2022 йил 5 март куни Ўзбекистоннинг Украинадаги элчиси Алишер Курманов Украинадан эвакуация қилинаётган уч нафар ўзбекистонлик Польша чегарасида автоҳалокатга учраганини маълум қилди. Улардан бири — наманганлик 20 яшар Отабек Ҳакимов воқеа жойида ҳаётдан кўз юмди. «Дарё» мухбири Азизбек Абдувалиев марҳумнинг хонадонида бўлиб, хонадон соҳиби Равшанбек Нуриддинов билан учрашиб қайтди.
«Ўғлимнинг орзулари бир дунё эди»
«Икки ўғлим бор, тўғрироғи, бор эди. Энди кичик ўғлим — Оқилбек қолди. Каттаси — Отабек доим мен билан бирга эди. Ўзим бўёқчи-пардозчиман. Кўп йил Россияда яшадим, ишладим. Отабек мактабнинг 9-синфигача Самарада ўқиди. Наманганга қайтгандан кейин бу ерда таҳсилни давом эттириб, икки йил ўқиб, 11-синфни битирди.
Оғир-вазмин, камгап, мулоҳазали йигит эди. Бир дунё орзулари бор эди. Сиёсат, молия, банк ишига қизиқарди. Мактабни тамомлагандан кейин Москвадаги университетлардан бирига ўқишга кирди. Пандемия бўлиб, карантин кучайганидан сўнг Москвадан Наманганга қайтариб келдик. Бу ерда қўшма таълим дастури асосида икки йил Ўзбекистонда, икки йил Питерда ўқимоқчи эди. Лекин тўловига кучимиз етмади.
Шундан кейин мактабдаги синфдош ўртоқлари билан Польшага кетаманга тушиб қолди. У ерда ҳам ўқийман, ҳам ишлайман, сизга ёрдам бераман, деб туриб олди. Ўтган йил октябрь ойи охирларида икки синфдоши билан Украинага кетди. Ўша ерда виза ва бошқа ҳужжатлари тайёр бўлгач, Польшага ўтишлари керак эди.
Ҳужжат тайёрлаш жараёни чўзилиб кетди. Мусофирчиликда бекор турмайлик деб уч нафар синфдош ҳам Киевда ўзига иш топди. Ўғлим дўконда сотувчилик қилган, рус тилини жуда яхши биларди.
«Нотинч вазиятдан хавотирланиб, Ўзбекистонга қайтинглар дегандим»
Уруш бошланиши арафасида Россиянинг Иркутск шаҳрида эдим. Нотинч вазиятдан хавотирланиб, 16 февраль куни бўлса керак, ўғлим вазият нотинч, имкон бўлса, Ўзбекистонга қайтинглар дедим. Дада, бизда ҳаммаси яхши, хавотир олманг деб тасалли берди. Уруш бошланганидан сўнг уч синфдош Бекзоднинг машинасида Польшага йўл олган, аммо чегарадан ўтолмаган. Кейин нисбатан тинч бўлган Львовга бормоқчи бўлишганида йўлда автоҳалокатга учрашган.
Автоҳалокатга нима сабаб бўлганини, тўғриси, билмайман. Ўғлим ўша жойнинг ўзида, ўртоғи Бекзод эса касалхонада оламдан ўтди. Шерзод ҳали ҳам касалхонада, шифо берсин, жони соғ бўлсин.
Ўғлимнинг жасадини самолётда Польшадан келтиришди. У бу мамлакатга боришни жуда орзу қилганди, афсус, у ердан фақат жасади келди. Ўзи 20 март куни — Наврўз байрами арафасида Ўзбекистонга қайтмоқчи эдим, билет ҳам олгандим. Юз берган воқеани эшитиб, 6 март куни қайтиб келдим, 15 март куни ўғлим ва унинг ўртоғини тобути Ўзбекистонга келтирилди. Бунга ёрдам берганларнинг барчасини дуо қиламиз.
Вилоят, шаҳар ҳокимлари, ҳуқуқ-тартибот, соғлиқни сақлаш идоралари вакиллари келишди, ҳамдардлик билдиришди, кўмак кўрсатишди. Аллоҳ улардан рози бўлсин.
Кўпчилик уруш узоқда, биздан нарида деб ўйлайди. Йўқ, урушнинг узоқ-яқини бўлмайди. Мана, Украинадаги шу урушни деб Намангандаги икки оила суянган тоғимиздан ажралиб турибмиз. Ҳеч кимнинг бошига фарзанд доғи тушмасин. Бу қанчалик мусибат эканини навқирон ўғил-қизларини бевақт йўқотганлар билади...
Изоҳ (0)