Sherzod Bin taxallusi bilan ijod qilgan sobiq aktyor Sherzod Saidaliyev YouTube’da Inoyatillo Andijoniyga bergan intervyusida AQSHga viza olishda nimalarga e’tibor berilishi, ayoli bilan tanishuvi hamda yaqinda o‘g‘il farzandli bo‘lgani haqida so‘zlab berdi.
Sobiq aktyor Amerika vizasini olishga kirganda suhbatda o‘zini qanday tutish kerakligi haqida o‘z fikrlari bilan bo‘lishdi.
— Bilasiz, Amerikaga ketish oson ish emas. Yashirmayman, elchixonaga kirib, o‘zim ham besh marta rad javobini olganman. Nega ketayotganim sababini doim rostini aytganman, yolg‘on gapirmaslik kerak, baribir ko‘zingizdan, o‘zingizni tutishingizdan sezib qolishadi. Men sayohatga borardim. Viza berishayotganda “Janob, hozir biz sanʼatkorlarga tadbir, to‘y-marosimlarga nolegal (noqonuniy) chiqishi ko‘payib ketayotgani sababli viza bermayapmiz. Sizning vizangizni tasdiqladik, lekin, iltimos, qonunni buzmang”, — deyishdi. Birinchi borganimda faqat sayohat qildim, yana 8-9 oydan so‘ng oilamni ham olib keldim, unda muammo bo‘lmadi. Bir narsani aytishim kerakki, viza olish uchun suhbatga kirganda odam o‘ziga ishonch bilan gapirishi kerak, deb hisoblayman. Qaysi sanada qaytishi, qaysi shtatda bo‘lmoqchiligini aniq aytishi kerak. Uzoq va tushunarsiz javoblar ularni shubhalantiradi. Qisqa, lekin aniq gapirsangiz, muammo bo‘lmaydi. Avval boshqa davlatlarga borib, pasportingizda ko‘proq joyning vizasi bo‘lsa, Amerikaga ham berilishi osonroq bo‘ladi. Hali hech qayerga bormagan odamga viza berilgan holatlar mingtadan bitta chiqsa kerak.
Sherzod Saidaliyev Amerikaga borgach, qanday sohalarda ishlagani va sherikchilikdagi tamaddixonasidan nega chiqib ketgani sababini aytib o‘tdi.
— Musofir bo‘lmaguncha musulmon bo‘lmaysan, deyishadi. Kelganimdan keyin adaptatsiya jarayoni bo‘ldi, avvaliga yuk mashinalari ofisida ishladim 8 oy, vazifam haydovchilar vaqtini nazorat qilib turish bo‘lgan. U kompaniya yopildi, so‘ng qurilishga bordim, mehnati og‘ir, lekin puliga yarasha emasdi. U yerdan ham ketdim. Nima qora ish bo‘lsa, qildim. Do‘kon tozalash deysizmi, pitssaxona deysizmi, hatto oilamni tashlab, boshqa shtatda 2 hafta ishlashga majbur bo‘ldim. Bu juda og‘ir bo‘ldi. U vaqtda hali uylanmagandim. Keyin bir do‘stim o‘zimizning shtatda kafe (tamaddixona) ochdi. Avvaliga ishchi bo‘lib ishladim, keyin sherikchilik taklifi bilan chiqishdi. Ancha ishladik, lekin joylashuvimiz o‘zbeklardan uzoqroq bo‘lganiga asosan mahalliy aholi kirardi va spirtli ichimliklar so‘rashardi. Bizda unday narsalar yo‘q, halol taomxona edi. Bu narsalar to‘g‘ri kelmagani sababli sherikchilikni to‘xtatishga majbur bo‘ldim. Keyin pitssa yetkazib berishda ishlab yurdim.
Ayoli bilan tanishuvi, sovchilikka bir o‘zi borgani haqida.
— Bu orada qiz ham qidirardim, lekin hech ko‘nglimga yoqadigani chiqmasdi. Ko‘ngil ishi qiyin, uylanishim ham qiziq bo‘lgan. Men AQSHning u chetida bo‘lsam, narigi chetidagi Kaliforniya shtatida yashaydigan qiznikiga bir o‘zim sovchilikka bordim. Sababi koronavirus avj olgan payt edi. Bu taxminan O‘zbekiston bilan Turkiyachalik masofa. Amerikaga kelganimga roppa-rosa 2 yil bo‘lgan kuni uchrashuv bo‘lgan. Ayolimning otasi o‘zbek qo‘shnilari bilan savol-javob qilishdi. Suhbatda qaynotam umuman savol bermadi. Nima ish qilishimni so‘rashganda oddiy pitssa tashuvchisi ekanligimni aytdim. Ular rozi bo‘lishdi. Sharʼiy nikoh o‘qilguncha umuman telefonda gaplashmaganmiz. Buni qarangki, karantin sababli to‘yimiz sanasi surilib boraverdi. Men ham, ayolim ham to‘yimiz sanʼatkorlarsiz o‘tishini xohlardik. Shunday ham bo‘ldi, ixcham, fayzli to‘y bo‘lib o‘tdi. Mana, yaqinda o‘g‘il farzandli bo‘ldik, ismi — Muhammad.
Izoh (0)