“Ҳақиқий санъат асари”. Услуб туйғусини ривожлантирадиган мода ҳақидаги энг сара фильмлар

Кўпгина фильмлар нафақат сюжетлари ва актёрлари билан ўзига жалб эта олади, балки визуал услублари, либослари ва манзаралари билан ҳам илҳомлантиради.

“Мария-Антуанетта”

“Мария-Антуанетта” фильми режиссёр София Коппола томонидан яратилган. У ҳашаматли либослар, Версалнинг дабдабали интерери ва барокко даврининг мураккаб деталлари призмаси орқали Франция инқилобидан олдинги мамлакатнинг сўнгги маликаси ҳақидаги ҳикоя қилади.

Костюм дизайнери Милена Канонеронинг дизайнлари “Оскар”га сазовор бўлган. Ва бу ажабланарли эмас: ҳар бир кийим энг майда деталларгача ўйланган ва ҳақиқий санъат асаридир.

“Гранд Будапешт меҳмонхонаси”

Уэс Андерсон ўзининг ноёб режиссёрлик услуби билан машҳур: кадрлар симметрияси, жонли ранглар ва деталларга эътибор унинг фильмларини бир зумда бошқалардан ажратиб қўяди. “Гранд Будапешт меҳмонхонаси”да у Шарқий Европадаги хаёлий меҳмонхонанинг ажойиб фонида комедия билан драмани маҳорат билан уйғунлаштиради.

Бу ерда Милена Канонеронинг либослари яна муҳим рол ўйнайди: ҳар бир қаҳрамон нафақат роли, балки ўзига хос кўриниши туфайли ҳам индивидуалликка эга. Айтганча, фильм тўртта “Оскар”ни, жумладан, энг яхши продюсерлик учун мукофотни қўлга киритган.

“Шамолларда қолган ҳисларим”

Албатта, Маргарет Митчеллнинг шу номли романи асосида режиссёр Виктор Флеминг томонидан суратга олинган “Шамолларда қолган ҳисларим” фильмини эътибордан четда қолдириб бўлмасди. Америка фуқаролар уруши фонида яратилган севги драмаси диққатга сазовордир, чунки у кино санъати орқали тарихий услубни идрок этишни ривожлантиришга ёрдам беради.

Костюмлар ўша даврнинг жанубий аристократик жамиятининг барча улуғворлигини акс эттиради. Скарлетт OʻҲаранинг ҳашаматли кўйлаклари ўша давр нафислигининг рамзи ҳисобланади.

“Тун пардаси остида”

“Тун пардаси остида” — чуқур ўйланган визуал ечимларга эга триллер. Ҳар бир кадр ранглар палитрасидан тортиб, костюмлар текстурасига қадар энг кичик деталларгача ўйланган. Умуман олганда, фильм томошабинга деталларни кўришни ўргатади ва ҳиссиёт ҳамда кайфиятни етказиш учун визуал воситалардан қандай фойдаланиш мумкинлигини тушунтиради.

“Тиффанидаги нонушта”

Одри Хепберн иштирокидаги ушбу классик фильм Юберт де Живаншининг либослари туфайли кинематография услубининг тимсолига айланди. Кўзни қамаштирувчи бутик ойнаси фонида Холли Голайтли круасан еяётган қора либосга қаранг.

“Тиффанидаги нонушта” шунчаки севги ҳикоясини айтиб бермайди — уни нафислик ва яхши дид бўйича дарслик деб аташ мумкин.

“Буюк Гецби”

Баз Лурманннинг фильми томошабинларни ҳашамат ва исрофгарчилик билан 1920 йилларнинг жазз даврига олиб кетади. Миуччей Прада ва Кетрин Мартин томонидан яратилган ажойиб костюмлар ақл бовар қилмайдиган аниқлик билан давр нафасини қамраб олади.

“Амели”

Жан-Пьер Жененинг мазкур фильми ёрқин ранглар ва мафтункор Париж манзараларининг калейдоскопидир. Амелининг услуби эса винтаж жозибаси ва замонавий минимализм аралашмаси бўлиб, у доимо ўзига жалб қилади.

Фильм сизни ранглар ва текстуралар орқали ўзингизнинг ноёб қиёфангизни яратишга илҳомлантиради, индивидуалликнинг муҳимлигини таъкидлайди ва шунчаки ажойиб завқ бағишлайди.

“Харрис хоним Парижга боради”

Кристина Диордан кўйлак олишни орзу қилган лондонлик оддий уй бекасининг ҳикояси соддалиги ва самимийлиги билан ўзига жалб қилади. Шу билан бирга, бу фильм мўжизалар содир бўлишига ишонтиради.

Харрис хонимнинг “буюк ва даҳшатли” Париж сари саёҳати томошабинлар учун унутилмас силуэтлари ва нафислиги билан ХХ аср ўрталарида юқори кутюре дунёсини очади.