Men rostgo‘y insonman. Shuning uchun sizga kichik bir sirni ochaman. “Manchester Siti”ga kelgunga qadar Rahim Sterling haqida tasavvurga ega emasdim. U bilan umuman ko‘rishmaganmiz, ingliz nashrlaridan u haqida o‘qiganimda Sterling mendan tubdan farq qiladi degan taassurot paydo bo‘lgandi.

O‘yladim…

Xo‘sh…

To‘g‘ri, men uni yomon bola deb o‘ylamagandim. Ammo nashrlar uni o‘ziga bino qo‘ygan inson deb ta’riflardi. Shuning uchun men uni… Buni ingliz tilida nima deyishardi?

Ahmoq edi-a adashmasam?

Rahim bilan deyarli bir vaqtda “Siti”ga kelganmiz. Gazetalar “Chelsi” mendan voz kechgani, Rahim esa “Liverpul”ni pul uchun tark etganini yozardi. Bizni og‘ir xarakterli insonlar deb ta’riflardi.

Albatta, o‘zing haqingda bunday gaplarni o‘qiganingdan keyin o‘ylab qolasan: “Rostdan ham bu menmi?” Men murakkab inson emasman. Bu ahmoqlik. Axir ular meni hatto bilishmaydi ham! Lekin boshqalar haqida shunday xabarlar o‘qisang, ularga nisbatan munosabatingga ta’sir ko‘rsatadi. Bunga qarshi hech narsa qila olmaysan..

“Manchester Siti”ga kelgach Rahim bilan uchrashdim. Mashg‘ulotlardan keyin u bilan biroz suhbatlashdim va “Shoshmang, bu bola juda ajoyib! Unda muammo nimada?”, — deb o‘ylab qoldim.

To‘g‘risini aytganda, futbolda ham, undan tashqarida ham yaqin do‘stlarim bo‘lmagan. Insonlarga ochilishim uchun juda ko‘p vaqt kerak bo‘ladi. Vaqt o‘tib Rahim bilan yaqin bo‘lib ketdik, chunki farzandlarimiz deyarli bir vaqtda dunyoga keldi, ular birga o‘ynaydi. Haqiqiy Rahimni tanigach, u aqlli va samimiy insonligini bildim. Gazetalarda ta’riflangan Rahimdan tubdan farq qiladi.

Mana haqiqat: Rahim — men futbolda uchratgan eng yaxshi, eng samimiy inson.

Bir kuni Rahim bilan suhbatlashib o‘tirganimizda u: “Do‘stim, sen umuman boshqacha insonsan deb o‘ylagandim. Ko‘rinishingdan odamovi va uyatchandeksan. Aslida esa sen bir ajib insonsan”, — dedi.

Javob berdim: “Hazil hissi bilan muammom bor”.

U: “Katta muammo”.

Va so‘radi: “Men haqimda nima deb o‘ylaganding?”.

Men: “To‘g‘risini aytaymi? Seni dimog‘dor inson deb o‘ylagandim”.

U menga nazar tashladi va: “Qo‘ysang-chi!”, — dedi.

Men esa unga qarab: “Nima qilibdi? Sen meni g‘alatiroq deb o‘ylagan ekansan-ku”, — dedim.

Bu juda katta saboq bo‘ldi. Tajribamdan kelib chiqib aytamanki, futbolchilar siz tasavvur qilganingizdan umuman farq qilishi mumkin, ayniqsa ularni yaqindan bilgach.

Rahim men haqimda nega unday o‘ylaganini bilaman. 16 yoshimdan buyon bulutlar doim meni ta’qib qiladi.

Men sizga o‘z hikoyamni aytib beraman, lekin to‘g‘ri tushuning, inson o‘zi haqida gapirishi — men uchun dunyodagi eng og‘ir vazifa. Futbol? Siz bilan futbol haqida soatlab suhbatlashishim mumkin. Lekin shaxsiy hayot haqida emas — bu men uchun og‘ir.

Tabiatim shunaqa. Buni tushunasiz, deb o‘ylayman.

Bolaligimda judayam kamgap va uyatchan edim. PlayStation’im yo‘q edi. Atrofimda do‘stlarim ham bo‘lmagan. O‘zimni futbol bilan ovutardim. Maydondan tashqarida men hech kim bilan gaplashmasdim. Ha, shunaqa kamgapman. Bolaligimdan.

