Taʼlim olishning erta-kechi yo‘q. Muhimi — insonda xohish bo‘lsa bas. Bugun sizga tanishtirmoqchi bo‘lgan qahramonimiz Temur Ahmedov 87 yoshda, u 7 farzandning otasi va ko‘plab nabiralarning bobosidir. Eng qizig‘i, u 84 yoshida talaba bo‘lishga muvaffaq bo‘lgan va hozircha eng keksa talaba sifatida tarixga muhrlangan.
Qahramonimiz uch yil mobaynida Toshkent arxitektura-qurilish universitetining Qurilish muhandisligi texnologiyasi kafedrasida sirtdan tahsil olib, “Toshkent viloyati Olmaliq shahrida mehmonxona binosini loyihalash” mavzusidagi bitiruv malakaviy ishini muvaffaqiyatli himoya qildi.
— 10-sinfni tamomlab, o‘sha paytdagi industrial texnikumda tahsil olganman. Texnikumni tamomlab, 4 yil kichik muhandis bo‘lib ishladim.
Politexnika universitetiga talabalar qabul qilinayotgani haqida eshitib, imtihon topshirdim va talaba bo‘ldim. Kechki smenada o‘qib, davlat ishida ham ishlardim. Ammo o‘qishim oson emasdi. Sababi darslar kechki soat 19:00 da boshlanib, 22:20 da tugardi. Darsdan keyin Yangiyo‘lga ketishim kerak edi. U paytlarda transportlar taqchil edi.
1966-yili Toshkentda yer qimirlab, binolarni qayta rekonstruksiya qilish uchun Chinozdan shag‘al, qum olib kelinardi. Kechasi Chinozga qatnaydigan yuk mashinalariga chiqib, yarim yo‘lgacha yetib olardim. Yuk mashinasidan tushib, yana uch kilometr piyoda yurardim. Ertasi kuni soat 9:00 da ish joyida bo‘lishim kerak edi. Shu tarzda uchinchi kursni tamomladim.
Ota-onam ancha keksa edi, opamni turmushga berganimizdan keyin qiynalib qolishdi. Singlim oltinchi sinfda o‘qirdi, shu bois o‘qishni tashlashga majbur bo‘ldim. Oilaviy sharoit sabab bor eʼtiborimni ish va oilaga qaratdim.
43 yil muhandis bo‘lib ishladim, bog‘cha, maktablar qurdim. Ammo oliy maʼlumotli bo‘lolmaganim armon edi.
Prezident qarori chiqqanidan keyin institutni tamomlashga qaror qildim. Uchinchi kursdan Toshkent arxitektura-qurilish universitetining Qurilish muhandisligi texnologiyasi kafedrasida o‘qishga qabul qilishdi. Pensiyamdan shartnoma pulini to‘ladim, deydi otaxon.
Otaxon kursdoshlari va darslarga qatnagan kunlarini quyidagicha eslaydi.
— Kurs sardorimiz andijonlik 64 yoshli Sharifa ismli ayol edi. Sessiya yaqinlashganida unga qo‘ng‘iroq qilib, darslar haqida so‘rab turardik. Kursdoshlarimizning yoshi ham, katta yoshdagilari ham bor edi. Sessiya boshlanganida nabiralarim ishga ketishdan avval universitetga tashlab qo‘yishardi. Darsdan keyin o‘zim Yangiyo‘lga qaytib ketdim. Bizga yosh bo‘lsa-da, tajribali bo‘lgan professorlar dars berishdi.
O‘qishga kirdim deganimda birinchi bo‘lib, qizlarim “o‘qing” deyishdi. Chunki yoshlikda universitetni tamomlay olmay, afsus qilganimni yaxshi bilishardi. O‘g‘illarim kontrakt pulini to‘laymiz, deyishdi. “Yo‘q, pensiyamdan o‘zim to‘layman, sizlar bola-chaqangizni o‘qiting”, dedim, deydi otaxon.
Temur Ahmedov barcha farzandlari va nabiralarini oliy maʼlumotli qilgani, endilikda esa nabira kelinlarining ham taʼlim olishi uchun sharoit yaratib berayotgani haqida gapirdi. Suhbat yakunida esa yoshlarga o‘z tavsiyalarini berib o‘tdi.
— Yoshi ulg‘ayib, afsus qilmaslik uchun o‘z vaqtida o‘qish kerak. O‘qigan inson xor bo‘lmaydi. Sharoitlar avvalgidek emas, bemalol taʼlim olsa bo‘ladi. Yetti nafar farzandlarimning barini o‘qitdim, ular bolalarini oliy maʼlumotli qilishdi. Barchasi yaxshi kasblarda ishlab, ro‘zg‘orini tebratishyapti. Endi nabira kelinlarni va chevaralarni o‘qityapmiz, deydi otaxon.
Suhbatni to‘liq holda quyida tomosha qilishingiz mumkin.
Izoh (0)