Ozoda Nursaidova jurnalist Sardor Komilovga bergan intervyusida san’atdagi o‘ziga nisbatan dushmanliklar, onasining o‘limidan keyin anglagan haqiqatlari haqida so‘zlab berdi.
Ozoda Nursaidova shu paytgacha hech qanday unvon olmagani haqida gapirdi.
— Adashmasam 2000-yilda “O‘zbeknavo” familiyamni unvonga olib chiqqan. Chunki bormagan joyimiz qolmagan. “O‘zbeknavo” aytgan har qanday davlat tadbiriga yugurib borardik. O‘shanda meni familiyamni yosh ijodkor sifatida unvonga taklif qilishgan. Unda badiiy kengash bo‘lardi. O‘shanda bir buyuk adibimiz “Bu qizlar hamma davlat tadbiriga boradi, yaxshi ishlayapti, shuning uchun uni rag‘batlantirish kerak, bunga unvonni berish kerak”, degan.
Shunda bir hamkasbimiz turib, shallaqilik qilib, “Bu qiz orqasidagi akalari bilan chiqyaptiku san’atga, buni nimasiga unvon berasizlar?”, degan. Haligi adibimizga ham qarab, “Sizni bunga nima aloqangiz bor?”, degan. U lom-mim deya olmay qolgan. O‘sha yerda meni tikka g‘arga chiqarib qo‘yishgan.
Menga alam qilgani bu narsaning yolg‘on ekani. Shu paytgacha menga bo‘layotgan tuhmatlar, yolg‘onlarning haligacha keti uzilmayapti. Birontasining isboti bo‘ldimi? Yuzimga qarab, “Sen narkomansan”, deyishgan. Mening hayotimdagi muammolardan onam ham kasal bo‘ldi. Shuning uchun ularni kechirmayman.
Xonandaning aytishicha, u san’atdagi nohaqliklardan charchab uni butunlay tark etishni ham rejalashtirgan.
— “Yig‘lamang, men yana kuyladim, ona” deb 2006-yilda kuylaganman. O‘shanda men san’atdan ketsam, onam tinch bo‘ladi, deb o‘ylaganman. Tuhmatlardan to‘yib, san’atdan ketishga ahd qilganman. Lekin mana 2023-yil tugayapti salkam 18 yildan beri haliyam san’atdaman.
Ozoda Nursaidova onasining o‘limidan so‘ng tushkunlikka tushib qolgani haqida gapirdi.
— Onamning o‘limidan keyin o‘zimni yo‘qotib qo‘ydim. Lekin yana sahnaga chiqdim. Chunki onam bu kunlarni uzoq kutdi. “Zapret”dan chiqishimga rosa harakat qildi. Shuning uchun o‘zimni qo‘lga olishga majburman. Hozir menga hech narsaning qizig‘i qolmadi. Ishonsangiz, kechasi uxlay olmayman. Ich-etimni yeb, o‘zimni aybdor deb his qilaman. Sababi, men ko‘p qaritdim, mening tashvishlarim onamni kasal qildi. Chunki qanaqa narsalarni boshdan kechirdik. Shou-biznes harom narsa. Shunaqangi vijdonsiz va diyonatsiz insonlar bor. Men o‘zimni aybdor his etaman. Chunki onam ham ko‘rdi shu narsalarni. Ketma-ket “zapretlar”. Yo‘q narsaga tuhmatlar bo‘ldi.
Xonanda onasining so‘nggi damlarida uning yonida bo‘lolmagani armon bo‘lib qolgani, shuningdek, uning o‘limida o‘zini aybdor his etishi haqida ham to‘xtalib o‘tdi.
— Onamning mazasi bo‘lmay qolganida men Andijonda to‘yda edim. Ular shaharda yashay olmasdilar. To‘ytepada turardilar. O‘shanda onamning mazasi yo‘qligi haqida xabar keldi. Singlim Nilufar bilan jiyanim Abdulloh ketdi. Men esa yo‘ldan kelganim uchun bormadim. Chunki har kuni deyarli “skoriy” chaqirilardi. Ana shunaqa vaziyat bo‘lsa kerak, deb o‘yladim. Onamni olib ketishayotganida infarkt olganlar. Shifokor kislorod ulayman, deganida kislorod yo‘qligi ma’lum bo‘lgan. Butun Nurafshon shahridan kislorod balloni topilmagan. Bektemirdan topib olib kelishganida esa onam vafot etib bo‘lganlar. Ular ko‘p asabiylashish ortidan qandli diabet orttirib olgandilar. Qon bosimlari ham oshib turardi. O‘sha kuni qonlaridagi qand miqdori ham 21 ga chiqib ketgan ekan. Menga xabar keldi, keyin bordim. Armonim bor, ularning so‘nggi damlarida yonlarida bo‘la olmadim. Chunki meni deb kasal bo‘ldilar.
Izoh (0)