Бухоролик Ойхон
Марям Ёқубова 1909 йилнинг 19 октябрь куни Бухоро шаҳрида ишчи оиласида дунёга келади. Уч ўғилдан кейин (икки нафар акаси гўдаклигида нобуд бўлади) туғилган қизалоққа Ойхон деб бувисининг исмини қўйишади.
Отаси Қўқонда пахта заводида юк ташувчи, пахта бўйича мутахассис бўлиб ишлайди. Оила боши Бухорога — яқинлари даврасига фақат байрамлардагина келар, ташкил этиладиган курашларда ҳамиша полвон сифатида иштирок этарди. Онаси эронлик бўлиб, зиёли оила фарзанди, ўқиш-ёзишни билар, ҳатто ўлканинг қонун-қоидаларидан ҳам яхши хабардор эди.
Қизалоқ доира чалиб, рақс тушишни жуда яхши кўрарди. Санъатга қизиқиши кучлилиги сабаб дадасидан доира ва кавуш олиб беришини кўп сўрарди.
Марямнинг отаси вақт ўтган сари Қўқонда узоқ қолиб кетадиган одат чиқаради, пул ҳам жўнатмайди. Шу боис волидаси одамларнинг турли арзларини ёзиб бериш билан шуғуллана бошлайди. Кейин тўқиш ва тўр рўмолларни ямашни ўрганиб олади. Лекин аёлнинг топганлари беш кишилик катта оила рўзғорига етмайди.
Оила шу тариқа Бухорода анча вақт яшаганидан сўнг ҳозирги Навоий вилоятидаги Кармана шаҳрига кўчиб ўтади.
Жажжи раққоса
Марямнинг Ҳалирхон исмли холаси Бухоро амири саройида таниқли раққоса ва қўшиқчи сифатида донг таратади. Холасиникига меҳмонга борган қизалоқ унга эргашиб, афсонавий Аркка боради. Марям ўшанда етти ёшда эди.
Холасининг сарой меҳмонхонасида Хоразм, Қўқон хонларининг хотинлари олдида қўшиқ айтиб, рақс тушишини кўрган жиян бу манзарадан ҳайратга тушади. Амир Олимхоннинг волидаси Эшон ойи «Бу қизча ўйинга тушишни биладими?», дея Марямга ишора қилади. Ҳалирхон саволга «Йўқ», деб жавоб берар-бермас, қизалоқ «Ҳа, биламан», деб юборади.
Хола жиянининг рақсга тушишни билиши ҳақида хабари йўқлигини айтиб, ўзини оқлашга киришади. Аммо Эшон ойи унинг сўзларига парво ҳам қилмайди. Сарой бекаси қизчанинг қорнини тўйдириб, кийимларини алмаштиришни, у бироздан сўнг ўйнаб беришини айтади.
Тушликдан кейин Марям меҳмонлар қаршисида рақс тушади ва амир онасининг меҳрини қозонади. Эшон ойи «Энди менинг қизим бўласан!», деб қизалоқни саройда олиб қолади. Ҳалирхон эса уйига жиянисиз бир ўзи қайтади.
Марям сарой бекаси билан бирга яшай бошлайди. Қизалоқ саройда раққосаликдан ташқари, Эшон ойининг елкалари-ю бўйнини уқаловчига ҳам айланади.
У холаси Ҳалирхонни фақат катта байрамларда узоқдан кўрарди, холос. Унга яқинлашишига қўйишмасди.
Саройдан қочиш...
Марям саройда Амир Олимхоннинг хотинларидан бири Ойимшо билан иноқлашиб қолади, ундан бошқа ҳеч кимга ишонмасди. Ойимшо қизалоқнинг саройдан қочишига ёрдам қилишни ваъда бергани учун Марям унинг айрим махфий вазифаларини ҳам бажариб турарди. Сирли топшириқларни амалга ошириш давомида таниқли давлат арбоби, ЎзССР Халқ Комиссарлари Кенгашининг биринчи раиси Файзулла Хўжаев билан танишиб қолади ва унинг уйига тез-тез мактуб олиб боради.
