“Қалпоқ” ҳажвий кўрсатувидаги Соҳиба образи билан томошабинлар меҳрини қозонган актриса Фотима Назарова 26 ноябрь куни 52 ёшни қарши олди. Асосан комик образларда кўриниш берадиган актрисанинг ҳаёти, бошдан кечирган машаққатлари драматик фильм учун сценарий бўла олади, дейиш мумкин.
“Она, нега мени хунук туққансиз, дердим”
— Пардоз қилиб, ўзимга қарашни унчалик ҳам ёқтирмайман. Лекин съёмкалар, тўй ҳашамларга ўзимга қараб боришим керак. Аслида ўзим бўянишни умуман ёқтирмайман. Энди Аллоҳ берган ҳуснга қониқмасангиз, буни Аллоҳга бўлган исён деб биламан.
Кичкиналигимда онамдан “Нега мени хунук қилиб туққансиз?”, деб хафа бўлардим. Йиллар ўтиб улғайиб, бу Аллоҳдан берилган ҳусн эканлигини билиб, айтган гапларимдан минг афсус қиламан, лекин фойдаси йўқ.
“Кичкиналигимда жуда ношукур қизча бўлганман”
— Биз эгизак бўлиб туғилганмиз. Лекин Зуҳра билан умуман бир-биримизга ўхшамаймиз. Мен отамга, Зуҳра онамга ўхшайди. Кичкиналигимизда бизни кимдир хафа қилса, икки киши бўлиб ёпишардик. Дардларимизни бир-биримизга айтмаймиз, ўзимиз ҳал қиламиз. Айниқса Зуҳра ҳамма нарсани ичига ютади. Ўзимнинг исмим билан туғилганман. Ҳозир ўйласам, жуда ношукур қизча бўлган эканман. Нега Фотимаман, деб норози бўлардим. Чунки ҳеч ким исмимни тўғри талаффуз қилмасди. “Потма, Поти” дейишарди. Ҳозир эса исмим ўзимга жуда ёқади, дунёдаги энг чиройли исм десам ҳам бўлади. Умуман олганда, ҳаётимдаги яхши-ёмон кунларга ҳаммаси учун Аллоҳга шукур қиламан.
“Хайрли ва савобли касб танлаган бўлардим”
— Зуҳра иккаламиз роса қўшиқ айтардик. Боғчада ҳам, мактабда ҳам бизни байрамларда биринчи ўринга қўйиб қўйишарди. Шундай қилиб тақдиримизни санъатга бағишладик. Мана Зуҳра иккаламиз ҳам санъаткор бўлдик. Уйимизда ҳеч ким санъаткор эмасди, биз биринчи бўлиб чиқдик. 30 ёшгача санъатни севдим. Ўша билан яшадим. Ҳозир ҳам ёмонмас. Ҳаёт ортга қайтганида бундан ҳам хайрли ва савобли касб танлаган бўлардим.
“18 ёшли Фотимага нима деган бўлардим?”
—18 ёшлигимдаги ўзимга яъни Фотимага насиҳат берсам иложи бўлса тўғри йўлда юриш, адашмаслик, ёмон йўлларга кирмаслик, ҳалол ризқ топиш, ҳалол йўлдан юришни маслаҳат берардим. Ҳозирги Фотима унча-мунча адашди, беайб Парвардигор, гуноҳ қилар эканмиз. Энди-энди кўзим очилди. Шу пайтгача ўнқир-чўнқирлардан ўтиб, эгри йўлларга ҳам кириб кўрдик, хато қилар эканмиз. Ота-онамиз узоқда, ёшлик-бебошлик. Шунинг учун ўқишга келган йигит ва қизларга фақат ҳалол йўлдан юринглар, дейман.
Фотима Назарова қандай она?
— Мен ўзимни зўр онаман, деёлмайман. Қизим менга кўп бақирасиз, дейди. Бақирсам шуларни яхши бўлсин, дейман. Касб танлашда, турмушда адашмасин дейман. Ўқинглар дейман, ҳозир буларнинг ўқийдиган вақти. Ўзим китобдан бош кўтармасдим. Китоб қаҳрамонининг ҳаёти билан яшардим. Шунинг учун актриса бўлиб кетгандирман. Баъзан онам “Бунча кўп китоб ўқийсан, ўқиб олим бўлармидинг,“ деб бақирарди. Шунинг учун болаларимга, Мен китоб ўқисам онам уришарди, сизларга эса шароит яратиб бериб қўйибман-ку, китоб ўқинглар, дейман.
