Хабарларга кўра, бир амалдор қўл остидагиларни «ҳароми» деб ҳақоратлабди. 2006—2008 йилларда А.Мадвалиев таҳрири остида чоп этилган «Ўзбек тилининг изоҳли луғати»да бу сўзнинг асл ва кўчма маънолари келтирилган.
Ҳароми
арабча + форсча — кимсанинг молига, ҳаром нарсага дахл қилувчи; ўғри, қароқчи
Мисоллар:
Мирзакалон Исмоилийнинг «Фарғона тонг отгунча» асаридан: «Ана шундай кунларнинг бирида ўзим ёлғиз ўтириб, Ҳаж йўлида орттирган ҳаромимга кўйлакча тикаётган эдим, — деди Ҳожи хола».
Ғайратийнинг «Довдираш» асаридан: «Бизнинг юзимизга оёқ қўйиб, никоҳсиз загсдан ўтиб олдинг. Энди уялмасдан, ҳароми болангни кўтариб келдингми?!».
Иккинчи (кўчма) маъноси: Шундай маъноли сўкиш, ҳақоратни билдиради; ифлос, ярамас.
Мисоллар:
Ғафур Ғуломнинг шеъридан: «Сут кўр қилган, ҳароми Гитлер оқпадар».
С.Сиёевнинг «Аваз» асаридан: «Мен сени жоҳил, шуҳратпараст бир сак деб юрсам, одам қонига ташна зулук экансан-ку, ҳароми!».
Изоҳ (0)