Таълим олишнинг эрта-кечи йўқ. Муҳими — инсонда хоҳиш бўлса бас. Бугун сизга таништирмоқчи бўлган қаҳрамонимиз Темур Аҳмедов 87 ёшда, у 7 фарзанднинг отаси ва кўплаб набираларнинг бобосидир. Энг қизиғи, у 84 ёшида талаба бўлишга муваффақ бўлган ва ҳозирча энг кекса талаба сифатида тарихга муҳрланган.
Қаҳрамонимиз уч йил мобайнида Тошкент архитектура-қурилиш университетининг Қурилиш муҳандислиги технологияси кафедрасида сиртдан таҳсил олиб, “Тошкент вилояти Олмалиқ шаҳрида меҳмонхона биносини лойиҳалаш” мавзусидаги битирув малакавий ишини муваффақиятли ҳимоя қилди.
— 10-синфни тамомлаб, ўша пайтдаги индустриал техникумда таҳсил олганман. Техникумни тамомлаб, 4 йил кичик муҳандис бўлиб ишладим.
Политехника университетига талабалар қабул қилинаётгани ҳақида эшитиб, имтиҳон топширдим ва талаба бўлдим. Кечки сменада ўқиб, давлат ишида ҳам ишлардим. Аммо ўқишим осон эмасди. Сабаби дарслар кечки соат 19:00 да бошланиб, 22:20 да тугарди. Дарсдан кейин Янгийўлга кетишим керак эди. У пайтларда транспортлар тақчил эди.
1966 йили Тошкентда ер қимирлаб, биноларни қайта реконструкция қилиш учун Чиноздан шағал, қум олиб келинарди. Кечаси Чинозга қатнайдиган юк машиналарига чиқиб, ярим йўлгача етиб олардим. Юк машинасидан тушиб, яна уч километр пиёда юрардим. Эртаси куни соат 9:00 да иш жойида бўлишим керак эди. Шу тарзда учинчи курсни тамомладим.
Ота-онам анча кекса эди, опамни турмушга берганимиздан кейин қийналиб қолишди. Синглим олтинчи синфда ўқирди, шу боис ўқишни ташлашга мажбур бўлдим. Оилавий шароит сабаб бор эътиборимни иш ва оилага қаратдим.
43 йил муҳандис бўлиб ишладим, боғча, мактаблар қурдим. Аммо олий маълумотли бўлолмаганим армон эди.
Президент қарори чиққанидан кейин институтни тамомлашга қарор қилдим. Учинчи курсдан Тошкент архитектура-қурилиш университетининг Қурилиш муҳандислиги технологияси кафедрасида ўқишга қабул қилишди. Пенсиямдан шартнома пулини тўладим, дейди отахон.
Отахон курсдошлари ва дарсларга қатнаган кунларини қуйидагича эслайди.
— Курс сардоримиз андижонлик 64 ёшли Шарифа исмли аёл эди. Сессия яқинлашганида унга қўнғироқ қилиб, дарслар ҳақида сўраб турардик. Курсдошларимизнинг ёши ҳам, катта ёшдагилари ҳам бор эди. Сессия бошланганида набираларим ишга кетишдан аввал университетга ташлаб қўйишарди. Дарсдан кейин ўзим Янгийўлга қайтиб кетдим. Бизга ёш бўлса-да, тажрибали бўлган профессорлар дарс беришди.
Ўқишга кирдим деганимда биринчи бўлиб, қизларим “ўқинг” дейишди. Чунки ёшликда университетни тамомлай олмай, афсус қилганимни яхши билишарди. Ўғилларим контракт пулини тўлаймиз, дейишди. “Йўқ, пенсиямдан ўзим тўлайман, сизлар бола-чақангизни ўқитинг”, дедим, дейди отахон.
Темур Аҳмедов барча фарзандлари ва набираларини олий маълумотли қилгани, эндиликда эса набира келинларининг ҳам таълим олиши учун шароит яратиб бераётгани ҳақида гапирди. Суҳбат якунида эса ёшларга ўз тавсияларини бериб ўтди.
— Ёши улғайиб, афсус қилмаслик учун ўз вақтида ўқиш керак. Ўқиган инсон хор бўлмайди. Шароитлар аввалгидек эмас, бемалол таълим олса бўлади. Етти нафар фарзандларимнинг барини ўқитдим, улар болаларини олий маълумотли қилишди. Барчаси яхши касбларда ишлаб, рўзғорини тебратишяпти. Энди набира келинларни ва чевараларни ўқитяпмиз, дейди отахон.
Суҳбатни тўлиқ ҳолда қуйида томоша қилишингиз мумкин.
Изоҳ (0)