«Онамга 33 сўмлик меҳр бера олмадим». Ўзбек шоу-бизнеси вакилларининг ота-онаси ҳақидаги таъсирли ҳикоялари (фото, видео)

Ўзбек шоу-бизнеси оламидагиларнинг кўпчилигини ота-онаси билан боғлиқ йиғлатадиган, ўйлашга, фикрлашга ва ибрат олишга сабаб бўладиган хотиралари бор.

Мусиқа ва кино олами вакиллари «Дарё» мухбири Феруз Муҳаммадга ота-онаси ҳақидаги таъсирли ҳикояларни сўзлаб берди.

«Дадам шу дардимни сўраб, ўзларига олганлар»

Санъатга энди кириб келаётган 1991—1992 йиллар эди. Балки «менга кўз тегдими», деган фикр ҳам йўқ эмас. Ётиб қолдим. Жуда ҳам ёмон пайтларни бошимдан ўтказдим. Ҳозир ота бўлиб ўша вазиятимда ота-онамга қанчалар қийин бўлганини биляпман, сезяпман. Дунёда ҳеч бир ота-она фарзандининг ёмон ҳолатини кўрмасин.

Дадам бизни шу даражада яхши кўрардиларки, бизни дунёга ишонмас эдилар. Уч-тўрт ой ётиб қолганимдан сўнг, миямда шамоллаш бўлиб, менингит бўлиб қолдим. Кейин яна тўрт ой бу касал билан ҳам ётиб қолдим. Жуда хавфли бўлди. Деярли бир йилга яқин тўшакда ётдим. Ташқарига чиқа олмадим, бирор жойга бора олмадим, озиб, ўзимни таний олмайдиган даражага келиб қолдим. Ойнага қараганимда қўрқиб кетардим.

Барибир ота, ота эканда. Отам устимда туриб Аллоҳга нола қилганлар. «Боламни дардини олиб, менга бергин, болам қийналмасин», деб дуо қилдилар. Буни ўз қулоғим билан эшитганман. Дадам шу дардимни сўраб, ўзларига олганлар. Шу воқеадан сўнг кундан кунга яхши бўлиб кетавердим, дадам эса икки йилга бормай вафот этдилар.

Дадам темир йўлчи бўлиб ишлаганлар. Жуда бақувват инсон эдилар. Ҳар куни 30-40 км пиёда ишга бориб келардилар. Лекин шу воқеадан кўп ўтмай оламдан ўтганлар.

Баъзида ўйлаб қоламан, биз оталаримизга мос фарзанд бўла олдикмикан, муносиб бўлиб, ҳурматларини жойига қўя олдикмикан, дейман. Ҳозиргача шу фикр менга тинчлик бермайди. Қийналаман.

Оғабек Собиров, Ўзбекистон халқ артисти

«Бошимни ўртага қўяр эдим, аммо…»

(Кўзда ёш билан) Худодан бир кунга онамни қайтариб беришини сўрайман. Қайтариб берса онамни бошимдан туширмасликка, бошимни ўртага қўйиб қасам ичаман. Бермайди. Онам ва отамни кўргим келади. Шу армоним бор холос. Қолган ҳаммаси яхши, худога шукр. Куч-қувват, ақл-заковат, оила, фарзанд берди. Ҳаммаси яхши. Кўп фарзандларга ота-онаси ҳамма нарсани муҳайё қилади, лекин фарзанд уларни барибир хафа қилиб қўяди. Қари чолларни, онахонларни кўрсам хурсанд бўлиб кетаман. Кўп фарзандлар ота-онаси қариганида жеркиб муомала қилади. Қайнотамнинг бир оёқлари йўқ, ногирон эдилар. Уларни ўзим хоҳлаб, чин дилдан бориб, ҳафтада бир марта чўмилтириб келардим. Хурсанд бўлиб қолардилар.

Аъзам Шокиржонов, актёр

«Онам ҳақида гапира олмайман»…

(Кўзда ёш билан) Онангиз вафот этса, унинг учун нималардир қилган бўлсангиз ҳам, нимагадир улгурган бўлсангиз ҳам, худдики ҳеч нимага улгурмаган, ҳеч нима қилмаган одамдек бўлиб қоларкансиз. Онам ҳақида гапира олмайман. Кечирасиз.

Сардор Мамадалиев, хонанда

«Онамга 33 сўмлик меҳр бера олмадим»

(Кўзда ёш билан) Буни қайтариб бўлмайди. Буни қайтара олмайсиз. 2001 йил, жума куни ўғлим Темурга «юр бувингни кўриб келамиз», дедим. Менга Тожикистондан хабар келмаган, биров телефон ҳам қилмаган. Ҳар доим чегарадан азоб-уқубат билан ўтардим. Ўша куни ёмғир челаклаб қуяётганди. Лекин айнан ўша куни чегарадан осонлик билан ўтганман.

Ҳар доим бозорга бориб онамга қўй гўшти ва нок олардим. Бу сафар ҳам шундай қилиш учун бозорга бордим. Бозорда жияним югуриб келиб «Маъруф тоға», деди ва жим бўлиб қолди. Унга қараган заҳотим нима бўлганини тушундим.

