“Darakchi.uz” O‘zbekistonda xizmat ko‘rsatgan artist Zuhra Ashurova bilan uyushtirilgan suhbatni chop etdi. Quyida undan olingan eng qiziqarli savol-javoblarni keltiramiz.
— Sizni sahnani qadrlaydigan aktrisa, deya ta’riflashadi.
— Aktrisa bo‘lish orzusiga erishishim oson kechmagan. Onam rahmatli “Artist bo‘lsang, seni kim kelin qiladi?” — deya xavotir aralash qarshilik ko‘rsatganlar. Otam ko‘nglimga qaraganlar, u kishi bizga doim “siz”lab murojaat qilardilar. To‘g‘ri, padarim ko‘proq suxandon bo‘lishimni orzulaganlar. Qo‘ni-qo‘shni o‘rtasida har xil mish-mish gaplar ham tarqalgan. Sahnada kimlar bilandir er-xotin bo‘lib chiqsam, “Voy, Jo‘ra akaning qizi falonchining xotini bo‘lib chiqibdi”, — deyishgan. Uyga yig‘lab kelgan kezlarim ham bo‘lgan. “Hali shunday aktrisa bo‘layki, gap-so‘z qilganlar uyalib qolsin. Onam esa quvonib yursinlar”, — derdim. Oradan yillar o‘tgach, volidam mendan, kasbimdan rozi bo‘ldi. “Men Zuhra Ashurovaning onasiman”, — deya faxr bilan so‘zlaganlarida ko‘zim yoshlanardi. Qismatni qarangki, avvallari artistning qizini hamma kelinlikka olmagan bo‘lsa, bugungi kunda buning aksi bo‘lib chiqyapti. San’atkorga qiz bersam, artistdan kuyovim bo‘lsa, qaniydi, deguvchi insonlar oramizda anchagina topiladi. San’atkorga qiz bermayman, degan kishilarning nabiralari bugungi kunda san’atkor bo‘lish uchun harakat qilishayapti. San’atkorlik ancha mashaqqat talab etilishini, afsuski, hamma ham his etavermaydi. San’atni egallash uchun Zuhra Ashurova tirnoqlari bilan tirmashganini bilishmaydi. Shunga qaramasdan tirishib, orzumga, oldimga qo‘ygan maqsadimga erishganman. Mana shunaqa qiyinchiliklardan o‘tganim uchun ham sahnaning qadriga yetaman.
— Kino, seriallarda ham suratga tushasiz. San’atning bu yo‘nalishidagi ijrongizdan qoniqasizmi?
— Rosti, o‘zimni kinodan omadi kelgan aktrisa, deb sanamayman. To‘g‘ri, rollarim bor, biroq o‘zim istagan va qoniqtiradigan to‘laqonli obrazni yaratganim yo‘q. Masalan, tomoshbainlar “Kelinlar qo‘zg‘oloni” desa Dilbar Ikromovani, “O‘tkan kunlar” haqida so‘z ketsa, Gulchehra Jamilovani, “Sevginator” deganda esa Muqaddas Holiqovani ko‘z oldiga keltirishadi. Menda mana shunday rollar yo‘q. Viloyatlarga borganimda ko‘proq telepostanovkalardagi Xonzodabegim, Layli obrazlarimni eslashadi. Yana “Otalar so‘zi — aqlning ko‘zi” ko‘rsatuvi orqali eslab qolishgan. Buning uchun Mirabbos Mirzaahmedovga rahmat aytaman.
— Rejissorlarimiz qiyofangizni qanday rollarga mos deyishadi?
— Rejissyor Maqsud Yunusovdan “Nima uchun Zuhra Ashurova ijobiy, lirik rollarni gavdalantiradi? Nega Xonzodabegim, Laylilarni bergansiz?” deb so‘rashgan ekan. O‘sha kezlarda rejissorimiz “Bibixonim” filmi ustida ishlayotgandi. Men Bibixonim roliga tayyorgarlik ko‘rayotgandim. “Zuhrada haqiqiy o‘zbekona yuz, o‘zbekona muomala bor”, — deya javob qaytargan. Yaqinda bir rejissor yordamchisi bilan suhbatlashib qoldim. “Sizning ko‘zlaringiz ma’yus, ularga qahr begona bo‘lgani uchun mana bu filmga ololmadik”, — dedi. Buni o‘zim ham tan olaman. Serqirra aktrisa bo‘lishni orzu qilaman, lekin tashqi ko‘rinishim faqat ijobiy rollarga mos tushadi. Salbiy rollar ijro etishni istayman-u, tomoshabinni aldab bo‘lmaydi, ko‘zingiz sotib qo‘yadi.
— Yanglishmasam, qizingizni turmushga uzatgansiz. Quda-andachilikda nimalarga ko‘proq rioya etgansiz?
— Ochig‘i, avvalo qizimizning bu boradagi tanloviga qarshilik bildirgandik. Uzoq joyga uzatishni istamadik. Chunki kuyovimiz Namanganlik. Qizim bilan kuyovim Jahon tillari universitetining jurnalistika fakultetida birga o‘qib, bir-birlariga ko‘ngil qo‘yishgan. Bilasiz, ko‘ngilga buyruq berib bo‘lmaydi. Mening ota-onam ham ko‘nglimga qarab ish tutishgan. Shularni o‘ylab, qizimning ko‘ngliga qarshi bormaslikka qaror qildik. Kuyovim Bahodirjonni o‘z farzandimdek ko‘raman. Qizim ayni kunda Toshkent telekanalida “Kitobxon shou” ko‘rsatuvi boshlovchisi va muharriri. Ular ikki farzandning ota-onasi.
— Chetdan qaraganda yumshoq tabiatli ayolga, suhbatlashganda esa shaddodga o‘xshaysiz. Aslida, tabiatan qandaysiz?
— Sahna boshqa, hayot boshqa. Samimiylikka intilaman. Biroq men ham ko‘plar qatori bandaman. Ko‘ngilni ranjitadigan gaplar eshitsam, farzandlarimni, o‘zimni izzat-nafsimni toptaydigan so‘zlar bo‘lsa, to‘nimni teskari kiyib olaman. Ideal inson bo‘lmaydi, o‘ta madaniyatli odamda ham, sabr-toqat chegarasi bo‘ladi.
— Qiyinchiliklarni qanday yenggansiz?
— O‘z shiorim bor. “Bundan ham yomon bo‘lishi mumkin edi-ku!” — deya o‘zimni tinchlantirganman.
— Tuzatib bo‘lmas kamchiligingiz?
— “Zuhraning jahli chiqmasin. Jahli chiqsa hech kimni tanimaydi”, — deyishadi dugonalarim. Jahlim chiqqanda hurmat darajasini yo‘qotib qo‘yaman. Katta-kichikning farqiga bormay qolaman.
Izoh (0)