“Ba’zan menga ijtimoiy tarmoqlarda shunday savol berishadi: ‘Rahim, sen futbolchilarning maoshidan xijolat bo‘lmaysanmi?’ Va keyin o‘zimga ham bu savolni beraman, lekin haqiqatan ham futbolchilarning maoshi meni xijolatga qo‘yadimi? Shunda o‘ylab qolaman: shuncha soatlik mashg‘ulotlar, yoqtirgan qizim qatnashgan bazmlarning o‘tkazib yuborilishi. Ushbu cheklovlarning barchasi og‘riq, nafrat va g‘azab uyg‘otadi. Boshqa futbolchilar uchun gapira olmayman, ammo men hozir olayotgan maoshimga loyiqman deb o‘ylayman”.
Rahim Sterling bolaligi haqida gapirishni yoqtirmaydi. Jurnalistlar undan o‘tmishi haqida so‘raganda uning nigohi o‘chadi, tabassum ham yo‘qoladi. Muxtasar aytganda, Sterling yulduz bo‘lish uchun jahannamdan o‘tgan. U bolaligidagi og‘ir kunlarning birida o‘zini nabirasi tarbiyasiga bag‘ishlagan buvisiga ularning hayotini yaxshilayman deb va’da beradi.
Yillar o‘tib Sterling o‘z va’dasini bajardi – Rahim qashshoqlikdan APLning eng ko‘p maosh oluvchi futbolchilaridan biriga aylandi (“Manchester Siti” bilan 2023-yilgacha tuzilgan shartnomaga ko‘ra u yiliga 15 million yevro oladi). Shuning uchun u buvisidan minnatdor bo‘lishi kerak.
Sterlingning otasi Rahim ikki yoshda bo‘lganida otib tashlanadi. Onasi esa oilani ta’minlash uchun bolalariga vaqt ajrata olmasdi
Intervyularidan birida Sterling Angliya terma jamoasiga chaqirilguniga qadar qaysi jamoada o‘ynashga ikkilanganini tan olgandi. Unda Yamayka varianti bo‘lgan, Sterling atigi 16 yoshida Amerika jamoasining asosiy tarkibiga taklif qilinadi. Ikkinchi variant – Angliya esa u uchun doimo ustuvor vazifa bo‘lib kelgan.
Sterlingni Yamayka bilan nima bog‘laydi? U deyarli eslolmaydigan yovuzlik va yomon hodisalar. Ikki yoshdaligida otasi otishmada halok bo‘ladi. Oila yashagan hududga butun Afrikadan qochqinlar oqib kelardi. Uysizlar, giyohvandlar va jinoyatchilik u yer uchun odatiy hol hisoblanardi.
Sterlingga omad kulib boqadi. Besh yoshga to‘lganida uning onasi Angliyada ishlashga taklif qilinadi. Va u darhol butun oilani o‘zi bilan birga olib ko‘chib o‘tadi. Angliyada yashash, ayniqsa, muhojirlar uchun oson bo‘lmasligi aniq edi. Shu bois oilada “chalg‘ish” uchun deyarli vaqt yo‘q bo‘lmagan. Sterling va boshqa farzandlar tarbiyasini Rahimning buvisi o‘z zimmasiga oladi. U ularni har kuni maktabga olib borar, hamma bilan uy vazifalarini bajarardi. Bir necha yil davomida Sterling ko‘chada o‘ynab yurib, futbolga mehr qo‘yadi. Shu tariqa yetti yoshida buvisi uni futbol to‘garagiga olib boradi.
“Bolalikdagi eng yorqin xotiram – buvim bilan “Uembli”ga borganimizdir. Yo‘q, biron bir o‘yinni tomosha qilish uchun emas. Shunchaki stadionni ko‘rishni xohladik. Bu haqiqatan ham hayotimning oxiriga qadar yodimdan chiqmaydi. O‘shanda men unga bir kun kelib ushbu stadionda o‘ynashimni aytgandim”.
Dastlab Sterlingda hamma narsa bor edi: iste’dod, boshqa bolalardan ustunlik va hokazolar. Ammo boshqa muhojirlar bolalar bilan muloqot tufayli vaziyat yomonlashdi. Shu sababli u ko‘p dars qoldirar va mashg‘ulotlarni o‘tkazib yuborardi.
