Озода Нурсаидова журналист Сардор Комиловга берган интервьюсида санъатдаги ўзига нисбатан душманликлар, онасининг ўлимидан кейин англаган ҳақиқатлари ҳақида сўзлаб берди.
Озода Нурсаидова шу пайтгача ҳеч қандай унвон олмагани ҳақида гапирди.
— Адашмасам 2000 йилда “Ўзбекнаво” фамилиямни унвонга олиб чиққан. Чунки бормаган жойимиз қолмаган. “Ўзбекнаво” айтган ҳар қандай давлат тадбирига югуриб борардик. Ўшанда мени фамилиямни ёш ижодкор сифатида унвонга таклиф қилишган. Унда бадиий кенгаш бўларди. Ўшанда бир буюк адибимиз “Бу қизлар ҳамма давлат тадбирига боради, яхши ишлаяпти, шунинг учун уни рағбатлантириш керак, бунга унвонни бериш керак”, деган.
Шунда бир ҳамкасбимиз туриб, шаллақилик қилиб, “Бу қиз орқасидаги акалари билан чиқяптику санъатга, буни нимасига унвон берасизлар?”, деган. Ҳалиги адибимизга ҳам қараб, “Сизни бунга нима алоқангиз бор?”, деган. У лом-мим дея олмай қолган. Ўша ерда мени тикка ғарга чиқариб қўйишган.
Менга алам қилгани бу нарсанинг ёлғон экани. Шу пайтгача менга бўлаётган туҳматлар, ёлғонларнинг ҳалигача кети узилмаяпти. Биронтасининг исботи бўлдими? Юзимга қараб, “Сен наркомансан”, дейишган. Менинг ҳаётимдаги муаммолардан онам ҳам касал бўлди. Шунинг учун уларни кечирмайман.
Хонанданинг айтишича, у санъатдаги ноҳақликлардан чарчаб уни бутунлай тарк этишни ҳам режалаштирган.
— “Йиғламанг, мен яна куйладим, она” деб 2006 йилда куйлаганман. Ўшанда мен санъатдан кетсам, онам тинч бўлади, деб ўйлаганман. Туҳматлардан тўйиб, санъатдан кетишга аҳд қилганман. Лекин мана 2023 йил тугаяпти салкам 18 йилдан бери ҳалиям санъатдаман.
Озода Нурсаидова онасининг ўлимидан сўнг тушкунликка тушиб қолгани ҳақида гапирди.
— Онамнинг ўлимидан кейин ўзимни йўқотиб қўйдим. Лекин яна саҳнага чиқдим. Чунки онам бу кунларни узоқ кутди. “Запрет”дан чиқишимга роса ҳаракат қилди. Шунинг учун ўзимни қўлга олишга мажбурман. Ҳозир менга ҳеч нарсанинг қизиғи қолмади. Ишонсангиз, кечаси ухлай олмайман. Ич-этимни еб, ўзимни айбдор деб ҳис қиламан. Сабаби, мен кўп қаритдим, менинг ташвишларим онамни касал қилди. Чунки қанақа нарсаларни бошдан кечирдик. Шоу-бизнес ҳаром нарса. Шунақанги виждонсиз ва диёнатсиз инсонлар бор. Мен ўзимни айбдор ҳис этаман. Чунки онам ҳам кўрди шу нарсаларни. Кетма-кет “запретлар”. Йўқ нарсага туҳматлар бўлди.
Хонанда онасининг сўнгги дамларида унинг ёнида бўлолмагани армон бўлиб қолгани, шунингдек, унинг ўлимида ўзини айбдор ҳис этиши ҳақида ҳам тўхталиб ўтди.
— Онамнинг мазаси бўлмай қолганида мен Андижонда тўйда эдим. Улар шаҳарда яшай олмасдилар. Тўйтепада турардилар. Ўшанда онамнинг мазаси йўқлиги ҳақида хабар келди. Синглим Нилуфар билан жияним Абдуллоҳ кетди. Мен эса йўлдан келганим учун бормадим. Чунки ҳар куни деярли “скорий” чақириларди. Ана шунақа вазият бўлса керак, деб ўйладим. Онамни олиб кетишаётганида инфаркт олганлар. Шифокор кислород улайман, деганида кислород йўқлиги маълум бўлган. Бутун Нурафшон шаҳридан кислород баллони топилмаган. Бектемирдан топиб олиб келишганида эса онам вафот этиб бўлганлар. Улар кўп асабийлашиш ортидан қандли диабет орттириб олгандилар. Қон босимлари ҳам ошиб турарди. Ўша куни қонларидаги қанд миқдори ҳам 21 га чиқиб кетган экан. Менга хабар келди, кейин бордим. Армоним бор, уларнинг сўнгги дамларида ёнларида бўла олмадим. Чунки мени деб касал бўлдилар.
Изоҳ (0)