“Qalpoq” hajviy ko‘rsatuvidagi Sohiba obrazi bilan tomoshabinlar mehrini qozongan aktrisa Fotima Nazarova 26-noyabr kuni 52 yoshni qarshi oldi. Asosan komik obrazlarda ko‘rinish beradigan aktrisaning hayoti, boshdan kechirgan mashaqqatlari dramatik film uchun ssenariy bo‘la oladi, deyish mumkin.
“Ona, nega meni xunuk tuqqansiz, derdim”
— Pardoz qilib, o‘zimga qarashni unchalik ham yoqtirmayman. Lekin syomkalar, to‘y hashamlarga o‘zimga qarab borishim kerak. Aslida o‘zim bo‘yanishni umuman yoqtirmayman. Endi Alloh bergan husnga qoniqmasangiz, buni Allohga bo‘lgan isyon deb bilaman.
Kichkinaligimda onamdan “Nega meni xunuk qilib tuqqansiz?”, deb xafa bo‘lardim. Yillar o‘tib ulg‘ayib, bu Allohdan berilgan husn ekanligini bilib, aytgan gaplarimdan ming afsus qilaman, lekin foydasi yo‘q.
“Kichkinaligimda juda noshukur qizcha bo‘lganman”
— Biz egizak bo‘lib tug‘ilganmiz. Lekin Zuhra bilan umuman bir-birimizga o‘xshamaymiz. Men otamga, Zuhra onamga o‘xshaydi. Kichkinaligimizda bizni kimdir xafa qilsa, ikki kishi bo‘lib yopishardik. Dardlarimizni bir-birimizga aytmaymiz, o‘zimiz hal qilamiz. Ayniqsa Zuhra hamma narsani ichiga yutadi. O‘zimning ismim bilan tug‘ilganman. Hozir o‘ylasam, juda noshukur qizcha bo‘lgan ekanman. Nega Fotimaman, deb norozi bo‘lardim. Chunki hech kim ismimni to‘g‘ri talaffuz qilmasdi. “Potma, Poti” deyishardi. Hozir esa ismim o‘zimga juda yoqadi, dunyodagi eng chiroyli ism desam ham bo‘ladi. Umuman olganda, hayotimdagi yaxshi-yomon kunlarga hammasi uchun Allohga shukur qilaman.
“Xayrli va savobli kasb tanlagan bo‘lardim”
— Zuhra ikkalamiz rosa qo‘shiq aytardik. Bog‘chada ham, maktabda ham bizni bayramlarda birinchi o‘ringa qo‘yib qo‘yishardi. Shunday qilib taqdirimizni san’atga bag‘ishladik. Mana Zuhra ikkalamiz ham san’atkor bo‘ldik. Uyimizda hech kim san’atkor emasdi, biz birinchi bo‘lib chiqdik. 30 yoshgacha san’atni sevdim. O‘sha bilan yashadim. Hozir ham yomonmas. Hayot ortga qaytganida bundan ham xayrli va savobli kasb tanlagan bo‘lardim.
“18 yoshli Fotimaga nima degan bo‘lardim?”
—18 yoshligimdagi o‘zimga ya’ni Fotimaga nasihat bersam iloji bo‘lsa to‘g‘ri yo‘lda yurish, adashmaslik, yomon yo‘llarga kirmaslik, halol rizq topish, halol yo‘ldan yurishni maslahat berardim. Hozirgi Fotima uncha-muncha adashdi, beayb Parvardigor, gunoh qilar ekanmiz. Endi-endi ko‘zim ochildi. Shu paytgacha o‘nqir-cho‘nqirlardan o‘tib, egri yo‘llarga ham kirib ko‘rdik, xato qilar ekanmiz. Ota-onamiz uzoqda, yoshlik-beboshlik. Shuning uchun o‘qishga kelgan yigit va qizlarga faqat halol yo‘ldan yuringlar, deyman.
Fotima Nazarova qanday ona?
— Men o‘zimni zo‘r onaman, deyolmayman. Qizim menga ko‘p baqirasiz, deydi. Baqirsam shularni yaxshi bo‘lsin, deyman. Kasb tanlashda, turmushda adashmasin deyman. O‘qinglar deyman, hozir bularning o‘qiydigan vaqti. O‘zim kitobdan bosh ko‘tarmasdim. Kitob qahramonining hayoti bilan yashardim. Shuning uchun aktrisa bo‘lib ketgandirman. Ba’zan onam “Buncha ko‘p kitob o‘qiysan, o‘qib olim bo‘larmiding,“ deb baqirardi. Shuning uchun bolalarimga, Men kitob o‘qisam onam urishardi, sizlarga esa sharoit yaratib berib qo‘yibman-ku, kitob o‘qinglar, deyman.
