Наманган вилоятининг Учқўрғон туманидаги “Қўрғонча” маҳалласида яшовчи Умаровлар оиласи яқинда 70 йиллик юбилейни нишонлади: Абдужаббор ота ва Шарофатхон аянинг турмуш қурганларига айнан шунча вақт бўлди. “Дарё” мухбири Азизбек Абдувалиев Учқўрғонда бўлиб, ушбу оила аъзолари билан мулоқотда бўлди.

“Бормаганим Америка ва Германия қолди, холос”

Абдураҳмон ота Умаров, 93 ёш, меҳнат фахрийси

Асли Чортоқ туманининг Короскон қишлоғидан бўламиз. Ўтган асрнинг 20 йиллари охирида, Учқўрғонда Ленин номли давлат хўжалиги ташкил этилганидан сўнг бу ерга кўчиб келганмиз. Мактабни тамомлаганимдан сўнг икки йил табелчи бўлиб ишладим. Икки бригаданинг ҳисоб-китоби қўлимда эди. Бир куни туман марказига борганимда ўқув комбинатидаги бир йиллик тракторчилар курси ҳақидаги эълонга кўзим тушиб қолди. Қизиқдим, ҳужжатларни топширдим. Куннинг биринчи ярмида табелчилик қиламан, кейин бориб курсда ўқийман.

Ўқиш якунлангач қишлоққа қайтиб, гаражда ишлай бошладим. Тракторларга қарардик, таъмирлардик. Баҳор кунларининг бирида макка экаётган тракторчи бетоб бўлиб қолди ва менга машина бошқаришни ишониб топширишди. Яхши уддаладим шекилли, кейин пахта даласига тушдим.

Шу тариқа бир умрлик касбга эга бўлдим. Обрў-эътиборга эга бўлдим, мукофотлар беришди, саёҳатларга юборишди. Бормаганим Америка ва Германия қолди, холос. Туманда биринчилардан бўлиб “Жигули” автомобиль олдим.

Шарофатхон қариндошимиз бўлади, улар ҳам Чортоқдан. Кўнгил қўйдим, совчи юбордик. 1952 йили тўйимиз бўлиб ўтди. Бирин-кетин фарзандларимиз дунёга келди. Шунча йил турмуш қуришимиз, оиламиз мустакам бўлишига кампирим, қолаверса, фарзандларим сабабчи. Чунки рафиқам менга яхши қараган, фарзандларим эса юзимизни ерга қаратмаган. Ўғилларимиз биз танлаган қизлар билан турмуш қуришди, қизларимиз оиламизга маъқул келган йигитларга турмушга чиқишди.

“Елкамиздан кетмон, қўлимиздан беланчак тушмасди”

Шарофатхон ая Умарова, 90 ёш, уй бекаси

Оилада ҳамма нарса бўлади, гап-сўз ўтмайдиган турмушнинг ўзи йўқ. Қийинчилик ва машаққатларга чидаганмиз, сабр қилганмиз. Бошимизда кетмон, қўлимизда беланчак, далага чиққанмиз. Бир кун даладан келиб нон ёпардим, иккинчи кун келиб кир ювардим. Ундан ташқари, таом тайёрлаш, бола-чақани тарбиялаш, мол-қўйга қараш ҳам зиммамда бўлган.

Болалар ҳеч қачон ёлғон гапиришига йўл қўймаганман, оталари буюриб кетган топшириқларни қилдиртирганман. У киши келиб ҳаммасини текшириб оларди, кейин яна навбатдаги вазифани айтиб кетарди.

Турмушимиз давомида 6 ўғил, икки қиз кўрдик. Ўғилларнинг каттаси Абукарим ва қизларнинг каттаси Каромат дадаларининг ортидан кетишди: бири тракторчи бўлди, иккинчиси хўжаликда ҳисобчи. Қолганлари— Абдуваҳоб ўқитувчи, Абдурасул муҳандис, Абдуҳаким, Замирахон ва Абдулҳамид шифокор, Абдужалил уста. Улар аллақачон ўзлари оилабоши бўлиб, бола-чақали, ували-жували бўлиб кетишди. Бу даражага етишларида оталарининг ўрни, хизмати жуда катта.

“Бахтли оиланинг асоси — ёлғон ишлатмаслик, меҳнат ва интизом”

Абдуваҳҳоб Умаров, 67 ёш, нафақадаги ўқитувчи

Болалик пайтлариз бўш вақтимиз бўлмасди: ўқиш, мактаб ва меҳнат. Дадам рағбатлантиришни яхши усулини топган эдилар: 5 баҳо учун 20 тийин. Шунчалик кўп аъло баҳо олардик, сенларга етказолмас эканман деб охири қўл кўтардилар.

Дадам оила таъминотини жойига қўйиб қўярдилар. Жавонларида доим пул турган, бизга нимадир зарур бўлса онамга айтардилар ва шу билан ишимиз битарди. Нафақага чиққандан кейин ҳам боғимиздан бўшамасдилар. Бу бизга ҳам ўтган, экин-тикинга қарашни яхши кўрамиз.

Ота-онамиздан меҳнатсеварлик, интизом ва ёлғон ишлатмасликни ўзимизга қоида сифатида олганмиз. Бахтли, мустаҳкам ва узоқ давом этадиган турмушнинг асослари ҳам шу бўлса ажаб эмас.

Бизнинг оиламиз жамланса ота хонадон бамисоли тўйхонага ўхшаб кетади. Ҳазилакам гапми, 6 нафар фарзанддан ташқари 34 нафар набира, 46 нафар чевара ва ҳатто 2 нафар эвара ҳам бор. Бу гал ҳаммани жамлай олмадик, ёшларимиздан бир қисми Тошкентда ва хорижда таҳсил оляпти...