“Otamning kasalligi tufayli meni ularning oldiga yaqinlashtirishmagan”. Zamira Beshimova otasiz voyaga yetgani va yoshligidagi qiyinchiliklari haqida (video)
“Qor qo‘ynidagi lola”, “O‘tov” va boshqa filmlar, seriallardagi rollari bilan tomoshabinlar e’tiboriga tushgan aktrisa Zamira Beshimova “Sevimli” telekanalining “O‘zim” ko‘rsatuviga bergan intervyusida yoshligidagi qiyinchiliklari, otasiz voyaga yetgani, aktrisalik sohasiga kirib kelishi, otasi sil kasalligiga chalingani va bolalari haqida so‘zlab berdi.
“Hozirgi hayotimdan juda ham ko‘nglim to‘lgan”
Har bir odamda shunday vaqt keladi, u o‘zini boricha qabul qilishni boshlaydi. O‘smirlikdan ma’lum bir yoshgacha izlanishim faol darajada edi, hamma sohada o‘zimni qidirib ko‘rdim va o‘zimni topaman deb o‘yladim. Eng qizig‘i, o‘zimni umuman boshqa narsada topdim, hozirgi hayotimdan juda ham ko‘nglim to‘lgan, sababi haqiqiy maqomim ona ekanini tushunib yetdim.
“Farzandlarim ko‘plab loyihalarda, reklamalarda yonimda yurishadi, qaysidir ma’noda ular ham ijod qilishni boshladi”
Hozir ko‘p vaqtimni farzandlarimga sarflayapman, lekin bu san’atdan uzoqlashib ketdim, degani emas. Farzandlarim ham shu sohada: katta o‘g‘lim bir necha yildan beri ijod qilyapti, u ham maqolalar yozadi, kinolarda o‘ynaydi, multfilmlarga ovoz beryapti, o‘ylaymanki, uning kelajagi shu bilan bog‘liq. Ikki nafar qizim ham raqs bilan shug‘ullanadi, kichkina qizim ham hali tili chiqmagan bo‘lsa-da, kim bo‘lasan, desam aktrisa deb qo‘yadi.
Farzandlarim ko‘plab loyihalarda, reklamalarda yonimda yurishadi, qaysidir ma’noda ular ham ijod qilishni boshladi. O‘zim ham bir narsalar yozaman, ijodkor inson uyda o‘tirganda bo‘sh o‘tira olmaydi. Hozir o‘zimdan qoniqishni, qabul qilishni o‘rgandim. Menimcha, shaxs uchun muhimi shu. Inson ma’lum bir yoshga yetganda hamma narsani boricha qabul qilib, ko‘ngli to‘lishni boshlaydi.
“Hamma narsaning yuki tushganda o‘zimni san’atda qidirib ko‘rdim”
Ko‘pchilik san’atkor bo‘lishimga ishonmagan. Sahnaga chiqib, bir narsa deyishni, gapirishni istardim, lekin uyalish, ikkilanish degan narsa bo‘lar edi. Sahnaga chiqdingizmi, bu sizning atrof-muhitingizga ham ta’sir qiladi. Shu narsalarning hammasining yuki botarkan. O‘smirlik davrimda, 11-12 yoshimda juda ham tushkun holatga tushib qolganman, sababi otasiz o‘sgan qizman. Aynan shu o‘smirlik davrida insondagi hamma muammolar ko‘tariladi. Kimdir o‘zining muammosi bilan qarasa, sizga tosh otgandek bo‘ladi.
Hamma narsaning yuki tushganda o‘zimni san’atda qidirib ko‘rdim. Maktabda ham do‘st orttirishga harakat qilardim, biroq baribir o‘zimni kemtik his qilganman. Shundan keyin o‘zimning qobig‘imga o‘ralishni boshlaganman, faol bo‘lishga harakat qilardim. Ichimda ushlab turadigan qafasim bor edi. Keyin teatrga borib yozilganman. Ro‘yxatni qaradim, nimagadir shu soha ko‘zimga chiroyli ko‘rindi. U yerda kechinmalarni ochib berishni, o‘zimni borimcha qabul qilishni o‘rgandim.
