“Қор қўйнидаги лола”, “Ўтов” ва бошқа фильмлар, сериаллардаги роллари билан томошабинлар эътиборига тушган актриса Замира Бешимова “Севимли” телеканалининг “Ўзим” кўрсатувига берган интервьюсида ёшлигидаги қийинчиликлари, отасиз вояга етгани, актрисалик соҳасига кириб келиши, отаси сил касаллигига чалингани ва болалари ҳақида сўзлаб берди.
“Ҳозирги ҳаётимдан жуда ҳам кўнглим тўлган”
Ҳар бир одамда шундай вақт келади, у ўзини борича қабул қилишни бошлайди. Ўсмирликдан маълум бир ёшгача изланишим фаол даражада эди, ҳамма соҳада ўзимни қидириб кўрдим ва ўзимни топаман деб ўйладим. Энг қизиғи, ўзимни умуман бошқа нарсада топдим, ҳозирги ҳаётимдан жуда ҳам кўнглим тўлган, сабаби ҳақиқий мақомим она эканини тушуниб етдим.
“Фарзандларим кўплаб лойиҳаларда, рекламаларда ёнимда юришади, қайсидир маънода улар ҳам ижод қилишни бошлади”
Ҳозир кўп вақтимни фарзандларимга сарфлаяпман, лекин бу санъатдан узоқлашиб кетдим, дегани эмас. Фарзандларим ҳам шу соҳада: катта ўғлим бир неча йилдан бери ижод қиляпти, у ҳам мақолалар ёзади, киноларда ўйнайди, мултфильмларга овоз беряпти, ўйлайманки, унинг келажаги шу билан боғлиқ. Икки нафар қизим ҳам рақс билан шуғулланади, кичкина қизим ҳам ҳали тили чиқмаган бўлса-да, ким бўласан, десам актриса деб қўяди.
Фарзандларим кўплаб лойиҳаларда, рекламаларда ёнимда юришади, қайсидир маънода улар ҳам ижод қилишни бошлади. Ўзим ҳам бир нарсалар ёзаман, ижодкор инсон уйда ўтирганда бўш ўтира олмайди. Ҳозир ўзимдан қониқишни, қабул қилишни ўргандим. Менимча, шахс учун муҳими шу. Инсон маълум бир ёшга етганда ҳамма нарсани борича қабул қилиб, кўнгли тўлишни бошлайди.
“Ҳамма нарсанинг юки тушганда ўзимни санъатда қидириб кўрдим”
Кўпчилик санъаткор бўлишимга ишонмаган. Саҳнага чиқиб, бир нарса дейишни, гапиришни истардим, лекин уялиш, иккиланиш деган нарса бўлар эди. Саҳнага чиқдингизми, бу сизнинг атроф-муҳитингизга ҳам таъсир қилади. Шу нарсаларнинг ҳаммасининг юки ботаркан. Ўсмирлик давримда, 11-12 ёшимда жуда ҳам тушкун ҳолатга тушиб қолганман, сабаби отасиз ўсган қизман. Айнан шу ўсмирлик даврида инсондаги ҳамма муаммолар кўтарилади. Кимдир ўзининг муаммоси билан қараса, сизга тош отгандек бўлади.
Ҳамма нарсанинг юки тушганда ўзимни санъатда қидириб кўрдим. Мактабда ҳам дўст орттиришга ҳаракат қилардим, бироқ барибир ўзимни кемтик ҳис қилганман. Шундан кейин ўзимнинг қобиғимга ўралишни бошлаганман, фаол бўлишга ҳаракат қилардим. Ичимда ушлаб турадиган қафасим бор эди. Кейин театрга бориб ёзилганман. Рўйхатни қарадим, нимагадир шу соҳа кўзимга чиройли кўринди. У ерда кечинмаларни очиб беришни, ўзимни боримча қабул қилишни ўргандим.
