Agar hayotda kuchli, o‘ziga ishongan ayolni ko‘rsangiz, bilingki, uning qiyinchiliklarga boy o‘tmishi bor. Bo‘lmasa, tabiat ojiza qilib yaratgan hilqat bunchalik kuchli bo‘lmagan bo‘lardi.
“Taskin” loyihasining navbatdagi qahramoni Zubayda Yo‘ldosheva ham hayot qiyinchiliklarida toblangan. Uning hayoti go‘yo xorij filmlarida ko‘rsatiladigan qo‘rqinchli voqealarga o‘xshaydi. Sog‘lom tug‘ilgan qizaloqqa bola bo‘lib o‘ynash, yurish nasib etmadi. Uning mitti oyoqchalari olovda yonib, qizaloqni yurish baxtidan mosuvo qildi.
— Serfarzand oilada dunyoga kelganman. Onam hamma ayollar qatori hamisha uy ishlari bilan band bo‘lardi. Ayni bugungidek qish kunlari uyimizda sandal qilingan ekan. Onam kirlarni yuvmoqchi bo‘lib, menga qarashni opamga topshirgan. U ham bola bo‘lgan-da, o‘yinga berilib meni qarovsiz qoldirgan. Onalar juda yaxshi bilishadi, 6-7 oylikda chaqaloqlar harakatchan bo‘lib qolishadi. Men ham tasodifan sandal ichiga tushib ketganman va buni hech kim bilmagan ekan. Ulg‘aygandan keyin onamdan voqea aslida qanday bo‘lganini so‘radim. “Oyog‘ing erigandek yonib ketgandi, sandalni ochib qaraganimda barmoqchalaring uzilib yotganini ko‘rdim. Bu dahshat edi”, deb yig‘lab yuborardi. Onam hamisha “Meni kechir bolam, seni yurish baxtidan ayirdim”, deb ko‘p gapirardi.
Bolaligimda tufli kiyishni, dugonalarim bilan o‘ynashni juda xohlardim. Imkoniyatim cheklangan bo‘lsa-da, ota-onam hamisha qo‘llab-quvvatlashardi va sog‘lom olti opa-singlimdek menga ham eʼtibor berishardi.
Nogiron farzandi bor baʼzi ota-onalar uni erkalatishadi, ayashadi yoki undan uyalib jamiyatdan uzib qo‘yishadi. Bu borada ota-onamdan hamisha minnatdorman. Chunki ular bolaligimdan boshlab katta hayotga tarbiyalashgan va kuchli inson bo‘lishimga undashgan. Dadam hamisha “Sen kuchlisan, bu ishni qilolasan”, deb uqtirardi.
Sakkizinchi sinfda oyog‘imga protez qo‘yishdi. O‘shanda yurish qanchalik baxt ekanligini tushunganman. Ammo u oyoqlarimni og‘ritar va biroz yursam qonatib, jarohat yetkazardi.
Maktabni tamomlab chevarchilikni o‘rgandim. Qo‘qondagi tikuvchilik sexida ishlab yurgan paytimda o‘zimga o‘xshagan imkoniyati cheklangan insondan sovchi keldi. Odatda ota-onasining xulq-atvoriga qarab, bolaga baho beriladi. Ammo yaxshi ota-onadan ham nomaqbul farzand tug‘ilar ekan. Turmush o‘rtog‘im boy xonadonda tug‘ilgan erka farzand edi. Avtofalokat sabab oyoqlari harakatlanolmay qolgan. Shu boisdanmi, hayotdan nihoyatda alamzada edi. Ichib, chekardi, nimadir yoqmasa, atrofdagilardan alamini olardi. Ko‘z oldimda ham onasini bir necha marta haqoratlab, urganiga guvoh bo‘lganman. Bu hol men bilan ham qayta-qayta takrorlandi. Uning yaxshi munosabatda bo‘lishini uzoq kutdim, ammo u inson bilan kelajagimni ko‘rolmadim. Shu bois bolalarimni olib ota uyimga qaytib keldim. “Nogironman, ammo bir umr kaltaklanib yashashga mahkum emasman-ku”, derdim.
Hayotimni izga solish va turli gap-so‘zlardan qochish uchun Toshkentga keldim va Cho‘ponota mavzesida joylashgan nogironlar maktabida o‘qiy boshladim.
Albatta, Toshkentga kelib yashashim oson kechmadi. Qo‘limda pulim yo‘qligidan bepul ovqat olish uchun oshxonalardan birini tozalab, idishlarini yuvishga qarashib yuborardim. Xizmatim evaziga ular ovqat berishardi. Undan keyin “Farhod” bozorida ziravorlar sotdim, ertalab vaqtli turib uyimiz yonidagi maktablarda 20 tadan ziyod sinflarni tozalab chiqardim. Xayolimda faqat “Bolalarim uchun sharoit qilishim, uy olishim kerak”, degan fikr bo‘lardi. Oyog‘imdagi nuqson ham sezilmasdi, qancha ko‘p ish bo‘lsa, qilishga tayyor edim.
Undan keyin kredit evaziga mashina oldim. Bu orada qizim ham Qo‘qondagi kollejlarning biriga o‘qishga kirdi. Har hafta uni Qo‘qonga olib borardim va hafta so‘ngida olib kelardim. Shunda yo‘lda zerikib ketamanmi, yo‘lovchilarni olib ketsam bo‘lmasmikan, deb o‘yladim. Haydovchilik ortidan uyimga baraka kirdi, bundan tashqari, mashinada o‘tirsam odamlar oyog‘imdagi nuqsonni payqashmasligini angladim.
20 yildan buyon vodiy va Toshkent yo‘llarida harakatlanaman. Yo‘lovchilarni tashishdan tashqari, Toshkentdan qo‘qonlik mebel sexlariga kerakli uskunalarni olib boraman. Shu mehnatim ortidan uy va mashina oldim. Sog‘lom insonlar bilan quda bo‘lib, qizimni turmushga berdim. O‘g‘lim esa 21 yoshda, nasib qilsa, uni ham uylantirish niyatidaman.
Inson astoydil mehnat qilsa, kun kelib baribir yorug‘likka chiqar ekan. Bu yil men uchun omadli keldi, kutilmaganda prezidentimiz tomonidan “Jasorat” medali bilan taqdirlandim.
Aslida odamdagi jismoniy nuqson hayotda katta ahamiyatga ega emas. Eng muhimi, odamning qalbi nogiron bo‘lmasin ekan, — deydi Zubayda Yo‘ldosheva.
Videoni to‘liq holda quyida tomosha qilishingiz mumkin.
Izoh (0)