«Зумрад ва Қиммат», «Бегуноҳ» фильмлари, «Меҳмонжонлардан айланай», «Қадам» сериалидаги ва театрдаги бир қанча ижролари билан томошабинлар эътиборига тушган Ўзбек миллий академик драма театри актрисаси Нодира Маҳмудова «Shok.uz» YouTube-каналига берган интервьюсида бир фильмда хонанда Шаҳзодани ургани ва ҳақоратлагани, театрда, институтда қанча ойлик олиши, тўртта оиласи борлиги ҳақида тарқалган миш-мишларга жавоби, «Спитамен» театрида рол ўйнаётган вақтда қўлини қилич кесиб кетгани, «конфеткалар» билан ишлашда қийналиши ва ҳаётида нима армон бўлиб қолгани ҳақида гапирди.
«Рақсга тушишнинг уятли жойи йўқ»
Мен диско-клубга тез-тез бориб турардим бир пайтлар. Ҳозир охирги марта қачон борганимни эслай олмайман. Рақсга тушишни яхши кўраман. Ҳозир талабаларим йиғилишса, бирга бораман. Уни диско-клуб деб айта олмайман, кафе ёки ресторан бўлади. Умуман, овқатланишга борганда ҳам стол атрофида ўтириб, тўйиб овқат еб, қайтиб келиш хоҳламайман. Овқат егандан кейин қимирлаш керак, рақсга тушишнинг уятли жойи йўқ.
Нодира Маҳмудова бир фильмда роли сабаб Шаҳзодани ургани ва ҳақоратлагани ҳақида
Шаҳзода ҳаётда жуда ҳам ақлли, маданиятли, одобли ва ажойиб қиз. Унга қўл кўтариш у ёқда турсин, қаттиқ гапиргингиз ҳам келмайди. Бироқ кинода мен актрисаман, кимнингдир топшириғини бажараман, режиссёр шунақа топшириқ берган, шу ерда урасиз деган, урганман. Бу топшириқ, биз шуни бажарганмиз, холос. Зилолага шу ерда йиғлайсан деган, йиғлаган. У ерда ўзингиз хоҳлаганингиздек қила олмайсиз, фильм анча йил олдин олинган. У пайтда сценарийдан чиқиб кетилмас эди, у биздан олдин ақлли инсонларнинг тасдиғидан ўтар эди.
Ҳар битта сўзларига эътибор беришарди, ортиқча, цензурали сўзларни олиб ташлашар эди. Қолганини, нима ёзилган бўлса, шуни гапирганман. Мен қайсидир актёрни партнёри кутилмаганда импровизация қилиб уришини актёрлик этикасидан жуда узоқда деб биламан. Бу нотўғри, кутилмаганда кимнидир уриш хато, бу ҳолат унга ёқмаслиги, жони оғриши мумкин. Саҳнада уришиш, бошқа нарсаларнинг ҳаммаси аяган ҳолда қилинади. Итариб юборилса ҳам, секин итарилади, ўзи шунақа қаттиқ итаргандек йиқилиб тушиши мумкин.
Кинода унақа эмас, ҳамма нарса табиий бўлиши керак. Ҳаётда унақа эмасман, ўша пайтда шунақа топшириқ бўлган. Кинодаги образим бир умр бахтини топмаган, аламзада, ўлиб кетган хотинини яхши кўрган инсон билан бирга яшаган, аёл сифатида унинг боласига қараш, ишларини қилиб, йиғилиб қолган аёлнинг алами ҳақида. Менга шунақа таклиф бўлган, қабул қилганман. Суратга олиш жараёнларидан кейин Шаҳзодадан узр сўраганман, у ҳечқиси йўқ деб айтган. Бу унинг биринчи марта кинога тушиши эмас эди.
«Тўйимизга 35 йил бўлди»
Менда ҳамма нарса биттадан. Бутун умрим давомида битта ишхонам, битта турмуш ўртоғим, 26 сентябрда улар билан тўйимизга 35 йил бўлди, битта ўғлим, битта келиним, битта неварам бор. Яхши нарса кўп бўлмайди деб, ҳаммасини битта-биттадан қиламан.
Нодира Маҳмудова институт ва театрдан қанча ойлик олиши ҳақида
Институтда мен шартнома бўйича, ярим ставкада ишлайман. Ҳозирча катта ўқитувчиман, янги ўқув йилидан доцентликка ўтяпман. Шу пайтгача икки миллион ойлик оламан, театрда эса беш миллион ойлик оламан. Битта ақлли инсон айтган экан, ёки кўп топишинг керак, ёки харидларингни камайтиришинг керак деб. Мен иккинчи йўлни танлаганман.
«Яна битта қадам қўйсам, пастга тушиб кетардим»
«Қирол Лир» спектаклида саҳна очилиб, полнинг тагидан чиқадиган жой бор. Шунақа саҳна бор эди, полнинг тагидан чиқар эдик. Саҳнада кўзга чироқ тушган вақтда ҳеч нарса кўринмайди, мен ҳам гапириб юриб келаётган эдим. «Яма» очиқ тургани эсимда йўқ, уни кўрганим ҳам йўқ. Кейин зал хавотирли, шубҳали жимжитлик бўлиб қолди. Нимага бунақа жим бўлиб қолишди, деб ўйладим. Лекин гапираётган пайтимда унақа жим бўлиб қолиш керак эмасди. Кейин кўзимнинг қири билан пастга қарасам, «яма»нинг четида турган эканман.
Пастга тушиб кетмаганман, «яма»нинг четида турибман. Яна битта қадам қўйсам, пастга тушиб кетардим. Одамларнинг жим бўлиб қолгани шубҳали бўлди, оёғим тагига қарасам, ҳаттоки туфлимнинг учи ҳавода турибди. Яна юришим керак эди, залдаги ҳолатдан сезиб қолганман. Актёр кўп саҳнага чиқса, саҳнани яхши билиб қолади.