Yosh bo‘lganing uchun odamlar sening harakatlaringni noto‘g‘ri talqin qilayotganini tushunmasliging mumkin. Men ana shunday og‘ir vaziyatni boshimdan o‘tkazganman.

14 yoshimda hayotimni o‘zgartirib yuboradigan qarorni qabul qildim. “Genk” akademiyasiga borish imkoniyati paydo bo‘ldi. Shuning uchun Belgiyaning boshqa qismiga yolg‘iz o‘zim borishimga to‘g‘ri keldi. Akademiya uyimdan 2 soatlik uzoq masofada edi. Ammo ota-onamga u yerga borishim kerakligini tushuntirdim.

Muammo shundaki, men o‘z shahrimda ham uyatchan edim. Begona shaharda esa o‘zimni qanday tutganimni tasavvur qilavering. Uning ustiga yolg‘iz edim. Ijtimoiy hayotni qurishni o‘rgana olmadim, faqatgina yakshanba kunlari uyimga borib ota-onamni ko‘rishim mumkin edi. Akademiyadagi dastlabki ikki yilim shu tariqa o‘tgan.

“14 yoshingda senga bu narsalar nimaga kerak?”, — dersiz.

Javobim bitta: futbol o‘ynaganimda boshqa narsalar ikkinchi darajaga tushib qoladi. Muammolarimning barchasi unutiladi.

Qisqa qilib aytganda — bu mening hayotim.

Birinchi yil men yotoqxonada yashadim. Keyingi yil esa bir oila menga vasiylik qiladigan bo‘ldi. Klub bu uchun ularga pul to‘lardi. Men va yana ikki bola ular bilan yashay boshladik. Shundan so‘ng hayotim yaxshilana boshladi.

Baribir ko‘p vaqtimni yolg‘iz o‘tkazardim. Maktabda va futbolda ishlarim joyida edi. Hech qanaqa janjallarga aralashmasdim.

Yil oxirida chamadonimni oldim va u oila bilan xayrlashdim.

Ular: “Ta’tildan so‘ng yana ko‘rishamiz. Yozni yaxshi o‘tkaz”, — dedi.

Uyga kelib eshikni ochsam onam yig‘lab o‘tirgan ekan. Qandaydir ko‘ngilsiz voqea yuz bergan deb o‘yladim.

“Nima bo‘ldi?”.

Shunda onam hayotimni o‘zgartirib yuborgan so‘zni aytdi.

“Ular sening qaytishingni istamayapti”.

— Kim haqida gapiryapsiz?

— Sening vasiy oilang. Ular bilan birga yashashingni xohlamayapti.

— Nega?

— Xaraktering tufayli. Sen juda kamgapsan. Sen bilan qanday muomala qilishni bilolmayotgan ekan. Xaraktering og‘irligini aytdi.

Men hayratda qoldim. Ular bu haqda o‘zimga aytmagan edi, hech qanaqa muammo yo‘q deb o‘ylardim. Xonamga kirardim va hech kimga xalaqit bermasdim. Ketayotganimda ham hech narsa bo‘lmagandek xayrlashishgan edi. Keyin esa klubga xabar qilib endi men ularnikiga bormasligimni aytishibdi.

Bu mening faoliyatimga jiddiy zarba edi. Chunki yulduz emasdim, klub meni muammo tug‘diradi deb o‘ylab qoldi. Rahbariyat ota-onamga qo‘ng‘iroq qilib boshqa oila uchun pul to‘lay olmasligini aytdi. Yana yotoqxonaga qaytdim.

Bitta ibora xayolimdan ketmaydi: “Sening xaraktering tufayli”. To‘pni olib chiqib ketardim va soatlab futbol o‘ynardim. O‘shanda o‘zimga o‘zim: “Hammasi yaxshi bo‘ladi. Ikki oydan keyin birinchi jamoada bo‘laman. Uyga omadsiz inson sifatida qaytmayman”, — deb dalda berardim.

Ta’tildan so‘ng “Genk”ga qaytdim. Meni ikkinchi jamoaga o‘tkazishgan edi. Mashg‘ulotlarda o‘zimni ko‘rsata olmasdim. Lekin ichimda olov yonayotgandi.

Hammasini o‘zgartirib yuborgan vaziyatni eslayman. Juma kuni tunda futbol o‘ynadik. Men zaxira o‘rindig‘ida edim. Ikkinchi bo‘limda maydonga tushdim va shunchaki aqldan ozdim.

Birinchi gol.

