Гулноза Саидова олий маълумотли ўқитувчи бўлиб ўқувчиларга сабоқ берган. Афсуски, эрта келган оғир дард сабаб у бир кундаёқ қўл-оёқларининг ҳаракатланишидан маҳрум бўлган. Аммо у тушкунликка тушгани йўқ. Турмуш ўртоғи ва ўғли учун ҳам ўзини қўлга олиб, ногиронлик аравачасида ҳам бахтли бўлиш мумкинлигини исботлай олди.
«Эрталаб тураман десам оёқ-қўлларим ишламади»
— Низомий номидаги педагогика олийгоҳининг ўзбек тили ва адабиёти факультетини тамомлаганман. Оила қуриб, фарзандли бўлиб яшаб юрган вақтларимда қаттиқ стрессга учрадим. Кетма-кет келган оғир дард, яъни микроинсульт ва бўғим хасталик сабаб бир кунда юролмай қолдим. Эрталаб тураман десам, оёқ қўлларим ишламай қолганди. Ўшанда мен учун ҳаёт тугади, деб ўйладим. У пайтларда ногиронлик нима эканлигини ҳам билмасдим. Кўзи ожиз қўшнимиз бор эди, шу ногиронлик бўлса керак деб ҳаёлимдан ўтказгандим.Юриб турган инсоннинг бирдан тўшакка михланиши жуда қўрқинчли ҳолат. Кун бўйи шифтга тикилиб ётаман, менда нафас олиш, кўз очиб юмиш ва хаёлот бор холос. Қолган ҳеч нарса қўлимдан келмасди. Ўша пайтлари ўғлим мактабнинг 4-синфида ўқирди. Эрталаб у мактабга, турмуш ўртоғим эса ишга кетарди. Ўғлим тушга яқин келганида овқатимни берарди, кейин шомга қадар спорт тўгарагида бўларди. Ўғлим келишини ва чироқни ёқишини интиқлик билан кутардим. Кун бўйи йиғлардим, аммо кўзимдаги ёшни артишни ҳам уддалолмасдим, — дейди Гулноза Саидова.
«Ногиронлигимдан уялардим»
— Ногиронликни уят деб билардим. Чунки тиббий текширувга турмуш ўртоғим кўтариб олиб борарди. Одамларнинг қараши мени чўчитиб қўйганди. Шу боис ҳам касаллигим ҳақида яқинларимга ҳам айтмадим. Онам, опа-сингилларим кўргани борамиз дейишса, турли баҳоналар билан Тошкентга келишини истамасдим. Кўчага ҳам чиқишни истамай, кун бўйи ўз ҳаёлларим билан овора эдим.
Бир куни телевизорда Республика ногиронлар жамияти раиси Зуҳра Раҳматуллаеванинг интервьюсини кўриб қолдим. Унинг «Бизга ишонинг ва имкон беринг», деган гапи менга оз бўлса-да умид берди. Ногирон инсонларнинг ҳам жамияти борлигини эшитиб қувондим. У инсон билан учрашдим, кўплаб тадбирларда иштирок этдим. Ёлғиз эмаслигимни ва жамиятда имконияти чекланган инсонлар учун ҳам кўплаб шароитлар яратилганини билиб. Яшашга бўлган иштиёқим ортди, — дейди Гулноза Саидова.
«Кўп синовларни енгдингиз, деб маслаҳат сўрашади»
— Ҳар бир инсоннинг ичида иккинчи «мен»и бўлар экан. Ўйлашимча, соғлом пайтимда фақатгина бир «мен»имдан фойдаланганман. Имкониятларим чекланган иккинчи «мен»им ҳам уйғонди. Мен лидер бўлиб ортимдан ўзимга ўхшаган инсонларни ҳам эргаштириш мумкин экан, деб фикр пайдо бўлди. Илгари мактабда дарс берганман, менда бизнес бўйича ҳеч қандай таассурот йўқ эди. Бизнес тренингларда иштирок этдим. Тўгаракларга қатнадим. Ногирон инсонларни ўрганиш учун улар билан кўпроқ суҳбатда бўлдим.
Хуллас, ногиронлик сабаб ўзимни қайтадан кашф этдим. Ҳозирги кунга келиб, уйимга йўқ деганда уйимда 2-3 та одам маслаҳат сўраб келади. Улар орасида нафақат ногиронликка чалинганлар, балки тўрт мучаси соғ инсонлар ҳам бор. «Сиз оғир синовни бошингиздан ўтказгансиз. Илтимос, менга тўғри йўлни кўрсатинг», дейишади. Қувониб кетаман, уларни кайфиятини кўтариб, ҳаётга бўлган қизиқишларини оширишга ҳаракат қиламан, — дейди Гулноза Саидова.
«Менга берилган мададни бошқаларга ҳам беришни истадим»
— 2015 йил Сергели туман ногиронлар жамияти очилган бўлса, аввалги раисимиз мени ёрдамчи бўлишга таклиф қилганди. У пайтлари бошқа туманда яшаган бўлсам-да, жамият ривожига ўз ҳиссамни қўшиб юргандим. Кейин президентимизнинг қарорлари билан ногирон ва эҳтиёжманд оилаларга шу тумандан уй берилди. Мен ҳам шунча йилдан буён ижара уйда яшардим. Қарор ижроси сабаб, биз ҳам уйлик бўлдик.
Маҳалламизда пойтахтнинг турли туманларидан кўчиб келган 152 нафар ногирон инсонлар ҳам истиқомат қилади. Бир пайтлар менга ишонч берган, ногирон эканлигимдан уялмасликка ундаган инсоннинг эстафетасини давом эттириш мақсадида илк ишни ногиронларни рўйхатга олиш ва уларни ўрганишдан бошладим. 3-4 йил кўнгилли бўлиб юрганимдан сўнг менга туман ногиронлар жамияти раислигини топширишди. Аммо мени лавозимни эгаллаш ниятим бўлмаган. Шунчаки бир пайтлар менга кўрсатилган руҳий мададни, мен ҳам бошқаларга беришни истагандим, холос, — дейди Гулноза Саидова.
«Менга ‘Мерс’ беришди»
— Бундан 10 йил аввал ҳам ногирон инсонлар бўлган. Аммо у пайтдаги имконияти чекланган инсон билан бугунгиси ўртасида катта фарқ бор. Мана бунга ўзим ёрқин мисолман. Ўтган йили президентимизнинг ташаббуси билан юртимиздаги жуда кўплаб ногиронларга электрон аравача берилди. Имконияти чекланган инсон учун бу чинакамига бахт. Боиси бу «Мерс»им билан 3,5 км масофа юроламан. Бу дегани ногирон инсон ҳамроҳсиз ўқишга, ишга ёки дўконга бориб келиши мумкин. Бу аравача бозорда 8-10 миллион сўм туради. Аммо ҳамма ногирон инсоннинг буни олишга имконияти йўқ. Шу боис президентимиз томонидан олиб борилаётган ишлар ногиронларнинг яшашга бўлган иштиёқини янада оширяпти, — дейди Гулноза Саидова.
Мавзуга доир:
- «Ҳеч бир тўсиқ мақсадларимга етишишимга қаршилик қилолмайди» — ногиронлик аравачасида бўлса-да, жамиятда ўз ўрнини топишга интилаётган талаба қиз ҳикояси (видео)
- «Ўқувчиларда ижобий ўзгаришлар сезиляпти» — «Замин» фонди томонидан эшитиш аппаратлари тарқатилган мактаб-интернати ҳақида репортаж (видео)
Изоҳ (0)