«Қилич қўлимни тирс-тирс қилиб йиртиб кетди»
Учқун Тиллаев билан «Спитамен» спектаклида рол ўйнаётган вақтимда қўлимни қилич кесиб кетган. Қилич алуминийдан қилинган эди, барибир бир-бирига урилган, металлдан қилинган. Кейин бир-бирига урилгандан у аррага ўхшаб қолган, шунақа жойи бор эди, мен қилични тиғи томондан ушлаб берардим, Учқун ҳеч қачон қўлимдан тортиб олмаган эди, ўшанда нимадир бўлди-ю, қўлимни очишга улгурмасимдан тортиб олди. Кейин қўлимни тирс-тирс қилиб йиртиб кетди. Қўлимда ҳар доим қизил шарф юрар эди, шарфни у қўлимдан бу қўлимга олдим.
Кейин саҳнадан чиқиш пайти бор эди, сезяпман, шифонли шарф сув олмайди, ҳўл бўла бошлади. Қон чиқаётганини, ҳали ҳам тўхтамаганини сездим ва гапириб-гапириб чиқиб кетдим. Кейин костюмчиларнинг олдига бордим, кийим алмаштириш керак эди, шарфни олдим. Эгнимда оқ кўйлак бор эди, яхши ҳам шарф қизил эди. Костюмеримиз қонми, деб қўрқиб кетган. Чандиқ бўлиб тузалган. Учқуннинг ўзи ҳам буни сезмаган, унга айтсам, ўзи ҳам ҳайрон қолган. Бунақа вазиятлар бўлиб туради.
«Ҳозир режиссёрлар профессионалларни йиғишга ҳаракат қилади»
«Конфетка»лар билан ишлашда қийналганман. Рол шунақа нарса, ҳамма нарса битта инсонга боғлиқ эмас. Биз институтда ўқиган вақтимизда партнёрга ишлашни ўргатишган. Бу образга боғлаб айтганда, теннис ўйнагандек гап. Партнёрга тўпни оца, у ўшани қайтариб бериши керак. Бир инсон тўпни оца-да, наригиси ўйнай олмаса, ўйин бузилади. Нима бўлаётганини инсон тушунмай қолади. Кинода ҳам бир актёр ҳолатни беради, бошқаси уни ортиқчаси билан қайтаради.
Берса-ю, қайтмаса, бу профессионал актёр учун жуда қийин ҳолат, ёки кўзига қараб гапирганда кўзи ўлик бўлади. Бир пайтлар бу нарса жуда кўп эди, ҳозир сал бўлса ҳам, камайди. Ижтимоий тармоқларда актёрлар актёрлигини қилсин, бошқа одамлар ўйнамасин, деб кўп гапиришяпти. Ҳозир режиссёрлар аксинча, профессионалларни йиғишга ҳаракат қилади.
Нодира Маҳмудова ҳаётидаги армони ҳақида
Дадам инфаркт бўлди, уч мартадан кейин юрак бардош бермайди. Менга оғирлашиб қолди, деб қўнғироқ қилишди. Ўша пайтда ҳам институтда дарсда ўтирган эдим, жадвалга қарасам, эртаси куни спектаклим бор экан, дублёрим йўқ эди. Кейин қўнғироқ қилиб, ўзгартирса бўладими, мен дарҳол кетишим керак, деб сўрадим.
Ўша куни эса биз чет элликларга ўйнашимиз керак экан, уни ўзгартириб бўлмайди, ўзгартириш муаммо бўлади. Эртаси куни кечқурун қолдим, ўйнамасдан кета олмас эдим. Спектакльдан кейин эрталаб йўлга чиқиб кетдим. Бордим, ётган эдилар, олдиларида ўтириб қайтиб келдим, чунки индинга яна спектаклим бор эди. Ўша пайтда спектакллар кўп бўлар эди. Яхши бўлиб оёққа туриб кетдилар, адашмасам, сентябрь ёки октябрь ойи эди.
Қишда йўллар ёпиқ бўлади, юрилмайди. Баҳор келди, март, апрель, телефонда гаплашиб тургандим, аҳволлари яхши эди. Майга ўтгандан кейин бирдан таътилга бораман, икки-уч кунга эмас, икки-уч ҳафта туриб келаман, дедим. 2013 йилнинг 9 майида спектаклда рол ўйнаб турибман, синглим йиғлаб, дадам ўтиб қолдилар, деб телефон қилди.
Яна битта саҳнам бор эди, саҳнага чиқдим, спектакль тугагандан кейин дадам ўтиб қолдилар, мен кетаман дедим. Лекин нимага йўл очилгандан кейин бормадим, деб ўйладим. Майли, мартда сел келиб, йўллар яхши бўлмайди, нимага апрелда бормадим, дедим.
Бандман, имтиҳон яқин, лекин факт — мен бора олмадим. Кейинчалик ўзимни койидим, бора олмадим деб. Оёққа туриб кетдилар, ҳали яшайдилар, деб ўйладим. Ўша охирги гаплашганимизда мен машина ҳайдашга ўқиётган эдим, уларга мен ҳали сизни машинамда айлантириб юраман, деб гапирдим.
Кейин эса жанозаларига машинада бордим. Шу нарсани амалга оширолмадим. Буни хато деб инобатга оладиган бўлсак, мен шароитдан устун кела олмадим. Ишга қўл силтаб, уч кунга ҳам борсам бўларди-ку, дедим. Афсусландим, нотўғри деб ҳисобладим, қийналдим.
Изоҳ (0)