Ular endi seni xohlamaydi.

Ikkinchi gol.

Sen judayam kamgapsan.

Uchinchi gol.

Juda vazminsan.

To‘rtinchi gol.

Ular endi seni xohlamaydi.

Beshinchi gol.

Sening xaraktering tufayli.

Men bir bo‘limda beshta gol urgandim.

Shundan keyin barchasi o‘zgardi. Ikki oy ichida men birinchi jamoaga o‘tdim. Klub yana birorta oilaga men uchun pul to‘lashga tayyorligini aytdi.

O‘sha oila yana klubda paydo bo‘ldi va men bilan hech narsa bo‘lmagandek gaplasha boshladi. “Qaytishingni xohlagandik. Shunchaki hafta davomida yotoqxonada vaqt o‘tkazib dam olish kunlari biznikiga borishingni istagandik!”.

Ular meni xafa qilishgandi. Endi esa qaytishimni istashyapti.

Aslida ularga rahmat aytishim kerak. Bu men uchun saboq bo‘lgandi. Shunday bo‘lsa-da, bulutlar ancha vaqt meni ta’qib qildi. “Genk”da ham, “Chelsi”ga o‘tganimda ham gazetalarda mening og‘ir xarakterim haqida yozilardi.

Ba’zan maydonda “portlashim” haqiqat. Men chidab turaman, keyin esa o‘zimni nazorat qilolmayman. Bir necha soniyadan keyin esa o‘zimga kelaman.

“Chelsi”da o‘ynab yurgan vaqtimda Joze Mourinyo bilan munosabatlarimiz haqida mish-mishlar ko‘p bo‘lardi. Men u bilan bor-yo‘g‘i ikki marta gaplashganman. 2012-yilda “Verder”ga o‘tdim. O‘sha mavsum yaxshi o‘tdi.

Yozda “Chelsi”ga qaytgach Bundesligadan takliflar tusha boshladi. Yurgen Klopp “Borussiya”ga o‘tishimni xohlardi. Dortmundliklarning o‘yin uslubi menga yoqadi. Agar “Chelsi” qo‘yib yuborsa o‘sha yerga o‘tmoqchi edim.

Mourinyo menga xabar yo‘lladi: “Sen qolasan. Jamoaning bir qismi bo‘lishingni istayman”.

O‘ylab qoldim: “Juda yaxshi. Men uning rejalariga kiribman”.

Mavsumoldi mashg‘ulotlarda muhit juda yaxshi edi. Mavsumning dastlabki to‘rt o‘yinining ikkitasida asosiy tarkibda maydonga tushdim. Ishlarim yaxshi ketayotgandi. To‘rtinchi o‘yindan keyin barchasi yakunlandi. Men zaxiraga mixlandim va umuman imkoniyatga ega bo‘lmadim. Sababini tushuntirishmadi. Shunchaki zaxirada o‘tirardim.

Albatta, xatolar qilgandim. O‘zimni APL futbolchilaridek tuta olmasdim. Agar futbolchi murabbiyning rejalariga kirmasa, mashg‘ulotlarda ham unga e’tibor bo‘lmasligini ko‘pchilik muxlislar bilmasa kerak. Juda ko‘p jamoalarda shu hol yuz beradi, go‘yoki sen yo‘qdek.

Agar men bilan hozir shu holat yuz bersa muammo bo‘lmasdi. Men yolg‘iz mashg‘ulot o‘tay olaman, tajribam bor. Lekin 21 yoshingda nima qilish kerakligini tushunmaysan. “Suindon Taun”ga qarshi Kubok o‘yinida menga yana bir imkoniyat berildi. Lekin unda men formada emasdim. Shu bilan barchasi tugadi.

Dekabr oyida Joze meni ofisiga chaqirdi. Uning yonida bir qog‘oz turgandi va u menga qarab: “Bitta to‘p uzatish. Gol yo‘q. O‘n marta to‘pni olib qo‘yish”, — dedi.

U nima demoqchiligi tushunishim uchun bir daqiqa vaqt ketdi.

Keyin u boshqa hujumkor futbolchilar — Villian, Oskar, Shyurrle, Matalarning statistikasini o‘qib berdi.

5 ta gol, 10 ta golli uzatma, barchasi shunga o‘xshash.

Joze men nimadir deyishimni kutdi. Men ham jim turmasdan gapirdim: “Jamoadoshlarim 15-20 ta o‘yinda maydonga tushdi. Men esa 3 ta o‘yinda ishtirok etdim. Ko‘rsatkichlar farqlanib turishi kerakmi?”

