Pablo Eskobar – kolumbiyalik siyosatchi va narkobaron. U 1949-yil 1-dekabrda tug‘ilgan. 1993-yilning 2-dekabrida, 44 yoshga to‘lganidan bir kun o‘tib Kolumbiyaning Medelyin shahrida politsiya snayperi tomonidan otib o‘ldirilgan.
Bu odam 80–90-yillarda narkotik savdosi orqali aql bovar qilmas boylik orttirgan va hatto dunyoning eng boy odamlari safiga kiritilgan. Xususan, 1989-yilda Forbes jurnali Eskobarning boyligi 3 milliard dollardan ortiq ekanini yozgan edi.
Mashhur Esquire jurnali Eskobarning hayot qoidalari haqida intervyu qilgan. Quyida ushbu maqolani keltiramiz.
Doim aytib kelganman: boyligim hech qanaqasiga narkotik bilan bog‘liq emas. Men gul eksporti bilan shug‘ullanuvchi kamtarin odamman.
Nimanidir bilgan odam doim jim yuradi.
Bilaman, yashash tarzim ko‘pchilikka vahimali ko‘rinadi; lekin shuncha pul bilan yana nima qilishim kerak?
Buqalarni yaxshi ko‘raman, lekin avtomobillar menga undan ham ko‘proq yoqadi. Oilamda tezlikni yaxshi ko‘rishadi. Masalan, akam velosipedlarni yaxshi ko‘radi. Shuning uchun men unga Manisalesdagi manavi velosiped zavodini sovg‘a qildim (izoh – Bicicletas Ositto zavodi).
Bu hayotda hamma narsani almashtirishim mumkin; lekin xotinim va bolalarimga hech qachon xiyonat qilmayman.
Har bir odam kim uchundir muqaddas.
Meni terrorchi hisoblashsa-da, har doim mas’uliyatli shaxs bo‘lganman. Shunga qaramay, men odam oilasi va mulki uchun kurashishi kerak deb hisoblayman. Buning uchun qurol kerak bo‘lsa ham. Nima, kimdir sha’nim va qadr-qimmatimga tajovuz qilsa-yu, pastkash tuban mahluq singari indamay turaverishim kerakmi?
Ba’zan shu portlatish va talon-tarojlarim bilan oshirib yuborayotgandek bo‘laman.
Kimningdir shu kuni ajali yetgan bo‘lsa, u albatta shu kuni o‘ladi.
Xatolarning hammasini ham kechiraverish kerak emas.
Qirol doimo bitta bo‘ladi.
Kambag‘allar uchun nimalar qilganimni negadir hamma esdan chiqarib qo‘yadi. Esingizda bo‘lsa, meni bir paytlar mahalliy Robin Gud ham deyishgan. Bu bilan faxrlanaman. Hatto bechora hukumat odamlari bir bo‘lib oddiy xalq manfaati uchun amalga oshirgan ishlardan ko‘ra ko‘proq amaliy ish qilganimni inkor qila olishmaydi.
Amerika qamoqxonasida o‘lganimdan ko‘ra Kolumbiya tuprog‘ida chirib ketishni afzal ko‘raman.
Amerika bir million maxsus agent tomonidan boshqariladigan ikki yuz million tentak mamlakatidir.
Barcha imperiyalar qon va olov ustiga barpo qilingan.
Hokimiyat shaxsiy muammolari bor odamning qo‘lida qolishidan ham xatarliroq narsa yo‘q.
Dunyoda hamma narsaning narxi mavjud. Eng muhimi – narxni to‘g‘ri aniqlashni bilish kerak.
Matematikani juda yaxshi bilaman. Shunga qaramay, mening olamimda o‘ndan to‘qqizni ayirish mumkin emas.
Pul hech qachon halol bo‘lmaydi.
Shuncha boylik va mansabni kalamushdek yashash uchun ishlab topganim yo‘q-ku axir!
Yildan yilga kelajakka umidim so‘nib boryapti.
Muttasil yashirinib yurish va kurashishdan o‘lgudek charchadim.
Hech kimga ishonma, ayniqsa o‘zingga!
Berilgan va’dadan ko‘ra muqaddas narsa yo‘q, unga xiyonatdan ko‘ra pastkashroq narsa yo‘q.
Dushmanlardan o‘ch olishning eng yaxshi yo‘li – ularni sezmaslik.
Hech kim hech qachon meni topa olmaydi. Men shu chakalakzordan turib ham hammani o‘ldirishim mumkin. Shu sababli ular umid qilishi mumkin bo‘lgan yagona narsa mag‘lubiyatdir.
O‘limdan qochib qutulib bo‘lmaydi. Lekin u bilan do‘st tutinish mumkin.
O‘lib bo‘lgan odam hech narsadan qo‘rqmay qo‘yadi.
Aynan qaysi o‘qdan o‘lishingni bilmaysan. Axir o‘qda ismlarni yozib qo‘ymaydi-ku!
Yozishni unchalik ham yoqtirmayman. Manavi ahmoq yozuv mashinkasidan ham charchadim. U meni jinni qiladi. Endi oilamga qo‘ng‘iroq qilishim kerak – ular hozirgina Germaniyadan qaytdi. Shuning uchun sizlarga xayr va o‘zingizni asrang deb qolaman.
Nimani istagan bo‘lsam, hammasi Kolumbiyani yanada yaxshiroq qilish uchun edi.
Jannat bor ekan, men u yerga tushishga umid qilishim mumkin.
Izoh (0)