Британиянинг Сассекс ва Канаданинг Райерсон университетлари олимлари кишилар «Тош, қайчи, қоғоз» ўйинида (Ўзбекистоннинг турли ҳудудларида «Айманжус», «Дон-дон-зики» деб номланди) ютқазиши сабабларини аниқлади, деб ёзади TJournal.
Агар ўйин адолатли тарзда ўтказилаётган бўлса, у ҳолда «Тош, қайчи, қоғоз»даги ғалаба тасодифга боғлиқ. Такрорлашлар қанча кўп бўлса, ютиш эҳтимоли ҳам шунча юқори бўлади. Шу туфайли энг оқилона йўл учта вариантдан ҳар бирини галма-галдан танлашдан иборат.
Бироқ одамлар ушбу қоидага риоя қилмайди. Улар одатда энг кўп «тош»дан фойдаланади (у парадоксал тарзда ишончлироқ бўлиб кўринади) ҳамда ҳозиргина ютқазган «буюм»дан воз кечади ва, аксинча, ютган ёки дурангга ўйнаган «буюм»дан яна такрор фойдаланади.
Агар рақиб ютса, унинг «буюм»идан бир поғона юқорилаш керак (агар у қайчини ишлатган бўлса, унда тошни олинг), агар рақиб ютқазса, кейинги раунд учун унинг «буюм»ини, дуранг ҳолатида эса — рақиб «буюм»идан бир поғона пастдаги «буюм»ни қўллаш керак (масалан, у қайчини ишлаган бўлса, қоғозни олинг) — мана шу тактикани қўлласангиз, олимлар фикрича, ютишни бошлайсиз.
Изоҳ (0)