“Azon.uz” axborot-tahliliy portalida sahobalarning bizga ibrat bo‘luvchi xususiyatlari haqida hikoya qilindi.
Xalifa Umar ibn Xattob roziyallohu anhu Hims ahlidan ularga baytulmoldan o‘z ulushlarini berish uchun faqir-miskinlar ismlarini yozib yuborishlarini talab qildi.
Faqir-miskinlar ismlari yozilgan maktub yetib kelgach, unda Hims hokimi (Sa’id ibn Omir) ismi ham borligidan hayron bo‘lib qoldi.
Bu qanday bo‘ldi, Hims hokimi bo‘la turib, miskinlar safida bo‘lsa-ya?!
Xalifa Hims ahllaridan buni sababini so‘radi va ular voliy o‘z ulushi bo‘lmish barcha narsalarini faqir-miskinlarga infoq qilishini, “Nima ham qilardim, men ular uchun Alloh huzurida javobgarman!” deb so‘zlashini aytishdi.
Xalifa ulardan:
– Hokimning biron aybi bormi, – deya so‘radi.
Ular:
– Uchta aybi bor: Zuho vaqtigacha bizning oldimizga chiqmaydi. Kechalari uni hech ham ko‘rmaymiz. Haftada bir kun bizdan berkinib oladi, – deyishdi.
Xalifa Sa’id ibn Omir (Hims hokimi)dan bu haqida so‘raganida, shunday javob berdi:
– Aytganlari to‘g‘ri, ammo buning sabablari bor.
Choshgohgacha ularga ko‘rinmasligim sababi, ahli oilam xizmatlari bilan mashg‘ul bo‘laman. Mening xizmatkorim yo‘q, ayolim esa betob.
Kechalari ularga ko‘rinmasligim sababi esa, men kunduzni xalq hojatlari adosiga, tunni esa Robbim ibodatiga ajratganman.
Haftada bir kun ko‘rinmasligim sababi shuki, o‘sha kuni kiyimlarimni yuvib, qurishini kutib o‘tiraman. Chunki, mening kiyishga boshqa kiyimim yo‘q.
Sa’id ibn Omir roziyallohu anhuning javobini eshitgan xalifa, mo‘minlar amiri Umar roziyallohu anhu yig‘lab yubordilar.
Sahobalar roziyallohu anhumdan Alloh rozi bo‘lsin!
Ular tirik Qur’on edilar. Ular har bir ishda Alloh taolo rizosini istashar, Qiyomat kungi savol-javob mas’uliyatidan qo‘rqishar edi.
Amirul mo‘minin shahar va viloyatlardagi miskin-faqirlarga zakot, fitr kabi sadaqotlarni adosi uchun so‘rab turishi, voliy-hokimning barcha ulushlarini kambag‘allarga tarqatishi biz uchun ibratdir.
Hokimning aybi bor ekan. Bu shunday ayblar ekanki, ayblar taftish qilinsa, javobidan qalblar larzaga keladi.
Bir joyning eng katta mansabdorining xizmatkori yo‘q, kiyimlarini o‘zi yuvadi, kasal ayoliga o‘zi qaraydi. Kunduzlari xalq uchun kuyib-yonsa, kechalari Robbi ibodatida qoim bo‘ladi.
Birgina ust-bosh kiyimi bor, uni ham o‘zi yuvib, qurishini poylab o‘tiradi. Chunki, qalbida Haq taolodan qo‘rquv bor. Alloh oldida xalq mas’uliyatiga javob berishiga ishonadi.
O‘zini emas, xalqini boy qilishni, o‘zining emas, faqir-miskinlarning yaxshi yashashini istaydi.
Ishlar ko‘pligi u uchun bahona emas. Kechasi Haqqa ibodatini kanda qilmaydi. Malomatchining malomatiga aslo parvo qilmaydi.
Qani edi bizlar ham shunday bo‘lolsak edi.
Bizlar pul yig‘ishga, mansabdan manfaatlanishga, faqir-miskin holidan yetarli xabar olish, yordam qilishga beparvo bo‘lishga mubtalo bo‘ldik.
Alloh holimizni O‘zi isloh qilsin. Sahobalardan O‘zi rozi bo‘lsin.
Ular fe’llari bilan fe’llanish, ishlarini o‘zimizga ibrat qilish, faqir-miskinlarga mehribon yordamchi bo‘lish, oxirat jilosini dunyo tumtaroqlaridan ustun qo‘yish nasib qilsin!
Sunnatulloh Abdulbosit
Izoh (0)