Қизиқчи Нодирбек Ҳайитов “Дарё” интернет нашрига интервью берди. Суҳбат давомида у ҳаётидаги энг машаққатли кунларни оила қургач бошидан кечиргани, қисқа муддатда 13 та ижара уйга кўчиб ўтгани ва бошидан ўтказган молиявий қийинчиликлар ҳақида сўзлаб берди.
— Оила қурганимдан кейин жуда қийин кунларни бошдан ўтказганман. Талабаликда ҳам молиявий қийинчиликларга кўп учраганман. Аммо у пайтда қорнимни тўйдиришдан бошқа ташвишим йўқ эди. Оила қургач, барибир эркак кишининг масъулияти икки ҳисса ошар экан. У пайтлари театрда ишлардим. Маошим театрга қатнашга етарди холос. У пайтлари ҳам тўйларда бошловчилик қилардим, аммо ойда бир таклиф тушганда ҳам театрдаги ишим хизматга боришимга ҳалал берарди.
10-15 кун вилоят бўйлаб гастрол сафарларига жўнатишарди. Кунлик харажатлар учун бериладиган пул бир марта овқатланишга ҳам етмасди. Энг қизиғи, театрдаги иш сабаб гастролга бориб, унинг ўзига қарз тўлардик. 2008 йили бу йилгидек аномал совуқ бўлган. Жиззахга гастролга борганимизда “Ўзбекистон” меҳмонхонасига олиб боришди. Ишонинг у ерда одам яшаши учун ҳеч қандай шароит йўқ эди. Иссиқ сув, газ ёки светни қўя туринг, деразаларга ўзимиз целлофан тутишимизга тўғри келган.
Ойлик камлигидан барча актёрлар тўйга боришга ҳаракат қиларди. Аммо бу устозларга ёқмасди. “Аввалги санъаткорлар фидойи бўлган”, деб танбеҳ беришарди. Аммо уларнинг ҳеч бири олаётган ойлигимиз кундалик харажатларимизга етмаётгани, биз билан бирга оиламиз ҳам қийналаётгани билан қизиқишмасди.
Шундай кунлар келганки, келажагимни санъатда кўролмай Россияга ишлагани кетмоқчи бўлганман. Ҳатто, тушкунликка тушиб қолганимда аёлим “Мардикорликка бўлса ҳам чиқинг, меҳнатнинг айби йўқ-ку”, деган. Ҳеч эсимдан чиқмайди аёлим ҳомиладорлик пайтида рўзғорга ёрдам қилай деб бир нечта дўконга бориб фаррошлик қилмоқчи бўлган, — дейди сўз устаси Нодирбек Ҳайитов.
Ижодкор ижара уйда яшагани ва аёлининг ёрдами билан кредитга имтиёзли уй олган ҳақида сўзлаб берди.
— Бир ярим йилда 13 та ижара уйга кўчиб ўтганмиз. Бекалик, бузиладиган уйларда ҳам яшашимизга тўғри келган. Арзонроқ уй учраб қолса ёки пулини тўлашга қийналсак секингина яна ижара уйга кўчиб ўтардик. Оилали бўлгандан кейин ҳар хил рўзғор буюмлари керак бўлар экан. Аёлим билан у ердан бу ерга кўчавериб қийналиб кетгандик. Яхши ҳамки отам ўша пайтда ҳужжатларнинг ортидан юриб Тошкент “прописка”сини тўғирлаган экан. У пайтларда Тошкентда рўйхатда туриш жуда қийин ва қимматга баҳоланадиган жараён эди. Менинг “пропискам” ва аёлимнинг “Зулфия” номидаги давлат мукофоти совриндори бўлгани қўл келиб, имтиёзли уй олишга муваффақ бўлдик. Аммо уни олишимиз ҳам осон кечмаган. Уй олиш учун тўйдан роппа-роса 3 ой олдин никоҳдан ўтиб олганмиз. Энг қизиғи бу ҳақда аёлимнинг оила аъзолари билишмасди. Ҳозир ўйлаб қўрқиб кетаман, қайси юрак билан қиз болани тўйсиз никоҳимга олганман, дейман. Битта фарзандимиз билан янги уйга кўчиб ўтганимизда биздан бахтли одам йўқ эди. Кредитга олинган кичик уйимиз ҳам кўзимизга қаср бўлиб кўринган, — дейди Нодирбек Ҳайитов.
Суҳбатни тўлиқ ҳолда YouTube’даги “Daryo Lifestyle” каналида томоша қилишингиз мумкин.
Изоҳ (0)