“Mittivine” jamoasi a’zosi Ulug‘bek Shodibekov marhum do‘sti, bloger Farhod Mannopovning hayotdagi armoni, o‘g‘li vafot etganidan keyin onasining ahvoli haqida so‘zlab berdi.
“Qiladigan ishlarimiz juda ko‘p edi”
— Uyda o‘tirib qattiq yig‘ladim, nima uchun yig‘layotganimni kech tushunib yetdim. Bu narsa menga endi yetib keldi. Mashinamni haydab chiqib ketdim, shaharda aylanib yurdim.Ertalabgacha aylandim, lekin nima uchun yurganimni bilmadim. Trenirovkaga bolalar bilan ko‘rishgani bordim. Hamma narsa yodimga tushib ketyapti, trenirovkaga borsam ham qanaqa shug‘ullanganimiz, mashinada uxlab qolganlarimiz, hayotimdagi hamma narsa u bilan bog‘liq edi.
Oldin qilgan ishlarimiz, qilmoqchi bo‘lgan ishlarimiz, hattoki kiyimimni ko‘rsam ham Farhod esimga tushib ketyapti. Narkozdan oldin Farhodning ahvolini so‘ray olmadim. O‘rtoq qo‘rqma yoki eson-omon chiqib olasan, ahvoling qanaqa, degan savollarni bera olmaganimdan afsuslanaman. Qiladigan ishlarimiz juda ko‘p edi.
“Farhodning eng katta orzusi farzandli bo‘lish edi”
— Hamma orzularini yaqinlari, oila a’zolari bilan bog‘laydi. Farhodning eng katta orzusi farzandli bo‘lish edi, 15 oy deganda farzandli bo‘lishini eshitgandik. Yaqinda Gentra olgan edim, keyin menga yur, senga tabrigim bor, deb aytdi. “Parkovka”ga borib to‘xtadik, kamerangni yoq, deb aytdi. U “O‘rtoq, tabrigim shundan iboratki, yaqinda amaki bo‘lasan”, dedi. Men uning ahvolini bilardim, chunki o‘sha 15 oy davomida u bilan birga yurdim.
Ichidan nima o‘tganini, qanaqa holat bo‘lganini, kim nima deb gapirayotganini ko‘rib turgandim. Baqirdik, men ham u bilan barobar xursand bo‘ldim. “O‘rtoq, endi ko‘rsatib qo‘yamiz, shu narsani kutayotgan edim, Alloh sinadi, mana berdi. Qanchadir vaqt kuttirdi, mayli, men shunisiga ham roziman, lekin berdi-ku, bermasa ham ko‘nikib yashar edim-ku”, — deb aytgandi. Eng katta orzularidan biri shu edi.
“Hech kim uchun bo‘lmasa ham onasi, yaqinda tug‘iladigan farzandi uchun yashasin deb niyat qilgandim”
— U ona duosi orqali qanday natijalarga erishish mumkinligini ko‘rsatib qo‘ydi, hammaga o‘rnak bo‘ldi. O‘zim ham undan ko‘p narsalarni o‘rganardim.
Nima qiyinchilik bo‘lsa ham tayyorman. Nima qilish, kimdir haqida ma’lumot berish, qanaqadir nohaqlikka qarshi kurashish kerak bo‘lsa, oxirgacha borishga tayyorman. Operatsiyagacha bo‘lgan holatda onasining, ayolining ahvolini ko‘rib turdim. Juda og‘ir narsa ekan, eng yaqin insoningiz ko‘zingizning oldida jon beryapti. Onasining o‘zini tutishi, gapirayotgan gaplari, yurakni battar ezadi. Hech kim uchun bo‘lmasa ham onasi, yaqinda tug‘iladigan farzandi uchun yashasin deb niyat qilgandim. Onasi: “Farhod, bolam tur. Uxlab qolgansan-ku, uyg‘on, ko‘zingni och”, deb aytdi. Oldiga o‘tirib olgandi, bularni ko‘rib battar tamom bo‘ldim.
“Onasiga qilishi kerak bo‘lgan ishlarni Farhoddek qila olmasam ham qo‘limdan kelgancha bajaraman”
— Farhodning opasi bor, yaqinlari, kelinoyilari, mening onam birga bo‘lishdi. Ular kuchli ayol. Farhodning dadasi bu olamdan o‘tgan vaqtda oldilarida hech kim qolmagan. Pulsiz, hech narsasiz qolib ketgan vaqtlarni boshdan kechirgan. Tez kunlarda o‘zlariga kelib olishlariga ishonardim. Uning o‘rnini hech kim bosa olmasligi aniq. Meni o‘g‘lim deb ayting, nima qilish kerak bo‘lsa, qilaman dedim.
Hammamiz insonmiz, unutuvchimiz. Bir kun o‘tirarman, ertasi kun yarim kun turarman, hammaning shaxsiy hayoti bor, degan savollar meni qiynayapti. Iloji boricha hammasini qilaman, onasiga qilishi kerak bo‘lgan ishlarni Farhoddek qila olmasam ham qo‘limdan kelgancha bajaraman.
Farhod o‘zi bilan farzandini olib ketdi. Nima qilishi kerak bo‘lgan hamma narsani tashlab ketdi, — deydi jamoa a’zosi Ulug‘bek Shodibekov.
Izoh (0)