Keyin mening ijaraga ketishim haqida suhbatlashdik. Mata ham Jozening rejalariga kirmagan edi. “Bilasanmi, Mata ketsa ham sen tarkib uchun oltinchi emas, beshinchi nomzod bo‘lib qolasan. Hech narsa o‘zgarmaydi”, — dedi Mourinyo.

“Jamoa menga ehtiyoj sezmayapti. Men futbol o‘ynashni istayman. Meni transferga qo‘yishingizni so‘rayman”.

Joze mendan xafa bo‘ldi, lekin futbol o‘ynashga bo‘lgan ishtiyoqimni tushundi, deb o‘ylayman. Klub meni hech qanday muammolarsiz sotib yubordi. “Volfsburg” endi mening yangi jamoam edi.

U yerda hammasi o‘zgarib ketdi. Faqatgina futbol tufayli emas. Yonimda bo‘lajak rafiqam ham bor edi. U menga juda ko‘p narsalarni o‘rgatdi.

Barchasi tvitdan boshlandi. “Verder”da ijarada o‘ylab yurgan vaqtlarimda bir necha ming muxlisim bor edi, xolos. Twitter’da o‘yin haqida bir-ikki mulohazalarimni yozib qo‘yardim. Bir chiroyli qiz menga layk bosdi. Men va do‘stim bir vaqtda bunga e’tibor qaratdik. Shunga u: “Juda yoqimtoy qiz ekan. Sen unga yozishing lozim”, — dedi.

“Yo‘q, yo‘q, yo‘q,  yo‘q. Odamlarga yoqmayman. Ular meni tushunmaydi. U menga javob yozmaydi”, — deb javob berdim.

Do‘stim telefonimni olib qo‘ydi va unga xabar yozdi va mendan jo‘natishga ruxsat so‘radi.

Men polda yotardim va o‘zimni ahmoqdek his qilardim. Lekin negadir xabarni jo‘natishga rozi bo‘ldim.

Mana shu vaziyatning o‘zi ko‘p narsani gapiradi, shunday emasmi? Men katta futbolchi bo‘lishim kerak edi, ammo bo‘lajak rafiqamga yozishga ham jur’atim bo‘lmagan.

Baxtimga u xabarga javob yozdi. Bir necha oy mobaynida yozishib yurdik. U bilan tanishganimdan xursand edim. U hayotimni o‘zgartirib yubordi. Usiz nima qilardim hayronman.

Turmush o‘rtog‘im — hayotimdagi eng muhim inson. 19 yoshida men bilan birga orzularimni ro‘yobga chiqarish uchun ketishga rozi bo‘ldi. Bu sayohatni birga o‘tkazdik.

2015-yilgi transferlar oynasida turmush o‘rtog‘im homiladorligini bildim. Menga “Manchester Siti”, “PSJ” va “Bavariya”dan takliflar kelib tushgandi. Biz farzand kutayotgandik, qayerda yashashimiz esa noma’lum edi.

“Siti”ga o‘tishni istadim. Vensan Kompani menga xabar yozdi. U rejalar qanaqaligini aytdi. Menga bu yoqdi. Lekin men “Volfsburg”ga nisbatan hurmatsizlik qilishni xohlamadim. Shuning uchun jim turishni ma’qul ko‘rdim. Hammasi oddiy edi!

Uch hafta mobaynida har kuni agentim: “Hammasi hal bo‘ldi. Shoshma, bekor qilindi. Hammasi hal bo‘ldi. Yo‘q, yana bekor qilindi”, — deb aytardi.

Bu stress turmush o‘rtog‘imga ham ta’sir ko‘rsatdi. Bir kuni ertalab uyg‘onganimizda u o‘zini yomon his qila boshladi. Nima qilishni bilmasdik. Balki, bolaga nimadir bo‘lgandir. Shifoxonaga bordik. Shifokorlar bolani yo‘qotish xavfi mavjudligini aytdi. Bu hayotimdagi eng yomon lahza edi. Qo‘lingdan hech narsa kelmaydi, shunchaki o‘tirasan. Ehtimol, transfer tezroq amalga oshsa hammasi o‘zgarib ketar.

Turmush o‘rtog‘im va farzandimga hech narsa qilmadi.