“Муқимий театри негадир мени ёқтирмайди”
— Биринчи ўқишни битириб борган театрим Муқимий театри бўлди. У пайтда ўқишни битириб келган талабаларни хор жамоасига ишга олишарди. Менинг овозимни текшириб кўришди, лекин нимадир бўлиб, олишмади. Билмадим, “Муқимий”га нимагадир ёқмадим. Ҳозиргача ёқмайман. Майли, ҳеч кимга хусуматим йўқ, омон бўлишсин, ҳеч кимдан хафа эмасман, омадларини берсин. Ҳозир ҳам озми-кўпми, халқ хизматида санъатимизни кўрсатиб юрибмиз. Бу балки менга Аллоҳнинг марҳаматидир.
Россияга ишга кетгани ҳақида
— Фарзандларим туғилиб, уч-тўрт ёш бўлганидан сўнг, “санъатим ўхшамади, болалар учун Тошкентдан нима қилиб бўлса ҳам уй олишим керак”, деб Россияга кетдим. Ишонасизми, Россияга бориб 10 кун турдим. Уч кун идиш-товоқ ювувчи бўлиб ишладим. Оёқ қўлим шишиб кетди. Биринчидан, менга эмас экан бу иш, санъат соҳасида енгил-елпи юриб ишлардан чиқиб қолган эканман. Кейин болаларимсиз менга ҳаёт йўқ экан. Ҳаттоки болаларимни қизғониб, боғчага бермаганман. Боғча опалар билиб, ё билмай чертиб қўймасин, деганман. 36 ёшимда қизимни, 38 ёшимда ўғлимни дунёга келтирдим. Хуллас, шундай қилиб, Россияда ишлай олмай, 10 кун ичида Ўзбекистонга қайтганман.
Қоровуллик ва фаррошлик қилгани ҳақида
— Ўзимиз яшаётган ижара ётоқхонада қоровул бўлиб ишлаганман. Театрларга ишга олишмаганидан сўнг, мажбурликдан қоровул бўлиб ишга кирдим. Тундан тонггача қоровуллик қилиб чиқардим. Қийин бўларкан. Бу ерда санъаткорлар яшагани учун улар то тонггача тўй хизматидан, сафарлардан, съёмкалардан келишади. Улар учун эшикни очасиз. Ундан ташқари бегоналар, кўчада ичиб, маст бўлиб қолиб кетган алкашлар келади. Қўрқиб-қўрқиб, бир чораларни кўриб, олти ой ишладим, кечаси ухламаслик керак эди. Ойлигим 400 минг сўм бўлган.
Қоровулчиликдан ташқари Ат-Термизий масжидида фаррош бўлиб бир йилча ишладим. Баъзида ўзлари, чин кўнгилдан пул беришарди. Аслида Аллоҳ учун, Аллоҳнинг уйида хизмат қилишни ният қилганим учун ишлагандим. Ҳозир ҳам масжид ҳовлисини супургани боришни жуда хоҳлаяпман, аммо бора олмаяпман.
Масжидда тозалик ишлари эрта саҳардан бошланади. Ўғлим ҳам бирга ёрдамга борарди. Шундай кунларнинг бирида ўғлимга “мен ҳовлини супураман, сен сув сеп”, дедим. Ўғлим ёшлик қилдими, билмадим, хуллас, бир Matiz’нинг ғилдирагига озроқ сув сачраб кетди. Унақа даражада машинаси сув бўлиб кетмади, аслида. Matiz’нинг эгаси, ўзимдан ёш бола келиб, мени шунақа бўралатиб сўкиб кетди. “Ука ҳеч нима қилмади-ку, чангимасин, машинангизга чанг тегмасин, деб, сув сепган жойимиз эди, ёш бола-ку, ука”, десак ҳам сўкинишдан, ҳақорат қилишдан тўхтамади. Узоқдан бир бола кузатиб турганди, “ҳозир у ҳам келиб мени фаросатсизликда айбламасин”, деб турганимда, у бола келиб Matiz’ли болага шунақа “таълим” бериб қўйди. Аллоҳнинг меҳрибонлигидан айланай, Аллоҳга шукрлар бўлсин, илоҳим.
Яшайверсангиз ҳар хил характерли, ҳар хил кайфиятдаги одамларни кўраверар экансиз.
“Одамлар уйимгача кийим кўтариб келишди”
— Бир интервьюда йиғлаб гапирганман. Кейин бир саволга жавоб бера туриб, тўйга киядиган оқшом либосларим йўқлигини айтиб ўтиб кетганман. Тиктокерлар кўйлагим йўқ деган гапимни ва йиғлаганимни бирлаштириб, тарқатишибди. Шу қисқа видеони кўрган одамлар уйимга кўйлаклар олиб келиб беришди, айримлар пул ҳам беришди. Лекин у суҳбатда мен кўйлагим йўқлиги учун йиғламаганман. Уйимга ёрдам бераман, деб келган мухлисларимни кўриб ўзбеклигимдан фахрланиб кетдим. Ҳаммаларига раҳмат.
Изоҳ (0)