Jurnalist Mirolim Isajonov velosiped haydashni kanda qilmaydigan 97 yoshli onaxon Robixon Imyaminova bilan eksklyuziv intervyu uyushtirdi.
—Turmush o‘rtog‘im Solijon Imyaminov ko‘magi bilan ot minishni o‘rganib, institutni otda qatnab bitirganman. Velosipedga mehrim ham shu inson sabab tushgan. O‘shanda 22 yoshda edim. Bir kuni ishdan qaytayotsam, Solijon aka yoniga chaqirib, velosiped minasan, deb qoldi. Unga hayron bo‘lib, eplay olmasligimni aytdim. U esa uch marta, minasan deya, shart qo‘ydi. Men ham minmayman, ayol kishi ham velosiped minadimi, deb o‘z so‘zimda qat’iy turib oldim. So‘ng u hazil aralash velosipedga chiqarib qo‘yib, oldingaitarib yubordi. Ko‘chada hech kim yo‘q. Bir o‘zim uzoq masofaga tezlashib ketyapman. Turmush o‘rtog‘im esa orqada qolib ketdi. Ancha yo‘l bosib o‘tganimdan keyin bir katta ariq tomon qarshisidan chiqdim. Shunda nima qilishni bilmay, velosipedni quruqlikka itarib, o‘zim esa suvga tushib ketdim. Shu voqeadan so‘ng velosiped minishga qiziqib qoldim (kuladi). Oradan 75 yil o‘tsa hamki, velosiped yaqin hamrohim. Qishloqda to‘y-ma’raka bo‘lsa ham, maktabga ham velosiped minib boraman. Bunga mahalladoshlar o‘rganib ketishgan.
—Farzandlaringiz velosipedda yurishingizga qanday munosabat bildirishadi?
—Savolingizni eshitib, bir voqea yodimga tushdi. Ancha yil oldin qo‘shni mahallaga to‘yga ketsam, Amurmuhammad ismli o‘g‘lim velosipedimni yangi qurayotgan uyimizning poydevordagi betoniga tashlab yuboribdi. Sababini so‘rasam, “Katta ayol bo‘lib qoldingiz, endi minmaysiz”,— dedi. Shu manzaradan keyin kasal bo‘lib qoldim. Ikki yil velosiped minmadim. So‘ng rahmatli Dilshodxon qizim magazindan menga velosiped olib, uni sovg‘a qildi. Hozirgacha to‘rtta velosipedni mindim. Qizlarim ham, qiz nevaralarimning barchasi ham velosiped minishni uddasidan chiqishadi. Ular meni velosipedsiz biror joyga bormasligimni yaxshi bilishadi va to‘g‘ri tushunib, o‘zlari yordamlashib turishadi.
—Hayotiy tajribangizdan kelib chiqqan holda uzoq umr ko‘rish sirlari xususida ham gapirib bersangiz?
—Aksariyat insonlar ayol kishining velosiped yoki mashina haydashiga salbiy nazar bilan qarashadi. Ammo men bunday munosabatni oqlamayman. Allohga shukr, shu kunlarga yetib kelishimda velosiped minishimning juda katta ahamiyati bor. Velosiped minsangiz, yurak faoliyatim yaxshilangandek bo‘ladi, nafas olishim ham o‘zgaradi. Qo‘l-oyoqlarim chigalini yozib, zavqlanaman. Odamzot kim va necha yoshda bo‘lishidan qat’iy nazar, velosipedga oshno bo‘lishi kerak. Bundan tashqari, yayovda qo‘ylar boqaman, ularga o‘t teraman. Uyda ham kelinlarimga ko‘maklashgim keladi. Xursandchilik davralarida raqs tushish, qo‘shiq hirgoyi qilishni yoqtiraman. Muhimi inson bag‘rini keng qilishi, doim xush kayfiyatda, harakatda bo‘lishi lozim. Shundagina umriga umr qo‘shilib borilaveradi.
Men o‘zimni orzulari ushalgan baxtli ayol, deb hisoblayman. 5 nafar farzandim, 18 nafar nevaram, 23 nafar chevaram, mahalla-ko‘y ardog‘ida keksalik gashtini suryapman. Butun umr xalq ta’limi sohasida ishladim. Kasbim orqali obro‘-e’tibor, baxt topdim. Hukumatimizning necha-necha faxriy yorlig‘i-yu, O‘zbekiston Xalq maorifi a’lochisi, “El-yurt hurmati” ordeni singari yuksak mukofotlariga sazovor bo‘ldim. Barchasidan behad mamnunman va Yaratganga cheksiz shukronalar aytaman!
Izoh (0)