Keyinchalik televideniyega keldim, ko‘rsatuvlarda boshlovchilik qilishni boshladim. Hattoki 14-15 yoshimda dugonam bilan gazetalarning eshigini qoqib jurnalist, maqola yozadigan odam kerak emasmi, deb so‘rab yurar edim. Konsertga bilet olib, sahnaning orqasida san’atkorlarni poylab turib intervyu olardik va rasmlarini olib qolib, gazetaga yetkazib berar edik. O‘zimga bo‘lgan ishonchga san’at turtki bo‘lgan.
Juda ham qiyin vaziyat bo‘lgan, kimlardir otasi o‘lganida yig‘lab nimanidir aytib berishi mumkin, men hattoki ularni eslab aytib ham berolmayman. Otam og‘ir kasal edi, yoshligimda ko‘pincha shifoxonada bo‘lgan. Faqatgina bir sahna esimda: o‘shanda olti yoki yetti yosh bo‘lganman. Bog‘da bo‘lganmiz, o‘ynab yurganim va ota-onamning gaplashib turgani esimda. O‘shandan keyin umuman ularni ko‘rmaganman, sababi shifokorlar onamga qizingizning sog‘lom o‘sishini istasangiz, otasi bilan muloqot qildirmang, degan ekan.
Otam sil kasalligiga chalingan edi, shuning uchun meni ularning oldiga yaqinlashtirishmagan. Ularni eslab biror narsa ayta olmayman, buni bo‘shliq desam ham bo‘ladi, lekin ota tarafdan bobomni, buvimni eslay olaman, ular qo‘llaridan kelguncha bizga yordam berishgan. Bobomni shaxmat o‘ynashni o‘rgatgani esimda qolgan, ziyoli insonlar bo‘lishgan. Baribir otaning o‘rnini hech narsa bosa olmaydi. O‘g‘il bola ko‘proq otasiga suyanchiqdek, do‘stdek, qiz uchun esa ota hamma narsa ekan. Bu narsani endi tushunyapman. Qiz bolani avaylab-asrash kerak, bu narsani esa otalar qiladi. Otasi yo‘q qizlar meni yaxshi tushunadi.
“Tabiatan juda qaysar odamman, birorta muammoli vaziyatga tushsam, yengib o‘taman deyman”
Ayol kishi farzandlaridan, qiz bola uyidan, onasidan, yaqinlaridan kuch oladi. Hozir mening asosiy energiya manbaim — farzandlarim. Tabiatan juda qaysar odamman, birorta muammoli vaziyatga tushsam, yengib o‘taman deyman. 11-12 yoshimda qobig‘imga o‘ralib, hayot muammoli ko‘ringanda, topgan yechimim san’at bo‘lgan edi. Moliyaviy qiyinchiliklarga duch kelganimda ham men bu botqoqlikdan chiqib ketaman deb o‘zimga so‘z berganman.
Ko‘p ishlardan qisqartirishlar bo‘lgan, onam shu qisqartirishlarga tushib qolgan. Yaxshi davlat ishida ishlayotgan paytlarida ishdan ketgan, bizga yon bosadigan otam bo‘lmagan. Shunda men bu vaziyatdan chiqib ketaman deb o‘zimga va’da berdim. Bu borada birinchi topgan yechimim — ishlash, o‘qish, o‘zimni topish bo‘lgan. Gonorarlarni olgan paytimda ham xursand bo‘lib uyga nimadir kerak bo‘lsa olishga harakat qilar edim.
Keyinchalik turmush masalasida ham qiyinchiliklar bo‘ldi. Hozir yaxshi, ishonchli do‘stim deya oladigan o‘g‘lim bor. U bilan bemalol gaplashib, sirlasha olamiz. Aynan shu farzandim, shunday vaziyatga dunyoga kelishi kerak ekan deb qabul qilishni boshladim. Vaziyatga qarab moslashishga harakat qilaman va o‘g‘lim uchun ham shu hayotiy darsdan minnatdorman. Yana uch nafar farzandim bor. Ikki nafar qiz, ikki nafar o‘g‘lim borligi uchun ham minnatdorman.
