Gulnoza Saidova oliy ma’lumotli o‘qituvchi bo‘lib o‘quvchilarga saboq bergan. Afsuski, erta kelgan og‘ir dard sabab u bir kundayoq qo‘l-oyoqlarining harakatlanishidan mahrum bo‘lgan. Ammo u tushkunlikka tushgani yo‘q. Turmush o‘rtog‘i va o‘g‘li uchun ham o‘zini qo‘lga olib, nogironlik aravachasida ham baxtli bo‘lish mumkinligini isbotlay oldi.
“Ertalab turaman desam oyoq-qo‘llarim ishlamadi”
— Nizomiy nomidagi pedagogika oliygohining o‘zbek tili va adabiyoti fakultetini tamomlaganman. Oila qurib, farzandli bo‘lib yashab yurgan vaqtlarimda qattiq stressga uchradim. Ketma-ket kelgan og‘ir dard, ya’ni mikroinsult va bo‘g‘im xastalik sabab bir kunda yurolmay qoldim. Ertalab turaman desam, oyoq qo‘llarim ishlamay qolgandi. O‘shanda men uchun hayot tugadi, deb o‘yladim. U paytlarda nogironlik nima ekanligini ham bilmasdim. Ko‘zi ojiz qo‘shnimiz bor edi, shu nogironlik bo‘lsa kerak deb hayolimdan o‘tkazgandim.Yurib turgan insonning birdan to‘shakka mixlanishi juda qo‘rqinchli holat. Kun bo‘yi shiftga tikilib yotaman, menda nafas olish, ko‘z ochib yumish va xayolot bor xolos. Qolgan hech narsa qo‘limdan kelmasdi. O‘sha paytlari o‘g‘lim maktabning 4-sinfida o‘qirdi. Ertalab u maktabga, turmush o‘rtog‘im esa ishga ketardi. O‘g‘lim tushga yaqin kelganida ovqatimni berardi, keyin shomga qadar sport to‘garagida bo‘lardi. O‘g‘lim kelishini va chiroqni yoqishini intiqlik bilan kutardim. Kun bo‘yi yig‘lardim, ammo ko‘zimdagi yoshni artishni ham uddalolmasdim, — deydi Gulnoza Saidova.
“Nogironligimdan uyalardim”
— Nogironlikni uyat deb bilardim. Chunki tibbiy tekshiruvga turmush o‘rtog‘im ko‘tarib olib borardi. Odamlarning qarashi meni cho‘chitib qo‘ygandi. Shu bois ham kasalligim haqida yaqinlarimga ham aytmadim. Onam, opa-singillarim ko‘rgani boramiz deyishsa, turli bahonalar bilan Toshkentga kelishini istamasdim. Ko‘chaga ham chiqishni istamay, kun bo‘yi o‘z hayollarim bilan ovora edim.
Bir kuni televizorda Respublika nogironlar jamiyati raisi Zuhra Rahmatullayevaning intervyusini ko‘rib qoldim. Uning “Bizga ishoning va imkon bering”, degan gapi menga oz bo‘lsa-da umid berdi. Nogiron insonlarning ham jamiyati borligini eshitib quvondim. U inson bilan uchrashdim, ko‘plab tadbirlarda ishtirok etdim. Yolg‘iz emasligimni va jamiyatda imkoniyati cheklangan insonlar uchun ham ko‘plab sharoitlar yaratilganini bilib. Yashashga bo‘lgan ishtiyoqim ortdi, — deydi Gulnoza Saidova.
“Ko‘p sinovlarni yengdingiz, deb maslahat so‘rashadi”
— Har bir insonning ichida ikkinchi “men”i bo‘lar ekan. O‘ylashimcha, sog‘lom paytimda faqatgina bir “men”imdan foydalanganman. Imkoniyatlarim cheklangan ikkinchi “men”im ham uyg‘ondi. Men lider bo‘lib ortimdan o‘zimga o‘xshagan insonlarni ham ergashtirish mumkin ekan, deb fikr paydo bo‘ldi. Ilgari maktabda dars berganman, menda biznes bo‘yicha hech qanday taassurot yo‘q edi. Biznes treninglarda ishtirok etdim. To‘garaklarga qatnadim. Nogiron insonlarni o‘rganish uchun ular bilan ko‘proq suhbatda bo‘ldim.