The Independent nashriga bergan intervyusida Sterling o‘sha davrlarni quyidagi eslaydi:
“Men odatdagidek o‘spirin emasdim. Futbolga mehrim bo‘lakcha edi, lekin do‘stlarim bilan vaqt o‘tkazishni ham yaxshi ko‘rardim. Yodimda, jismoniy tarbiya o‘qituvchim darsdan keyin qolishimni iltimos qildi. Men hech narsadan shubhalanmasdan uning gaplarini tingladim. U mendan maydon va mashg‘ulotlardagi muvaffaqiyatlarim haqida so‘radi. Unga harakatlarim va gollarim haqida aytib berdim. Shunda u gapimni bo‘lib: ‘Eshit, Rahim, men sen haqingda hamma narsani bilaman. Sen Premyer Liganing eng kuchli futbolchilaridan biri bo‘lishing mumkin. Ammo hozir hech qayerga olib bormaydigan yo‘ldasan. Aniqlashtirib olishing kerak’, — dedi. Aynan uning mana shu so‘zlari butun faoliyatimni belgilab bergan”.
Shuningdek, Sterling The Players’ Tribune uchun ham juda ta’sirli gaplarni aytgan:
- “Men onamni deyarli ko‘rmasdim. U doimo ishlardi. Har doim. Kechasi mehmonxonani tozalasa, ertalab kafelarda hojatxonalarni yuvardi. Kun davomida esa ham o‘qir, ham ishlardi. Unga yordam berishga harakat qilardim, ba’zida men ham borib tozalardim. Bu arzimas narsa, lekin men uni qandaydir tarzda ovutishga harakat qilardim. Tasavvur qiling, kichkina bolakay pul uchun hojatxonalarni tozalamoqda. Men shunchaki onamga yordam berishni xohlardim”.
- “Ehtimol, Yamaykadan ko‘chib o‘tish menga ta’sir qilgandir. Men juda yopiq bola edim. Hech kim bilan gaplashmasdim. Avvaliga do‘stlarim yo‘q edi. Bizni (bolalarni) har kuni ertalab maktabga olib boradigan avtobusdan nafratlanardim. Barcha bolalar guruh bo‘lib o‘tirardi, men esa oynadan qaragancha jim ketardim. O‘zimga o‘zim menda hammasi yaxshi ekani, aqldan ozmaganim va shunchaki jim yurishni yaxshi ko‘rishimni aytib ovutardim. Ammo keyin asta-sekin boshqalar bilan til topisha boshladim”.
- “Arsenal” skautlari men bilan bog‘lanishganida necha yoshda bo‘lganimni eslolmayman. “Arsenal” Londonning eng katta klubi. Men nima qilgandim? Ha, atrofdagilarga yaqinda “Arsenal”da o‘ynashimni aytdim. Onam — mening qahramonim. Shunda u meni to‘xtatdi va shunday dedi: ‘Eshit, sen “Arsenal”ga borishing kerak emas. U yerda senga o‘xshaganlar juda ko‘p. Sen doimo noyob bo‘lib qolishing kerak’. Shu tariqa KPRga (“Kuinz Park Reynjers”) tushib qolganman. Bu boshqa turmush darajasi edi, u yerda juda ko‘p chet elliklar bo‘lib, ular men bilan boshqacha muloqot qilardi. Ushbu o‘tishdan anchagina o‘sdim.
- “Bir safar o‘smirlar terma jamoasi bilan “Uembli”ga yo‘l oldik. Avtobusda o‘zim yashagan hudud bo‘ylab yurardik. Ichimda o‘zimga o‘zim bu biz rolik uchgan avtoturargoh, bu biz chopib yurgan ko‘cha, bu esa do‘stim yashaydigan uy derdim. Men mana shulardan o‘tganman. Futbol tufayli bu yerlardan chiqib ketganman.
Sterlingning tanasida 15 ta tatuirovka mavjud (2020-yil uchun ma’lumotlar) va u shu bilan kifoyalanmoqchi emas. Har bir tatuirovkaning o‘ziga xos ma’nosi bo‘lib, ularning aksariyati uning o‘tmishi bilan bog‘liq.
Misol uchun uning o‘ng oyog‘ida qurolning tasviri bo‘lib, aynan shuning uchun ko‘p marotaba tanqid ham qilingan. Biroq Sterling bundan vaziyatlarda o‘zini juda yaxshi tutadi va bu otasining xotirasi uchun qilinganini aytadi.
“Yo‘q, men quroldan nafratlanaman. Zo‘ravonlik katta yomonlikni keltirib chiqaradi. Ammo men bu tatuirovkani ikki yoshimda otib tashlangan otam sharafiga chizdirganman. Men qanday og‘ir bolalikni boshdan kechirganimni abadiy eslash uchun bir qancha tatuirovkalarga murojaat qilganman. Albatta, bu mening hayotimda bo‘lgan barcha qiyinchiliklar emas. Ammo bu men har bir qiyinchilikka alohida tatuirovkani bag‘ishlayman ham degani emas. Ba’zilari uchun eskizlar shunchalik dahshatliki, ular bilan tanamni bulg‘ashni istamayman”.
Izoh (0)