Кунлардан бир куни саройда Ойимшо ҳарам оғаси билан ўпишиб тургани ҳақида гап-сўзлар тарқалади. Сарой хонимларининг бир неча нафари ўйлаб топган бу бўҳтонга Эшон ойи ва Амир Олимхон ишониб, қаттиқ ғазабланишади ҳамда Ойимшони сарбозлар қўлига топширишни буюришади.
Шундан сўнг амир канизакларидан бири орқали яқин орада Марямни хотинликка олиш режаси борлигини онасига етказади. Эшон ойи бу гапни эшитгач, «Амирга айтинглар, бунинг ҳеч ҳам иложи йўқ. Биринчидан, у ҳали жуда ёш. Иккинчидан, уни қиз қилиб олганман, менинг ягона юпанчим», дея қаршилик кўрсатади. Бу жавобдан Амирнинг жаҳли чиқади. Бир неча кун мобайнида она-бола бу масалада музокара олиб боради. Буни эшитган Марям кучли саросимага тушади.
Ўша кунларда Ойимшо билан дўстона муносабатда бўлган амирнинг Феруза исмли хотинларидан бири Марямга Аркдан чиқиб кетишига ёрдам беришини айтади. Қизалоқ бир неча кундан кейин тунда, ҳамма ухлаган пайтда Бегижон ҳарамоғаси ҳамроҳлигида саройдан холасининг уйига қочади.
Ярим кечаси эшигининг олдида жиянини кўрган Ҳалирхон ваҳимага тушиб, қўрқиб кетади. У ўша заҳотиёқ Марямни Самарқанддаги опасиникига юборишга қарор қилади. Қизалоқ, тахминан, тунги соат учларда поездда Самарқандга кетади.
Саккиз нафар фарзанди билан бева қолган холаси Марямни илиқ қарши олмайди. Унинг уйида ўн кун яшаган жиян яқинлар соғинчи сабаб поезд орқали оиласи бағрига қайтади.
Ўн бир ёшли келинчак
Орадан уч йил ўтиб, ота ҳовлисига қайтган Марям уй ичкарисида онасининг оғир аҳволда ётганини кўриб, йиғлаб юборади. Улар қучоқлашиб, кўришгач волидаси «Энди сенинг исминг Марям, Ойхонни эсингдан чиқар», дейди.
Қизалоқ саройда юрган вақтида отаси Қўқондаги ишидан бўшаб, Карманага қайтиб келган бўлади. Хонадон бекаси тузалиб, оёққа турганидан кейин бутун оила меҳнат қила бошлайди. Лекин уларнинг тинч ҳаёти узоқ давом этмайди. Амирлик ҳудудидаги нотинчлик сабаб ҳарбийлар аҳолига ўзлари билан ҳеч нарса олмасдан уйларидан чиқиб кетишларини буюради. Кўплаб оилалар сингари Марямнинг яқинлари ҳам вагонларга ўтказилиб, Самарқандга жўнатилади.
Марямнинг катта холаси уларни уйига олиб кетади. У аёл жуда бой бўлса-да, оила унинг хонадонида бир ойча яшаб, бошқа уйда ижарада яшай бошлайди. Она ҳомиладор бўлишига қарамай, рўзғор тебратиш учун турмуш ўртоғи билан тенг ҳаракат қилади. Аммо у ой куни яқинлашгач, ўлик бола туғади, ўзи эса қийналиб, ўттиз икки ёшида ҳаётдан кўз юмади. Ота саккиз ёшли ўғлини олиб, шаҳардан бош олиб чиқиб кетади.
Марям ва синглиси холасининг қўлида қолади, оиладаги қолган ўғил фарзандлар болалар уйига жойланади. Бир неча ойдан кейин хола Марямни Андижондаги амакисиникига яшашга жўнатади. Қизалоқни амакисининг хотини қовоқ уйиб кутиб оларкан, «Саккиз жонга бир тийин йўқ, сен тўққизинчисисан, амакинг олти ойдан бери қамоқда», дейди. Бу гапдан кейин Марям Самарқандга — холасининг уйига қайтишга мажбур бўлади.