Farzandimsiz qanday yashardim bilmayman. Bu hayotimdagi uchinchi burilish edi. Futbol — bu hayot va o‘lim emas. 23 yoshimgacha futbolga judayam bog‘lanib qolganimni his qildim. Turmush o‘rtog‘imni uchratgach, ayniqsa, farzandim tug‘ilgach men hech narsani yolg‘iz amalga oshirmaydigan bo‘ldim. “Manchester Siti”ga o‘tgach barchasi o‘zgarib ketdi, albatta, Pep kelganidan so‘ng.

U bilan mentalitetimiz o‘xshash. Gvardiola hammadan ham ko‘proq futboldan zavq oladi. Doim bosim ostida yuradi. Biz, futbolchilar, juda katta psixologik stressni boshdan o‘tkazamiz, lekin u ikki baravar ko‘proq aziyat chekadi deb o‘ylayman. Chunki u shunchaki g‘alaba qozonishni istamaydi. Buni mukammal tarzda amalga oshirishni xohlaydi.

Pep bilan birinchi ko‘rishganda u menga shunday dedi: “Kevin, eshit. Sen dunyodagi eng kuchli 5 futbolchi ichiga bemalol kira olasan. 5 nafar eng yaxshi. Bemalol”.

Men ajablandim. Gvardiola buni shunchalik ishonch bilan aytdiki, bu mening psixologiyamni o‘zgartirib yubordi. U haq ekanligini isbotlashga harakat qilishim lozim edi.

Odatda futbol — negativ va qo‘rquvdan iborat. Lekin Pep bilan esa pozitivga aylanadi. U erishib bo‘lmas maqsadlarni oldiga qo‘yadi. U taktik jihatdan judayam kuchli murabbiy, bunga shubha yo‘q. Ammo odamlar u mukammallikka erishish uchun chekayotgan azobini tashqaridan ko‘ra olmaydi.

Turmush o‘rtog‘im menda nimadir g‘alati ekanligini aytadi. Biz 7 yildan buyon birgamiz, u hech qachon yig‘laganimni ko‘rmagan. Hatto dafn marosimlarida ham yig‘lamasdim. Ammo “Fulhem”ga qarshi o‘yinda (2018/19-yilgi mavsum) jarohat oldim. Shifokorlar bir muddat futbol o‘ynay olmasligimni aytdi. Hattoki kiyimingni birovning yordamisiz kiya olmasliging — bu dahshat. Turmush o‘rtog‘im endigina ikkinchi farzandimizni dunyoga keltirgan edi.

U shifoxonadan uyga qaytdi. Men FaceTime’dan unga qo‘ng‘iroq qildim.

So‘radim: “Bolakay qanday? Hammasi joyidami?”

U esa: “Hammasi yaxshi. Yig‘layapsanmi?”

Ko‘zimda yoshlar bor edi, shekilli.

Unga xabarni aytishga majbur bo‘ldim: “Menda yomon xabar bor. Yana tizza. Bir qancha muddatga safdan chiqdim. Bolalarga o‘zing g‘amxo‘rlik qilib turishingga to‘g‘ri keladi”.

Keyin rostdan ham yig‘lab yubordim. Bu farzandli bo‘lganim uchun quvonch yoshlarimidi yoki jarohatlanganim uchunmidi bilmadim. Balki, ikkalasi sabablidir.

U esa ishongisi kelmasdi: “Sen to‘yimizda ham yig‘lamagansan! Farzandli bo‘lganingda ham yig‘lamagansan!”.

To‘y, dafn marosimi, tug‘ilgan kunlar? Hech birida yig‘lamaganman.

Agar futbolni ham mendan olib qo‘ysangiz nima bo‘ladi? Men bunga dosh berolmasam kerak.

“Manchester Siti”ning loyihasi — g‘alabadan ham ortiqroq. Gap alohida olingan o‘yin uslubi va umumiy falsafa haqida ketyapti. Shu sabab ertalab uyg‘onganimizdan futbol haqida o‘ylaymiz.

Oddiy futbol o‘ynash — aslida dunyodagi eng qiyin ish. Men shundan zavq olaman.

Biz maqsadimizga erishamizmi yoki yo‘q, biz paydo qilgan to‘lqinni futbolni sevadigan muxlislar his qilishi lozim.

Rohat.

Bu haqiqatan ham men uchun rohat.

Men hammaga o‘xshagan emasman, hayotim futboldan iborat. Lekin shu mening hikoyam.

Menga gapirishga qo‘yib berganingiz uchun, rahmat.