Кейинчалик телевидениега келдим, кўрсатувларда бошловчилик қилишни бошладим. Ҳаттоки 14-15 ёшимда дугонам билан газеталарнинг эшигини қоқиб журналист, мақола ёзадиган одам керак эмасми, деб сўраб юрар эдим. Концертга билет олиб, саҳнанинг орқасида санъаткорларни пойлаб туриб интервью олардик ва расмларини олиб қолиб, газетага етказиб берар эдик. Ўзимга бўлган ишончга санъат туртки бўлган.
Жуда ҳам қийин вазият бўлган, кимлардир отаси ўлганида йиғлаб ниманидир айтиб бериши мумкин, мен ҳаттоки уларни эслаб айтиб ҳам беролмайман. Отам оғир касал эди, ёшлигимда кўпинча шифохонада бўлган. Фақатгина бир саҳна эсимда: ўшанда олти ёки етти ёш бўлганман. Боғда бўлганмиз, ўйнаб юрганим ва ота-онамнинг гаплашиб тургани эсимда. Ўшандан кейин умуман уларни кўрмаганман, сабаби шифокорлар онамга қизингизнинг соғлом ўсишини истасангиз, отаси билан мулоқот қилдирманг, деган экан.
Отам сил касаллигига чалинган эди, шунинг учун мени уларнинг олдига яқинлаштиришмаган. Уларни эслаб бирор нарса айта олмайман, буни бўшлиқ десам ҳам бўлади, лекин ота тарафдан бобомни, бувимни эслай оламан, улар қўлларидан келгунча бизга ёрдам беришган. Бобомни шахмат ўйнашни ўргатгани эсимда қолган, зиёли инсонлар бўлишган. Барибир отанинг ўрнини ҳеч нарса боса олмайди. Ўғил бола кўпроқ отасига суянчиқдек, дўстдек, қиз учун эса ота ҳамма нарса экан. Бу нарсани энди тушуняпман. Қиз болани авайлаб-асраш керак, бу нарсани эса оталар қилади. Отаси йўқ қизлар мени яхши тушунади.
“Табиатан жуда қайсар одамман, бирорта муаммоли вазиятга тушсам, енгиб ўтаман дейман”
Аёл киши фарзандларидан, қиз бола уйидан, онасидан, яқинларидан куч олади. Ҳозир менинг асосий энергия манбаим — фарзандларим. Табиатан жуда қайсар одамман, бирорта муаммоли вазиятга тушсам, енгиб ўтаман дейман. 11-12 ёшимда қобиғимга ўралиб, ҳаёт муаммоли кўринганда, топган ечимим санъат бўлган эди. Молиявий қийинчиликларга дуч келганимда ҳам мен бу ботқоқликдан чиқиб кетаман деб ўзимга сўз берганман.
Кўп ишлардан қисқартиришлар бўлган, онам шу қисқартиришларга тушиб қолган. Яхши давлат ишида ишлаётган пайтларида ишдан кетган, бизга ён босадиган отам бўлмаган. Шунда мен бу вазиятдан чиқиб кетаман деб ўзимга ваъда бердим. Бу борада биринчи топган ечимим — ишлаш, ўқиш, ўзимни топиш бўлган. Гонорарларни олган пайтимда ҳам хурсанд бўлиб уйга нимадир керак бўлса олишга ҳаракат қилар эдим.
Кейинчалик турмуш масаласида ҳам қийинчиликлар бўлди. Ҳозир яхши, ишончли дўстим дея оладиган ўғлим бор. У билан бемалол гаплашиб, сирлаша оламиз. Айнан шу фарзандим, шундай вазиятга дунёга келиши керак экан деб қабул қилишни бошладим. Вазиятга қараб мослашишга ҳаракат қиламан ва ўғлим учун ҳам шу ҳаётий дарсдан миннатдорман. Яна уч нафар фарзандим бор. Икки нафар қиз, икки нафар ўғлим борлиги учун ҳам миннатдорман.
Изоҳ (0)