bo‘lsangiz ham, xuddiki hech nimaga ulgurmagan, hech nima qilmagan odamdek bo‘lib qolarkansiz. Onam haqida gapira olmayman. Kechirasiz.

Sardor Mamadaliyev, xonanda

“Onamga 33 so‘mlik mehr bera olmadim”

(Ko‘zda yosh bilan) Buni qaytarib bo‘lmaydi. Buni qaytara olmaysiz. 2001-yil, juma kuni o‘g‘lim Temurga “yur buvingni ko‘rib kelamiz”, dedim. Menga Tojikistondan xabar kelmagan, birov telefon ham qilmagan. Har doim chegaradan azob-uqubat bilan o‘tardim. O‘sha kuni yomg‘ir chelaklab quyayotgandi. Lekin aynan o‘sha kuni chegaradan osonlik bilan o‘tganman.

Har doim bozorga borib onamga qo‘y go‘shti va nok olardim. Bu safar ham shunday qilish uchun bozorga bordim. Bozorda jiyanim yugurib kelib “Ma’ruf tog‘a”, dedi va jim bo‘lib qoldi. Unga qaragan zahotim nima bo‘lganini tushundim.

Onam rahmatli meni kelishimni ertalab soat 11 gacha kutgan ekanlar. Ko‘chaga qarab yotgan holatda jonlari uzilgan ekan. Odamlar “Ma’ruf kelmagunicha chiqarmaymiz”, deyishayotgan ekan.

Onamni yoniga borib, ularni o‘pganimda, so‘nggi nafaslarini chiqardilar. Hech qachon og‘rimagan yuragim, o‘shanda birinchi marotaba og‘rib, o‘tirib qolganman.

Qiyin bo‘lgan.

Ikkinchi sinfda o‘qib yurganimda dadam vafot etgan bo‘lsalar, keyingi hayotimdagi barcha yaxshiliklarni onamdan ko‘rganman. Onamning 33 so‘m pensiyasi bilan o‘qiganman. 33 so‘mdan 3 so‘mini o‘zlariga olib qolarkanlarda, 30 so‘mini menga berib yuborar ekanlar. U vaqtda ham ijarada yashardim. Hamisha “onamga 33 so‘mlik mehr bera olmadim”, deb o‘zimni qiynayveraman.

Har doim siqilib, azob tortgan vaqtimda jiyanimni to‘yini ko‘raman. U to‘yda boshlovchi “endiki so‘zni Zuhraxon onaga beramiz”, degan joyi bor. Onam to‘yda o‘zbekona ro‘mollar, ko‘ylak lozimlarda kulib, men bilan o‘ynaganlar. O‘sha yerda onamni quchoqlab yig‘lagan ekanman. Uyda ayolimni boshqa xonaga chiqarib, faqat shu lavhani ko‘rib yig‘layman.

Onam bilan vidolasha olmaganim butun umrlik, qaytarib bo‘lmaydigan armonim bo‘lib qoldi.

Ma’ruf Otajonov, aktyor, rejissor

“Hozir eshikni ochganimda ular yo‘qlar”…

Onam haqida gapirsam, onamni eslasam o‘pkam to‘ladi. Ona haqida ashula aytib, ayta olmay qolaman. Yoki qo‘shiq avjiga kelganda yig‘lab yuborib, to‘xtab qolaman.

Namanganga o‘qishga kirgan vaqtimda onam “g‘alati tushlar ko‘ryapman, tushimda seni urishibdi”, deganlar. Shu gapdan so‘ng o‘qishni tashlab, ota-onamni yoniga kelib olganman. “Men sabab siqilishmasin”, deganman.

Ota-onam meni shu kunlarimni, uy-joyimni, rohatimni ko‘ra olmadilar. Bu eng katta armonim.

Onam rahmatli biror joyga borsalar, u yerdagi yaxshi uy-joylarni ko‘rib, havas qilib kelardilar. Men xuddi ular ta’riflaganlaridek uy-joy qurdim, ammo bularning bittasini ham ular ko‘rolmadilar. Avvallari juda og‘ir sharoitda yashaganmiz.

Toshkent shahri yoki Farg‘ona shahriga ko‘chib kelib, ijod qilmasligimizni, yashamasligimizning sababi aynan ota-onamiz bo‘lgan. Uyimizda biror narsaga qo‘l cho‘zsak uni yo dadamiz, yo onamiz ishlatgan bo‘ladilar. Ularning chirog‘ini yoqib turish uchun ham boshqa joylarga ketmayman.

Kechqurun 2 yoki 3 da uyga kelib, dadam ham, onam ham uyg‘onmasinlar, deb eshikni tagidan qo‘limni tiqib, tirgakni olib, o‘zimga ham eshitilmaydigan darajada asta ochgan vaqtimda, eshik orqasida onam turgan bo‘lardilar. “Seni qarab tur, ertaga dadangga aytib beraman”, derdilar. Hozir eshikni ochganimda ular yo‘qlar. Armonlar esa men bilan birgalikda ulg‘aymoqda…

Abdujalil Qo‘qonov, xonanda

“Onamga yig‘lab, “bo‘ldi, o‘qimayman, bozorga chiqib savdo qilaman, deganman”

Oilada dadam bilan bog‘liq holatlar menga “ishlagin, ishlashing kerak”, degan tuyg‘u bergan. “O‘lib ketsam ham oilamni shu holatdan, kambag‘allikdan chiqaraman”, deb o‘zimga o‘zim so‘z berganman.

Bir kuni onam “bozorlik qilib kel”, degandilar. Men velosipedda bozorlikni olib qaytayotganimda, velosiped sinib ketdi. Keyin bir yelkamga og‘ir bozorliklarni, bir yelkamda singan velosipedni olib, uyga qaytayotganimda, dadamning 3-4 ta yaqin o‘rtoqlari yo‘lda turishgan ekan. Dadamning ismlari Hakimjon. Ularga salom berib, yomg‘irda, loyda bazo‘r yuklarni ko‘tarib o‘tib ketayotganimda “ha Hakimjonning o‘g‘li qaleysan, yaxshimisan, “veliging” sinib, dabdalasi chiqibdi-ku, xuddi dadangga o‘xshab”, deyishgan. Uyga qanday kelganimni bilmayman. Onamga yig‘lab, “bo‘ldi, o‘qimayman, bozorga chiqib savdo qilaman, deganman.

Ahad Qayum, shoir, aktyor