Агар ҳаётда кучли, ўзига ишонган аёлни кўрсангиз, билингки, унинг қийинчиликларга бой ўтмиши бор. Бўлмаса, табиат ожиза қилиб яратган ҳилқат бунчалик кучли бўлмаган бўларди.
“Таскин” лойиҳасининг навбатдаги қаҳрамони Зубайда Йўлдошева ҳам ҳаёт қийинчиликларида тобланган. Унинг ҳаёти гўё хориж фильмларида кўрсатиладиган қўрқинчли воқеаларга ўхшайди. Соғлом туғилган қизалоққа бола бўлиб ўйнаш, юриш насиб этмади. Унинг митти оёқчалари оловда ёниб, қизалоқни юриш бахтидан мосуво қилди.
— Серфарзанд оилада дунёга келганман. Онам ҳамма аёллар қатори ҳамиша уй ишлари билан банд бўларди. Айни бугунгидек қиш кунлари уйимизда сандал қилинган экан. Онам кирларни ювмоқчи бўлиб, менга қарашни опамга топширган. У ҳам бола бўлган-да, ўйинга берилиб мени қаровсиз қолдирган. Оналар жуда яхши билишади, 6-7 ойликда чақалоқлар ҳаракатчан бўлиб қолишади. Мен ҳам тасодифан сандал ичига тушиб кетганман ва буни ҳеч ким билмаган экан. Улғайгандан кейин онамдан воқеа аслида қандай бўлганини сўрадим. “Оёғинг эригандек ёниб кетганди, сандални очиб қараганимда бармоқчаларинг узилиб ётганини кўрдим. Бу даҳшат эди”, деб йиғлаб юборарди. Онам ҳамиша “Мени кечир болам, сени юриш бахтидан айирдим”, деб кўп гапирарди.
Болалигимда туфли кийишни, дугоналарим билан ўйнашни жуда хоҳлардим. Имкониятим чекланган бўлса-да, ота-онам ҳамиша қўллаб-қувватлашарди ва соғлом олти опа-синглимдек менга ҳам эътибор беришарди.
Ногирон фарзанди бор баъзи ота-оналар уни эркалатишади, аяшади ёки ундан уялиб жамиятдан узиб қўйишади. Бу борада ота-онамдан ҳамиша миннатдорман. Чунки улар болалигимдан бошлаб катта ҳаётга тарбиялашган ва кучли инсон бўлишимга ундашган. Дадам ҳамиша “Сен кучлисан, бу ишни қилоласан”, деб уқтирарди.
Саккизинчи синфда оёғимга протез қўйишди. Ўшанда юриш қанчалик бахт эканлигини тушунганман. Аммо у оёқларимни оғритар ва бир оз юрсам қонатиб, жароҳат етказарди.
Мактабни тамомлаб чеварчиликни ўргандим. Қўқондаги тикувчилик цехида ишлаб юрган пайтимда ўзимга ўхшаган имконияти чекланган инсондан совчи келди. Одатда ота-онасининг хулқ-атворига қараб, болага баҳо берилади. Аммо яхши ота-онадан ҳам номақбул фарзанд туғилар экан. Турмуш ўртоғим бой хонадонда туғилган эрка фарзанд эди. Автофалокат сабаб оёқлари ҳаракатланолмай қолган. Шу боисданми, ҳаётдан ниҳоятда аламзада эди. Ичиб, чекарди, нимадир ёқмаса, атрофдагилардан аламини оларди. Кўз олдимда ҳам онасини бир неча марта ҳақоратлаб, урганига гувоҳ бўлганман. Бу ҳол мен билан ҳам қайта-қайта такрорланди. Унинг яхши муносабатда бўлишини узоқ кутдим, аммо у инсон билан келажагимни кўролмадим. Шу боис болаларимни олиб ота уйимга қайтиб келдим. “Ногиронман, аммо бир умр калтакланиб яшашга маҳкум эмасман-ку”, дердим.
Ҳаётимни изга солиш ва турли гап-сўзлардан қочиш учун Тошкентга келдим ва Чўпонота мавзесида жойлашган ногиронлар мактабида ўқий бошладим.
Албатта, Тошкентга келиб яшашим осон кечмади. Қўлимда пулим йўқлигидан бепул овқат олиш учун ошхоналардан бирини тозалаб, идишларини ювишга қарашиб юборардим. Хизматим эвазига улар овқат беришарди. Ундан кейин “Фарҳод” бозорида зираворлар сотдим, эрталаб вақтли туриб уйимиз ёнидаги мактабларда 20 тадан зиёд синфларни тозалаб чиқардим. Хаёлимда фақат “Болаларим учун шароит қилишим, уй олишим керак”, деган фикр бўларди. Оёғимдаги нуқсон ҳам сезилмасди, қанча кўп иш бўлса, қилишга тайёр эдим.
Ундан кейин кредит эвазига машина олдим. Бу орада қизим ҳам Қўқондаги коллежларнинг бирига ўқишга кирди. Ҳар ҳафта уни Қўқонга олиб борардим ва ҳафта сўнгида олиб келардим. Шунда йўлда зерикиб кетаманми, йўловчиларни олиб кетсам бўлмасмикан, деб ўйладим. Ҳайдовчилик ортидан уйимга барака кирди, бундан ташқари, машинада ўтирсам одамлар оёғимдаги нуқсонни пайқашмаслигини англадим.
20 йилдан буён водий ва Тошкент йўлларида ҳаракатланаман. Йўловчиларни ташишдан ташқари, Тошкентдан қўқонлик мебел цехларига керакли ускуналарни олиб бораман. Шу меҳнатим ортидан уй ва машина олдим. Соғлом инсонлар билан қуда бўлиб, қизимни турмушга бердим. Ўғлим эса 21 ёшда, насиб қилса, уни ҳам уйлантириш ниятидаман.
Инсон астойдил меҳнат қилса, кун келиб барибир ёруғликка чиқар экан. Бу йил мен учун омадли келди, кутилмаганда президентимиз томонидан “Жасорат” медали билан тақдирландим.
Аслида одамдаги жисмоний нуқсон ҳаётда катта аҳамиятга эга эмас. Энг муҳими, одамнинг қалби ногирон бўлмасин экан, — дейди Зубайда Йўлдошева.
Видеони тўлиқ ҳолда қуйида томоша қилишингиз мумкин.
Изоҳ (0)