Ahmedov Behzod Habibullayevich farmatsevtika sohasida 4 yildan ortiq vaqtdan buyon ishlab kelmoqda. Hozirgi kunda u Toshkent shahri, Mirzo Ulug‘bek tumanida joylashgan “Sumiton Buxoro-Nur” dorixonasida farmatsevt bo‘lib ishlaydi, shu bilan bir vaqtda, Toshkent farmatsevtika institutining uchinchi bosqichida tahsil oladi.
Behzod Ahmedov asli samarqandlik, hozirda uning butun oilasi ona shahrida bo‘lishiga qaramay, u Toshkentda qolishga qaror qildi. “Sizning Toshkentda ishda qolishingizga oilangiz qanday munosabatda bo‘ldi? Ular siz uchun havotirlanishmayaptimi?” – degan savolga Behzod mana bunday javob berdi:
“Yaqinlarim bunga oddiy munosabatda. Albatta, bunday qiyin davrda, ular mendan uyga qaytishimni so‘rashdi, lekin men shu yerda qolishga qat’iy qaror qildim, chunki hozir menga uydan ko‘ra ishda ko‘proq ehtiyoj bor va mening hozir bu yerda ko‘proq foydam tegadi. Onam havotir olyaptilar, tez-tez qo‘ng‘iroq qilib turadilar, qo‘lqopda va niqobda ishlashimni, shuningdek, har doim issiq qaynatilgan suv ichishimni va mijozlar bilan uzoqroq masofa saqlashimni eslatib turadilar (kuladi). Xudoga shukur, men o‘zimni juda yaxshi qilyapman. Ba’zan juda charchagan vaqtlarim ham bo‘ladi. So‘nggi kunlarda oilamni juda sog‘inyapman, lekin biz tez-tez gaplashib turamiz va bu menga kuch beradi”.
Bilamizki, hozirgi pandemiya bevosita sizning sohangizga ham ta’sir ko‘rsatdi. Bunday vaziyatda eng qiyini nima bo‘ldi? Odamlar yuz berayotgan hodisaga qanday munosabat bildirishmoqda?
“Odamlar hamma narsadan: niqoblar, antiseptiklar, yo‘talga, isitmaga va viruslarga qarshi dorilardan bir nechta qadoqdan tanlab o‘tirmasdan xarid qilishdi. Ular cho‘chishardi. Ko‘pchilik o‘z voqeasi bilan kelmoqda. Biz odamlarga bunchalik ko‘p narsa xarid qilish shart emasligini, karantin vaqtincha ekanligini va hammasi yaxshi bo‘lishini tushuntirdik. Boz usitga, dori-darmon ta’minotchilari ham mavjud holatga qaramay ishlashda davom etishmoqda. Shuningdek, odamlarga karantin qandaydir ta’til emas, balki rioya qilinishi shart bo‘lgan xavfsizlik chorasi ekanini anglatish qiyin kechmoqda.
Ushbu voqealarda ezgu jihatlar ham yo‘q emas. Mana, masalan, karantin boshlangandan buyon mening qo‘shnim har kuni tushlik tayyorlab, tamaddi qilib olishim uchun uni menga eltadi. Men qo‘shnimdan bunday qilishini so‘ramaganman, ammo bunday insoniy g‘amxo‘rlik juda ruhingizni ko‘taradi, axir hozir ko‘p muassasalar ishlamayapti, buning ustiga dorixonani ham qarovsiz qoldirib ketolmayman”.
Tashqaridan farmatsevt ishi u qadar qiyindek tuyulmaydi. Shunchaki xaridorlarga kerakli dori-darmonlarni vaqtida bersangiz kifoya, ishingizda hech qanday g‘ayrioddiylik yo‘qday. Aslida ham shundaymi?
“Albatta, tashqaridan har qanday ish oson tuyuladi. Ammo hamma gap odamlar oldidagi shaxsiy mas’uliyatda. Masalan, o‘tgan yili yuz bergan bir voqeani olaylik. Men yonimizdan o‘tib ketayotgan qiz to‘satdan hushidan ketganini ko‘rib qoldim, tezda nashatir spirtni olib, unga hidlatdim. U o‘ziga keldi va biz tez yordam chaqirdik. Bilsak, qizda gemoglobin darajasi past ekan. O‘sha voqeadan 2-3 kun o‘tgach, u onasi bilan dorixonaga keldi va minnardorlik tariqasida shirinlik tortiq qilib ketdi. Hammasi yaxshi yakun topganidan xursand bo‘ldim”.
Kelajakdagi kasbni tanlash inson uchun oson kechmaydi, bunda eng muhimi qalbga quloq tutishdir. Tanlagan kasbingizdan afsuslanmaysizmi?
“Yo‘q, afsuslanmayman. Agar vaqtni orqaga qaytarishning imkoni bo‘lganda ham, men yana shu yerda va xuddi shu paytda bo‘lib qolishni istardim, chunki farmatsevtika va tibbiyot umuman olganda, insonlar uchun g‘oyatda muhim va zaruriy soha hisoblanadi. Bundan tashqari, kelajakda men yurtimizda farmatsevtika sohasini rivojlantirishga o‘z hissamni qo‘shmoqchiman.
Menga turtki beradigan narsa – odamlarga yordam berish xohishi. Bolaligimdan men onamning bu sohada qanday ishlashini, bemorlarga maslahatlar berishini, odamlar uning bu mehnati uchun qanday minnatdorchilik bildirishlarini ko‘rardim. Ba’zan mijozlar shifokorga murojaat qilishni xohlamaydilar yoki biron bir sababga ko‘ra, shifokor qabuliga bora olmaydilar va bizdan kelib maslahat so‘raydilar. Аgar bir kunda hech bo‘lmaganda bitta odamga yordam bera olsam, demak shu kunim behuda ketmagan bo‘ladi”.
Behzodning fikricha, aynan shunday og‘ir paytlarda insonning o‘z ishiga qanchalik sodiqligi namoyon bo‘ladi.
“Men o‘z ishimni juda yaxshi ko‘raman va uni hech qachon o‘zgartirmayman. Men o‘zim ishlayotgan sohamning yanada rivojlanishini istayman va men buning uchun qo‘limdan kelgan hamma narsani qilaman”.
Reklama huquqi asosida.
Izoh (0)