Ўзбекистон халқ артисти Муқаддас Холиқова “Sayyod” YouTube каналига берган интервьюсида уч марта ўлим билан юзма-юз келгани ҳамда марҳум турмуш ўртоғи билан 34 йиллик бахтли турмуши ҳақида сўзлаб берди.
Актриса яқинларини йўқотиш руҳиятига қаттиқ таъсир кўрсатиши ва саломатлигида жиддий муаммоларга сабаб бўлиши ҳақида гапирди.
— 2010 йилда акам ва онамни йўқотганимда инфаркт бўлдим. Кейин тўсатдан турмуш ўртоғимнинг кўзлари кўрмай қолди. Ўшанда сиқилиб инфаркт бўлдим. Учинчи хуружни дадаси ўтганларида бошдан кечирдим. Мен кўникувчан, сабрли одамман бунақа нарсаларга. Ҳаётга нолимасдан қарайман. Ўзимча, ўйлайман, сабрим ҳаётимдаги катта ютуғимдир, — дейди актриса.
Муқаддас Холиқова касалхонада ётган пайтида марҳум онаси билан суҳбатлашгани ҳақида ҳам айтиб ўтди.
— Ўлим роса осон, зўр кетиш. Касал бўлиб ётганимда буни яққол ҳис қилганман. Қайтгим келмаган. Кўзимни юмганман, кетганман. Тушимми, ё хаёлимми тушунмай қолганман. Ёцам келинойимнинг раҳматли онаси келиб, “Шунча иши бор-у, буни ётишини қара”, деган. Раҳматли онам ҳам “Тур ўрнингдан”, деганлар бошимга келиб. “Опа, чарчадим, бир пас дам олай”, деганман. Шуни орасида келинойимнинг онаси келиб “Тавба, чўзилиб ётишини” деганида улардан уялиб кўзимни очганман. Анча пайтгача бу тушмиди ё ўнгиммиди тушуна олмаганман. Ўшанда нимагадир кетгим келган. Лекин мен айтаманки, “ўлим роса осон экан, фақат Аллоҳим ётқиздирмасин, термилтирмасин, елдай келиб, селдай олиб кетсин”. Ётиб қоладиган бўлсангиз, болаларингиз қарайди. Лекин “Эй, қачон кетаркан” дегилик қилмасин. Шу нарса юрагидан ўтмасин, деб ният қиламан. Ўлим ҳақ. Ҳеч ким ўлгиси келмайди, яшагиси келади. Хаёлида ўйлайди: “Мендан кейин одамлар қолиб кетадими, қийналадими?”. Йўқ, сендан кейин ҳаёт давом этади, одамлар яшайверади. Шунга одам кўникиши керак. Шундагина чиройли кетасиз.
Актриса турмуш ўртоғининг кўзи кўрмай қолгани, бироқ шундай бўлса-да, у ўта зеҳнли идрокли инсон бўлгани ҳақида ҳам айтиб ўтди.
— Бир куни қизларимиз, невараларимиз — ҳаммамиз дастурхон устида ўтирибмиз. Шу пайт дадаси бир чўчигандек бўлиб, “Чироқ ўчдими?”, дедилар. “Йўқ, дадаси”, десам, “Кўз кетибди”, дедилар. Шундан сўнг ҳеч нарсани кўрмай қолдилар. Қизларим ўтирган жойида йиғлаб, жойидан туриб кетди. Лекин шу одам бизга оғирлигини туширмасликка ҳаракат қиларди. Залдан ошхонага, ҳожатхонагача неча қадам эканлигини санаб чиқардилар. Биз ишга кетганимизда овқатларини ўзлари еб, ошхонага олиб бориб, идишларини ювиб қўярдилар. Гоҳида бундай ишларни соғ одам қилмайди. Ейди, қўяди, кетади.
Улар жуда ҳам озода инсон эдилар. Қайнонам раҳматли “Адҳам билан роса қийналасиз, роса озода бу”, дердилар. Кўзлари ожиз, 1-гуруҳ ногирони, лекин менга “Мана бу ишни қилмабсан, чангни артмабсан”, дердилар. Бир куни “Дадаси сизнинг устингиздан ёзиб бераман”, дедим. “Нимага?”, дедилар. “Биринчи гуруҳ ногирониман деб пенсия оласиз, лекин мана шу чангни кўряпсиз”, дедим. Иккаламиз ҳам кулиб юбордик. Биз шундай яшардик. 34 йил яшаган бўлсак, бирон марта қаттиқ уришмаганмиз. Чунки шунақа вазиятлардан ҳазил-ҳузул билан чиқиб кетардик.
Изоҳ (0)