Онам раҳматли мени келишимни эрталаб соат 11 гача кутган эканлар. Кўчага қараб ётган ҳолатда жонлари узилган экан. Одамлар «Маъруф келмагунича чиқармаймиз», дейишаётган экан.

Онамни ёнига бориб, уларни ўпганимда, сўнгги нафасларини чиқардилар. Ҳеч қачон оғримаган юрагим, ўшанда биринчи маротаба оғриб, ўтириб қолганман.

Қийин бўлган.

Иккинчи синфда ўқиб юрганимда дадам вафот этган бўлсалар, кейинги ҳаётимдаги барча яхшиликларни онамдан кўрганман. Онамнинг 33 сўм пенсияси билан ўқиганман. 33 сўмдан 3 сўмини ўзларига олиб қоларканларда, 30 сўмини менга бериб юборар эканлар. У вақтда ҳам ижарада яшардим. Ҳамиша «онамга 33 сўмлик меҳр бера олмадим», деб ўзимни қийнайвераман.

Ҳар доим сиқилиб, азоб тортган вақтимда жиянимни тўйини кўраман. У тўйда бошловчи «эндики сўзни Зуҳрахон онага берамиз», деган жойи бор. Онам тўйда ўзбекона рўмоллар, кўйлак лозимларда кулиб, мен билан ўйнаганлар. Ўша ерда онамни қучоқлаб йиғлаган эканман. Уйда аёлимни бошқа хонага чиқариб, фақат шу лавҳани кўриб йиғлайман.

Онам билан видолаша олмаганим бутун умрлик, қайтариб бўлмайдиган армоним бўлиб қолди.

Маъруф Отажонов, актёр, режиссёр

«Ҳозир эшикни очганимда улар йўқлар»…

Онам ҳақида гапирсам, онамни эсласам ўпкам тўлади. Она ҳақида ашула айтиб, айта олмай қоламан. Ёки қўшиқ авжига келганда йиғлаб юбориб, тўхтаб қоламан.

Наманганга ўқишга кирган вақтимда онам «ғалати тушлар кўряпман, тушимда сени уришибди», деганлар. Шу гапдан сўнг ўқишни ташлаб, ота-онамни ёнига келиб олганман. «Мен сабаб сиқилишмасин», деганман.

Ота-онам мени шу кунларимни, уй-жойимни, роҳатимни кўра олмадилар. Бу энг катта армоним.

Онам раҳматли бирор жойга борсалар, у ердаги яхши уй-жойларни кўриб, ҳавас қилиб келардилар. Мен худди улар таърифлаганларидек уй-жой қурдим, аммо буларнинг биттасини ҳам улар кўролмадилар. Авваллари жуда оғир шароитда яшаганмиз.

Тошкент шаҳри ёки Фарғона шаҳрига кўчиб келиб, ижод қилмаслигимизни, яшамаслигимизнинг сабаби айнан ота-онамиз бўлган. Уйимизда бирор нарсага қўл чўзсак уни ё дадамиз, ё онамиз ишлатган бўладилар. Уларнинг чироғини ёқиб туриш учун ҳам бошқа жойларга кетмайман.

Кечқурун 2 ёки 3 да уйга келиб, дадам ҳам, онам ҳам уйғонмасинлар, деб эшикни тагидан қўлимни тиқиб, тиргакни олиб, ўзимга ҳам эшитилмайдиган даражада аста очган вақтимда, эшик орқасида онам турган бўлардилар. «Сени қараб тур, эртага дадангга айтиб бераман», дердилар. Ҳозир эшикни очганимда улар йўқлар. Армонлар эса мен билан биргаликда улғаймоқда…

Абдужалил Қўқонов, хонанда

«Онамга йиғлаб, «бўлди, ўқимайман, бозорга чиқиб савдо қиламан, деганман»

Оилада дадам билан боғлиқ ҳолатлар менга «ишлагин, ишлашинг керак», деган туйғу берган. «Ўлиб кетсам ҳам оиламни шу ҳолатдан, камбағалликдан чиқараман», деб ўзимга ўзим сўз берганман.

Бир куни онам «бозорлик қилиб кел», дегандилар. Мен велосипедда бозорликни олиб қайтаётганимда, велосипед синиб кетди. Кейин бир елкамга оғир бозорликларни, бир елкамда синган велосипедни олиб, уйга қайтаётганимда, дадамнинг 3-4 та яқин ўртоқлари йўлда туришган экан. Дадамнинг исмлари Ҳакимжон. Уларга салом бериб, ёмғирда, лойда базўр юкларни кўтариб ўтиб кетаётганимда «ҳа Ҳакимжоннинг ўғли қалейсан, яхшимисан, «велигинг» синиб, дабдаласи чиқибди-ку, худди дадангга ўхшаб», дейишган. Уйга қандай келганимни билмайман. Онамга йиғлаб, «бўлди, ўқимайман, бозорга чиқиб савдо қиламан, деганман.

Аҳад Қаюм, шоир, актёр