Хола ўн бир ёшли жиянини қашқадарёлик Ҳаёт исмли йигитга мажбуран турмушга узатади. Шаҳрисабзда уч йил яшаган Марям эри сафарга кетганидан фойдаланиб, қўшни ўқитувчи аёл кўмаги билан келинлик уйини тарк этади.
Москвага йўл...
Яна Самарқандга қайтган Марям у ерда акаси Рафиқжон билан кўришади ва иккиси Бухородаги холаси Ҳалирхоннинг уйига бориб, бошидан кечирган барча воқеаларни ҳикоя қилади. Синглисининг Москвада ўқиш орзуси борлигини эшитган Рафиқжон уни Файзулла Хўжаевнинг ҳузурига олиб боради. Паранжини ечган Марямни кўрган Файзулла Хўжаев хурсанд бўлиб кетади. Қизалоқ унга ҳам кўрган-кечирганларини айтиб беради. Файзулла Хўжаев Марямнинг танловини қўллаб-қувватлаб, бир гуруҳ ёшлар қаторида Москвага ўқишга юборади.
Салкам бир йил давомида рус алифбосини, ёзиш ва мулоқот қилишни, газета ва китоб ўқишни ўрганади. Шундан кейингина уни Москвадаги Шарқ меҳнаткашлари университетининг биринчи курсига қабул қилишади. Бир йилдан кейин у ўқишини ўзбек ишчилар факультетига кўчиради.
Кейинчалик Ўзбек маориф институти номини олган ишчилар факультетида театр-студия фаолият юритади. Марям у ерда Маннон Уйғур, Етим Бобожонов, Аброр Ҳидоятов, Сора Эшонтўраева, Тошхон Султонова каби иқтидорли ёшлар билан танишади. Студиянинг бу ўқувчилари бир неча йил ўтиб, ўзбек маданиятининг ғурурига айланади.
У санъатга қизиқиши туфайли кинотехникумга ҳам ҳужжат топширади ва имтиҳондан юқори баҳо олади. Кундузи ишчилар факультетида, кечқурунлари кинотехникумда ўқий бошлайди.
Марям Ёқубова Москвада ўқиб юрганида Максим Горкий, Ромен Роллан, Владимир Майаковскийлар билан суҳбатлашади. Эрининг қариндошлари томонидан пичоқланган Турсуной Саидазимованинг яқин дугонаси, сирдоши бўлади, босмачилар-миллий озодлик ҳаракати курашчилари тириклайин қумга кўмган, дарралаган, тилини кесиб ташлаган Майна Ҳасановага айрим юмушларини бажаришга ёрдамлашади.
1928 йили киноактриса дипломини олгач, Файзулла Хўжаев Марямни барча ўзбек иқтидорли ёшлари қатори Германияга ўқишга ҳам юбормоқчи бўлади. Лекин у рад этиб, Тошкентга қайтиш ниятини борлигини айтади.
Учта театрда чархланган актриса
Олий ўқув юртини тамомлаб, 1929 йили Тошкентга қайтган Марямни Тожикистондаги Душанбе театрига ишга таклиф қилишади. Аммо у Душанбега боришдан воз кечади. Сўнгра танишларининг таклифи билан Ҳамза театрида ишлашга қарор қилади. Уни театрда Маннон Уйғур, Обид Жалилов, Етим Бобожонов, Аброр Ҳидоятов каби актёрлар қучоқ очиб кутиб олади.
Марям Ёқубова театрдаги илк ролини Уйғун саҳналаштирган «Ҳалима» мусиқали драмасида ижро этади. Бир йилдан кейин кўчма Ўзбек давлат ишчи театри ташкил этилади ва Марям ҳам ўша театр труппасида ижодини давом эттиради. «Пахта кушандалари», «Икки коммунист» каби саҳна асарларида иштирок этади.