Xullas, nogironlik sabab o‘zimni qaytadan kashf etdim. Hozirgi kunga kelib, uyimga yo‘q deganda uyimda 2-3 ta odam maslahat so‘rab keladi. Ular orasida nafaqat nogironlikka chalinganlar, balki to‘rt muchasi sog‘ insonlar ham bor. “Siz og‘ir sinovni boshingizdan o‘tkazgansiz. Iltimos menga to‘g‘ri yo‘lni ko‘rsating”, deyishadi. Quvonib ketaman, ularni kayfiyatini ko‘tarib, hayotga bo‘lgan qiziqishlarini oshirishga harakat qilaman, — deydi Gulnoza Saidova.
“Menga berilgan madadni boshqalarga ham berishni istadim”
— 2015-yil Sergeli tuman nogironlar jamiyati ochilgan bo‘lsa, avvalgi raisimiz meni yordamchi bo‘lishga taklif qilgandi. U paytlari boshqa tumanda yashagan bo‘lsam-da, jamiyat rivojiga o‘z hissamni qo‘shib yurgandim. Keyin prezidentimizning qarorlari bilan nogiron va ehtiyojmand oilalarga shu tumandan uy berildi. Men ham shuncha yildan buyon ijara uyda yashardim. Qaror ijrosi sabab, biz ham uylik bo‘ldik.
Mahallamizda poytaxtning turli tumanlaridan ko‘chib kelgan 152 nafar nogiron insonlar ham istiqomat qiladi. Bir paytlar menga ishonch bergan, nogiron ekanligimdan uyalmaslikka undagan insonning estafetasini davom ettirish maqsadida ilk ishni nogironlarni ro‘yxatga olish va ularni o‘rganishdan boshladim. 3-4 yil ko‘ngilli bo‘lib yurganimdan so‘ng menga tuman nogironlar jamiyati raisligini topshirishdi. Ammo meni lavozimni egallash niyatim bo‘lmagan. Shunchaki bir paytlar menga ko‘rsatilgan ruhiy madadni, men ham boshqalarga berishni istagandim, xolos, — deydi Gulnoza Saidova.
“Menga ‘Mers’ berishdi”
— Bundan 10 yil avval ham nogiron insonlar bo‘lgan. Ammo u paytdagi imkoniyati cheklangan inson bilan bugungisi o‘rtasida katta farq bor. Mana bunga o‘zim yorqin misolman. O‘tgan yili prezidentimizning tashabbusi bilan yurtimizdagi juda ko‘plab nogironlarga elektron aravacha berildi. Imkoniyati cheklangan inson uchun bu chinakamiga baxt. Boisi bu “Mers”im bilan 3,5 km masofa yurolaman. Bu degani nogiron inson hamrohsiz o‘qishga, ishga yoki do‘konga borib kelishi mumkin. Bu aravacha bozorda 8-10 million so‘m turadi. Ammo hamma nogiron insonning buni olishga imkoniyati yo‘q. Shu bois prezidentimiz tomonidan olib borilayotgan ishlar nogironlarning yashashga bo‘lgan ishtiyoqini yanada oshiryapti, — deydi Gulnoza Saidova.
Mavzuga doir:
- “Hech bir to‘siq maqsadlarimga yetishishimga qarshilik qilolmaydi” — nogironlik aravachasida bo‘lsa-da, jamiyatda o‘z o‘rnini topishga intilayotgan talaba qiz hikoyasi (video)
- “O‘quvchilarda ijobiy o‘zgarishlar sezilyapti” — “Zamin” fondi tomonidan eshitish apparatlari tarqatilgan maktab-internati haqida reportaj (video)
Izoh (0)