Наманганлик журналист Зокиржон Йигиталиев узоқ йиллар давомида матбуот, радио ва телевидениеда ишлади, мухбирликдан муҳаррирликкача бўлган йўлни босиб ўтди. Кўпчилик у кишини ўзига хос овозга эга футбол шарҳловчиси сифатида эслаб қолган. Бугунги кунда эса Зокиржон ака нафақат журналистикада, балки гулчиликда ҳам пешқадам. Бунга унинг гул плантациясида бўлиб қайтган “Дарё” мухбири Азизбек Абдувалиев гувоҳ бўлди.

“Пенсияга тайёргарлик нима бўляпти?”

Норин туманининг Чўжа қишлоғида туғилиб-ўсганман. Қишлоқ одами бўлганим боис деҳқончиликка қизиқиш қонда бор, лекин бу билан жиддий шуғулланишга фурсат бўлмасди. Журналист сифатида блокнот ва диктофон кўтариб юраверганмиз.

Шундай кунлардан бирида вилоят йўл-патрул хизматининг раҳбари Камолхон Аълохонов бир куни “Зокиржон ака, пенсияга ҳам тайёргарлик кўряпсизми?” деб сўраб қолди. “Йўқ, қандай тайёргарлик кўришим керак?” дедим ўсмоқчилаб. “Соддасиз-да, юринг мен билан” деб ҳовлиларига бошлади. Борсак, ҳамма жой боғ, гулзор. “Сиз ҳам шунга қизиқинг, даромади яхши бўлади” деб маслаҳат берди.

Эртаси куни уйга анча-мунча қаламчаларни ҳам ташлаб кетибди. Эр-хотин қаламчаларни бир амаллаб кўкартирдик, тувакларга пул йўқ. Бунинг имконини топиб, тувакларга ўтқазиб бўлгандан кейин иссиқхона қилиш зарур бўлиб қолди. Хуллас, аста-секин соҳанинг ичига кириб, гулчи ва боғбон бўлиб кетдик.

“Қўшни давлатлардан ҳам келиб, олиб кетишяпти”

Олдинига 5 сотихли иссиқхона қилдик, фақат гул экдик. Кейин Қорадарё бўйидан 70 сотих ер олиб, у ерга павловния, ўрик кўчатлари ўтқаздик. Мана бу кўриб турганларингиз эса буғдойдан бўшаган ерлар, жами 35 сотих. Бу ерга июлнинг жазирама кунлари Корея ва Эрон хризантемасини экдик. Булар совуқ яқинлашгани сари очилиб бораверади. Мана, ҳозир роса авжига чиқиб, гуллаган пайти. Харидорлар ҳам оқиб келяпти.

Яқинда Қашқадарёга 2 мингга яқин гул жўнатдим. Қирғизистоннинг Ўш ва Жалолобод шаҳарларидан ҳам келиб, олиб кетишяпти. Даламиз йўл устида бўлгани боис кўзи тушган борки, бирров бош суқиб ўтади.

Наманганда бир ой давом этадиган халқаро гул фестивалига туманлардан бири дизайнер сифатида таклиф қилди. Қўлимдан келганича тавсияларни айтиб, гул композициясини тайёрлаб бердим. Шу туман фестивалда ғолиб бўлди. Улар хурсанд, мени эса қувончимнинг чеки йўқ.

“Гулларнинг ортидан кам бўлмадик”

Гулчиликнинг ортидан кам бўлмадик. Ҳовли-жойлар қилинди, ҳаж зиёратларига бордик, машиналар олдик, набираларни ўқитдик. Бир набирам Кембрижда магистратурани тамомлаш арафасида, яна бири Италиянинг Турин университетида таҳсил олди, яна бири Андижон тиббиёт институтини тугатиб, олий маълумотли шифокор бўлди.

Гул тирик организм, кайфиятни дарров сезади. Шу боис менга қарашиб юрган ўғлимга ҳам, экин-тикин билан шуғулланадиган ёрдамчиларимизга ҳам гулхонага доим хуш кайфият билан қадам босишларини тайинлайман. Келган харидорнинг кўнглига қараймиз, ранжитмай жўнатишга ҳаракат қиламиз. Биздан қоладигани шу аслида, чунки гўзаллик улашувчи инсонлармиз. Бу мақом бекорга берилмаган, уни оқлашимиз керак.

“Ҳали-ҳануз овозимдан танишади”

Кўпчилик мени футбол шарҳловчиси сифатида таниди, билди. Радиода ишлаган йилларим ўйинга қизиқишни бир маромда ушлаб туришнинг ўзига хос усулларидан фойдаланардим. Фарғонанинг “Нефтчи” жамоаси келди, қизғин ўйин бўляпти. Ҳисоб 0:2, аммо имкон борича бунга урғу бермасликка ҳаракат қиламан. “Ҳисоб ҳозирча шундай” дейман, лекин кимнинг фойдасига эканлигини айтмайман. Ниҳоят,навбатдаги гол ҳам урилганидан сўнг, “фарғоналиклар учинчи голни ҳам мезбонлар дарвозасига йўллашди” дедим. Бундай ҳолатлар кўп бўлган.

Радио-телевидениеда ишламаётганимга 20 йил чамаси бўлди, лекин мухлислар ҳали-ҳамон овозимдан танийди. Яқинда Чорсу бозоридан қайтаётсам, бир киши ортидан келиб, “Зокиржон Йигиталиев бўласизми, адашмадимми?” деб сўради. “Ҳа, худди ўзлари” дедим. “Сизга раҳмат, футболни ҳам, сизни ҳам мухлисингиз эдик, шарҳларингизни маза қилиб тинглардик” деб миннатдорлик билдирди. Бошим осмонга етди бундай эътибор ва эътирофдан. Ҳам журналистиканинг ортидан, ҳам гулчилик туфайли одамлардан раҳмат эшитяпман, шунга етказганига шукр.