“Muqimiy teatri negadir meni yoqtirmaydi”
— Birinchi o‘qishni bitirib borgan teatrim Muqimiy teatri bo‘ldi. U paytda o‘qishni bitirib kelgan talabalarni xor jamoasiga ishga olishardi. Mening ovozimni tekshirib ko‘rishdi, lekin nimadir bo‘lib, olishmadi. Bilmadim, “Muqimiy”ga nimagadir yoqmadim. Hozirgacha yoqmayman. Mayli, hech kimga xusumatim yo‘q, omon bo‘lishsin, hech kimdan xafa emasman, omadlarini bersin. Hozir ham ozmi-ko‘pmi, xalq xizmatida san’atimizni ko‘rsatib yuribmiz. Bu balki menga Allohning marhamatidir.
Rossiyaga ishga ketgani haqida
— Farzandlarim tug‘ilib, uch-to‘rt yosh bo‘lganidan so‘ng, “san’atim o‘xshamadi, bolalar uchun Toshkentdan nima qilib bo‘lsa ham uy olishim kerak”, deb Rossiyaga ketdim. Ishonasizmi, Rossiyaga borib 10 kun turdim. Uch kun idish-tovoq yuvuvchi bo‘lib ishladim. Oyoq qo‘lim shishib ketdi. Birinchidan, menga emas ekan bu ish, san’at sohasida yengil-yelpi yurib ishlardan chiqib qolgan ekanman. Keyin bolalarimsiz menga hayot yo‘q ekan. Hattoki bolalarimni qizg‘onib, bog‘chaga bermaganman. Bog‘cha opalar bilib, yo bilmay chertib qo‘ymasin, deganman. 36 yoshimda qizimni, 38 yoshimda o‘g‘limni dunyoga keltirdim. Xullas, shunday qilib, Rossiyada ishlay olmay, 10 kun ichida O‘zbekistonga qaytganman.
Qorovullik va farroshlik qilgani haqida
— O‘zimiz yashayotgan ijara yotoqxonada qorovul bo‘lib ishlaganman. Teatrlarga ishga olishmaganidan so‘ng, majburlikdan qorovul bo‘lib ishga kirdim. Tundan tonggacha qorovullik qilib chiqardim. Qiyin bo‘larkan. Bu yerda san’atkorlar yashagani uchun ular to tonggacha to‘y xizmatidan, safarlardan, syomkalardan kelishadi. Ular uchun eshikni ochasiz. Undan tashqari begonalar, ko‘chada ichib, mast bo‘lib qolib ketgan alkashlar keladi. Qo‘rqib-qo‘rqib, bir choralarni ko‘rib, olti oy ishladim, kechasi uxlamaslik kerak edi. Oyligim 400 ming so‘m bo‘lgan.
Qorovulchilikdan tashqari At-Termiziy masjidida farrosh bo‘lib bir yilcha ishladim. Ba’zida o‘zlari, chin ko‘ngildan pul berishardi. Aslida Alloh uchun, Allohning uyida xizmat qilishni niyat qilganim uchun ishlagandim. Hozir ham masjid hovlisini supurgani borishni juda xohlayapman, ammo bora olmayapman.
Masjidda tozalik ishlari erta sahardan boshlanadi. O‘g‘lim ham birga yordamga borardi. Shunday kunlarning birida o‘g‘limga “men hovlini supuraman, sen suv sep”, dedim. O‘g‘lim yoshlik qildimi, bilmadim, xullas, bir Matiz’ning g‘ildiragiga ozroq suv sachrab ketdi. Unaqa darajada mashinasi suv bo‘lib ketmadi, aslida. Matiz’ning egasi, o‘zimdan yosh bola kelib, meni shunaqa bo‘ralatib so‘kib ketdi. “Uka hech nima qilmadi-ku, changimasin, mashinangizga chang tegmasin, deb, suv sepgan joyimiz edi, yosh bola-ku, uka”, desak ham so‘kinishdan, haqorat qilishdan to‘xtamadi. Uzoqdan bir bola kuzatib turgandi, “hozir u ham kelib meni farosatsizlikda ayblamasin”, deb turganimda, u bola kelib Matiz’li bolaga shunaqa “ta’lim” berib qo‘ydi. Allohning mehribonligidan aylanay, Allohga shukrlar bo‘lsin, ilohim.
Yashayversangiz har xil xarakterli, har xil kayfiyatdagi odamlarni ko‘raverar ekansiz.
“Odamlar uyimgacha kiyim ko‘tarib kelishdi”
— Bir intervyuda yig‘lab gapirganman. Keyin bir savolga javob bera turib, to‘yga kiyadigan oqshom liboslarim yo‘qligini aytib o‘tib ketganman. Tiktokerlar ko‘ylagim yo‘q degan gapimni va yig‘laganimni birlashtirib, tarqatishibdi. Shu qisqa videoni ko‘rgan odamlar uyimga ko‘ylaklar olib kelib berishdi, ayrimlar pul ham berishdi. Lekin u suhbatda men ko‘ylagim yo‘qligi uchun yig‘lamaganman. Uyimga yordam beraman, deb kelgan muxlislarimni ko‘rib o‘zbekligimdan faxrlanib ketdim. Hammalariga rahmat.
Izoh (0)