Bugungi kunda san’atdan uzoqlashgan sobiq xonanda Doston Ubaydullayev Inoyatillo Andijoniyning YouTube’dagi kanaliga bergan intervyusida hayotning achchiq zarbalari, yaqinlaridan judo bo‘lgani to‘g‘risida gapirdi.
— Asli san’atkorlar oilasidanman, bobo-buvilarim san’atkor bo‘lgan. Oilada uchta judolikni boshimdan o‘tkazganman. Uch o‘g‘il bo‘lganmiz — katta akam vafot etgan. Ismi Qahramon edi, musiqa maktabida o‘qigan, fortepiano chalardi. Kichik akam Sanjar ham musiqa sohasida tahsil olgan, u violonchel chalgan. Otam rahmatli bizni “Tomosha” folklor teatriga olib borgandi. Men solist sifatida qatnashardim, deya so‘z boshladi Doston Ubaydullayev.
— 1992-yilda “Tomosha” folkor teatri qatnashchilari Turkiyaning Antaliya shahrida bo‘lib o‘tadigan Jahon yoshlar festivaliga taklif qilingandi. O‘shanda 8 yosh edim. Oilamizdan uch kishi — men va ikki akam, ustozimiz va boshqa ishtirokchilar bilan jami 12-13 kishi bo‘lib yo‘lga chiqdik. Istanbul aeroportidan tushdik, bizni ikkita gid kutib oldi va Antaliyaga katta avtobusda 12 soatlik yo‘lga tushdik. Men haydovchiga yaqin joyda o‘tirdim, akalarim va boshqalar orqada o‘yin-kulgi qilib ketishdi. Bir odatim bor, mashinadami, samolyotdami, avtobusdami, yo‘lda ko‘zimga uyqu kelmaydi, faqat yo‘lga qarab ketaman, deydi Doston Ubaydullayev.
— 19-aprel, kuchli yomg‘ir yog‘ayotgandi. U yerda ham o‘zimizdagidek dovonlar bor ekan, shu joylardan o‘n soatlik yo‘lni bosib o‘tdik, manzilimizga ikki soat qolgandi. Uydan ketayotganda onam Alloh asrasin deb, katta akamning bo‘yniga tumor taqib qo‘ygan ekan. O‘sha tumor bo‘ynimga botyapti, sen taqib olgin, men avtobusning orqa tomoniga o‘tib uxlayman, dedi akam. Kichik akamga esa qo‘lidagi soatni taqib qo‘ydi. Deyarli 15 soatlik yo‘ldan charchab, shunchaki ko‘zimni yumib ketayotgandim.
Avtobus juda qattiq chayqalishni boshladi. Yonimizda chuqurligi 20 metrlik jarlik bor edi, agar shunga tushib ketsak, hech kim omon qolmasdi. Ikkinchi tarafimiz qoyatoshlar, ikki kishi avtobusni o‘sha tomonga qarab burishdi. Shunda avtobusning orqasi, ya’ni akam yotgan taraf qoyatoshga juda qattiq urildi. Avtobus dumalab ketdi, 100-120 km/soat tezlikda ketayotganimiz uchun tez to‘xtamadi. Men o‘rnimdan turib, ikkita temirni ushlab oldim, lekin qo‘rquvdan tilim aylanmay gapirolmay qoldim. Avtobus urilganda oyna sinib, akam zarb bilan tashqariga otilib ketgan ekan.
Avtobus to‘xtagach, kichik akam bilan bir-birimizni topdik, lekin katta akamning ovozi eshitilmayotgandi. Qarasak, uzoqda kimdir yotibdi, hammayog‘i qonga belangandi. Borsak Qahramon akam ekan, ko‘zining o‘rni qonga to‘lib yotibdi. Turklar mehribon xalq ekan, mashinada o‘tib ketayotganlar ham tushib, kimdir sun’iy nafas berdi, kimdir birinchi yordam ko‘rsatdi. Shunda akam bir chuqur nafas oldi. Ha bo‘ldi, tirik ekan, deb xursand bo‘ldik. Keyin bilsak, akamning ko‘zi o‘sha paytning o‘zida oqib tushgan ekan. Kasalxonaga olib ketishdi. Biz mehmonxonaga joylashdik, men va kichik akamdan tashqari, hamma festivalga borib qatnashib keldi, deya suhbatni davom ettirdi Doston Ubaydullayev.
— Kichik akamning ham beli yirtilgan ekan, tikishdi. Bir haydovchi va bir gid ayol vafot etdi. O‘zbekistonda onam Rossiya telekanalini tomosha qilayotganida yangiliklarda “Yoshlar festivali uchun O‘zbekistondan kelgan bolalar avtobusi avtohalokatga uchradi, yo‘lovchilarning hammasi halok bo‘ldi”, deb noto‘g‘ri ma’lumot berilgan. Onam o‘sha paytning o‘zida ado bo‘lgan. Otam vazirlikka ma’lumot olish uchun borgan. Bizga akamning vafot etganini aytishmagan. Sog‘lig‘i yaxshi, Toshkentga jo‘natib yubordik, o‘sha yerda shifokorlar yaxshiroq qarashadi, deyishgan. Bola bo‘lganmiz, ishonganmiz. O‘zbekistonda esa Doston vafot etibdi, degan gap tarqalib ketgan. U paytda Telegram, ijtimoiy tarmoqlar yo‘q edi, ota-onam bilan ham gaplasholmaganmiz. Ketayotganimizda otam ul-bul olarsiz deb qo‘limizga pul bergandi. Akam yaxshi ekan, xursand bo‘ladi deb unga, ota-onamga rosa sovg‘a-salom olganmiz, deydi u.
— Birinchi prezidentimiz Islom Karimov tomonidan shaxsan bosh vazirga delegatsiyani qaytarib olib kelishi haqida topshiriq berilgan. O‘zbekistonga keldik, samolyot qo‘ngach, oynadan dadamni ko‘rdim — boshida do‘ppi, egnida to‘n, belida qiyiqcha. Bilsam, akamning jasadi tobutda biz bilan kelgan ekan. Men ko‘rganimda nafas olganida joni chiqqan ekan, shifoxonagacha yetib bormabdi. Uygacha bizni sirenali mashinalarda olib borishdi. Akamni qabrga qo‘yib kelganimizdan keyin onam ham qattiq tushkunlikka tushib qoldi. Har ikki gapining birida “Men ham akangning orqasidan ketaman”, deydigan bo‘lib qoldi. Televizorda berilgan noto‘g‘ri xabarni eshitganlarida qattiq stressdan saraton hujayralari ochilib ketgan ekan. Sog‘liqlari yomonlashdi, 9 oyda 3 marta operatsiya bo‘ldi. Uyimizdan bir yil ichida ikkinchi marta tobut chiqdi, onam vafot etdi, — deya iztirob bilan so‘zladi Doston Ubaydullayev.
Izoh (0)