Маҳоратли тележурналист Нозима Воҳидова илк марта кадрга бўйинбоғсиз чиқмаслигининг сабаби жарроҳлик амалиёти билан боғлиқ экани ва бир неча ой ўлимини кутиб яшагани ҳақида гапирди.
— У пайтда 30 ёшда эдим, болаларим ҳали анча кичик ёшда эди. Эҳтиётсизлигим туфайлими ёки бошқа сабабми билмадим, 9 марта жарроҳлик амалиётини бошдан кечирганман. Ҳеч эсимдан чиқмайди, операцияларнинг бирига рози бўлмаганимда шифокор онкологик касалликлар бўйича даволанаётган оғир аҳволдаги беморларнинг олдига олиб кириб “Операция қилдирмасангиз сиз ҳам шу аҳволга тушасиз”, деган. Уларнинг аҳволини тасвирлаб бериш қийин. Қаттиқ тушкунликка тушганман. Айниқса, шифокорнинг “Олти ой умрингиз қолди”, деган гапи шошириб қўйган.
“Ўлар эканман”, деб ўлимимни кутиб кўрпа-тўшак қилиб ётиб олганман. “Фарзандларимнинг тўйини кўролмайманми? Улар оила қураётганда турмуш ўртоғимнинг ёнида бошқа аёл турадими?” деб руҳан эзилганман. Олти ой ўтиб ҳам ўлмаганимдан кейин ўзимни қўлга олганман.
Яна бир операциядан кейин эса овозим бутунлай чиқмай қолган. Шифокорга қўнғироқ қилиб “Нега овозим чиқмаяпти, ахир мен телевиденияда ишлайман-ку”, деяверганимдан безор бўлиб, мен қўнғироқ қилсам гўшакни аёлига бериб қўярди. Чунки у пайтда паст ва бўғиқ овозимдан гапимни тушуниш жуда қийин эди.
Яна бир операциядан кейин эса юзимнинг бир томони қийшайиб, кўзим юмилиб қолган. Адашмасам ўшанда операциядан чиққанимга эндигина икки кун бўлган эди. Дугонам Нилуфар Умрзоқова кўргани келганида “Икки кундан кейинга сёмка белгиланг”, деганман. Гапимизни эшитиб турган шифокор ҳайрон бўлганди. Кейин ўзимни ойнада кўриб қўрқиб кетганман. Ҳар галгидек Нилуфар “Ёмонга ўлим йўқ, хавотир олманг ҳали бери ўлмайсиз”, деб юпатарди.
Соғлиғимни тиклаш осон бўлмаган. Бунинг учун анча йиллар заҳмат чекканман. Тушкунликдан чиқишимга эса доим касбим ёрдам берган. Чунки ҳаётда овозим чиқмаса-да, камера олдида гапиришга ўзимда куч топардим. Овозимдаги нуқсон камера олдида сезилмасди. Бу мўжиза эди, атрофдагилар ҳам ҳайрон қолишарди, — дейди телебошловчи Нозима Воҳидова.
Изоҳ (0)