O‘zbekiston xalq artisti Muqaddas Xoliqova “Sayyod” YouTube kanaliga bergan intervyusida uch marta o‘lim bilan yuzma-yuz kelgani hamda marhum turmush o‘rtog‘i bilan 34 yillik baxtli turmushi haqida so‘zlab berdi.
Aktrisa yaqinlarini yo‘qotish ruhiyatiga qattiq ta’sir ko‘rsatishi va salomatligida jiddiy muammolarga sabab bo‘lishi haqida gapirdi.
— 2010-yilda akam va onamni yo‘qotganimda infarkt bo‘ldim. Keyin to‘satdan turmush o‘rtog‘imning ko‘zlari ko‘rmay qoldi. O‘shanda siqilib infarkt bo‘ldim. Uchinchi xurujni dadasi o‘tganlarida boshdan kechirdim. Men ko‘nikuvchan, sabrli odamman bunaqa narsalarga. Hayotga nolimasdan qarayman. O‘zimcha, o‘ylayman, sabrim hayotimdagi katta yutug‘imdir, — deydi aktrisa.
Muqaddas Xoliqova kasalxonada yotgan paytida marhum onasi bilan suhbatlashgani haqida ham aytib o‘tdi.
— O‘lim rosa oson, zo‘r ketish. Kasal bo‘lib yotganimda buni yaqqol his qilganman. Qaytgim kelmagan. Ko‘zimni yumganman, ketganman. Tushimmi, yo xayolimmi tushunmay qolganman. Yotsam kelinoyimning rahmatli onasi kelib, “Shuncha ishi bor-u, buni yotishini qara”, degan. Rahmatli onam ham “Tur o‘rningdan”, deganlar boshimga kelib. “Opa, charchadim, bir pas dam olay”, deganman. Shuni orasida kelinoyimning onasi kelib “Tavba, cho‘zilib yotishini” deganida ulardan uyalib ko‘zimni ochganman. Ancha paytgacha bu tushmidi yo o‘ngimmidi tushuna olmaganman. O‘shanda nimagadir ketgim kelgan. Lekin men aytamanki, “o‘lim rosa oson ekan, faqat Allohim yotqizdirmasin, termiltirmasin, yelday kelib, selday olib ketsin”. Yotib qoladigan bo‘lsangiz, bolalaringiz qaraydi. Lekin “Ey, qachon ketarkan” degilik qilmasin. Shu narsa yuragidan o‘tmasin, deb niyat qilaman. O‘lim haq. Hech kim o‘lgisi kelmaydi, yashagisi keladi. Xayolida o‘ylaydi: “Mendan keyin odamlar qolib ketadimi, qiynaladimi?”. Yo‘q, sendan keyin hayot davom etadi, odamlar yashayveradi. Shunga odam ko‘nikishi kerak. Shundagina chiroyli ketasiz.
Aktrisa turmush o‘rtog‘ining ko‘zi ko‘rmay qolgani, biroq shunday bo‘lsa-da, u o‘ta zehnli idrokli inson bo‘lgani haqida ham aytib o‘tdi.
— Bir kuni qizlarimiz, nevaralarimiz — hammamiz dasturxon ustida o‘tiribmiz. Shu payt dadasi bir cho‘chigandek bo‘lib, “Chiroq o‘chdimi?”, dedilar. “Yo‘q, dadasi”, desam, “Ko‘z ketibdi”, dedilar. Shundan so‘ng hech narsani ko‘rmay qoldilar. Qizlarim o‘tirgan joyida yig‘lab, joyidan turib ketdi. Lekin shu odam bizga og‘irligini tushirmaslikka harakat qilardi. Zaldan oshxonaga, hojatxonagacha necha qadam ekanligini sanab chiqardilar. Biz ishga ketganimizda ovqatlarini o‘zlari yeb, oshxonaga olib borib, idishlarini yuvib qo‘yardilar. Gohida bunday ishlarni sog‘ odam qilmaydi. Yeydi, qo‘yadi, ketadi.
Ular juda ham ozoda inson edilar. Qaynonam rahmatli “Adham bilan rosa qiynalasiz, rosa ozoda bu”, derdilar. Ko‘zlari ojiz, 1-guruh nogironi, lekin menga “Mana bu ishni qilmabsan, changni artmabsan”, derdilar. Bir kuni “Dadasi sizning ustingizdan yozib beraman”, dedim. “Nimaga?”, dedilar. “Birinchi guruh nogironiman deb pensiya olasiz, lekin mana shu changni ko‘ryapsiz”, dedim. Ikkalamiz ham kulib yubordik. Biz shunday yashardik. 34 yil yashagan bo‘lsak, biron marta qattiq urishmaganmiz. Chunki shunaqa vaziyatlardan hazil-huzul bilan chiqib ketardik.
Izoh (0)