Кўча театр тарқатилиб юборилгач, Ҳамза театрининг асосий таркибига ўтади. Театр раҳбарлари уни Москвага, Меерхолд номидаги театрга малака оширишга юборади. Россиядан қайтиб, 1933–1939 йилларда Свердлов номли мусиқа театри (ҳозирги Алишер Навоий номидаги давлат академик катта театри)да Комил Яшиннинг «Гулсара»сида Рўзвон, Хуршиднинг «Фарҳод ва Ширин»да Меҳинбону, «Аршин мол-олон»да Зебо образларини яратади.
1939–1941 йилларда Муқимий номидаги мусиқали драма ва комедия театрида қизғин фаолият олиб боради. Театрдаги ижоди давомида яратган эпчил, хушчақчақ ва доно Майсара образи уни элга танитади. Актриса «Майсаранинг иши»даги Майсара ролининг биринчи ижрочисига айланади.
1941 йилда Ҳамза театрига ишга таклиф этилади. Машҳур ижодий жамоадаги кўп йиллик фаолияти жараёнида «Гамлет», «Бой ила хизматчи», «Холисхон», «Ревизор» сингари юзлаб спектаклларда турли характердаги ролларни муваффақиятли ижро этади. У ижодда эркинлик, соддалик, оддийлик ва самимиятни жуда қадрларди.
Кино оламидаги бетакрор роллар
Кино санъатида ҳам самарали ижод қилган Марям Ёқубова талабалик пайтиданоқ фильмларда суратга тушади. Унинг экрандаги дебюти 1925 йилда суратга олинган «Муз уйи» киносида эпизодик рол бўлади. «Мосфильм» маҳсулотлари ҳисобланган «Туғишганлар», «Треф хоним» бадиий фильмларида ҳам ўз маҳоратини синовдан ўтказади.
1953 йилда «Ўзбекфильм» киностудиясида яратилган «Бой ила хизматчи» фильмидаги Хонзода образи биринчи катта роли бўлиб, шу ижроси орқали халққа танилади. Шундан кейин «Опа-сингил Раҳмоновалар», «Мафтунингман», «Ганг дарёсининг қизи», «Қалбингда қуёш», «Севги афсонаси», «Али Бобо ва қирқ қароқчи» сингари фильмларида ҳам роллар ўйнайди.
Шуҳрат Аббосовнинг «Маҳаллада дув-дув гап» фильмидаги Ойпошша роли актрисани элга янада машҳур қилади. Йўлдош Аъзамов томонидан 1969 йилда суратга олинган «Ўткан кунлар»даги Ўзбекойим роли актрисанинг шоҳ образи сифатида тарихга киради.
Марям Ёқубова ижодида радионинг ўрни алоҳида аҳамиятга эга. У Ўзбекистон радиоси ташкил бўлган биринчи кунлардан то умрининг сўнггигача турли радиопостановкалар ва радиожурналларда фаол қатнашади. «Оқшом эртаклари»даги эшиттиришлари орқали минглаб болажонларнинг севимли эртакчи бувисига айланади.
Шахсий ҳаёт
Ўн бир ёшида холаси томонидан мажбуран турмушга узатилиб, уч йилдан сўнг келинлик уйидан қочиб кетган Марям Ёқубованинг ҳаётига 1930 йил ҳақиқий соф, чин муҳаббат кириб келади. Ҳамза театрининг миллий чолғу асбоблари оркестрининг мусиқий раҳбари Мирвоҳид Миркаримов билан турмуш қуради. 1931 йилнинг 4 июнида ўғли Сулаймон дунёга келади. Актрисанинг онаси ва қайнонаси йўқлиги боис 11 кунлик чақалоғини вилоятма-вилоят ижодий сафарларда ўзи билан бирга олиб юришга мажбур бўлади.
Бир неча йилдан кейин уруш бошлангач, Мирвоҳид Миркаримов фронтга жўнайди. Орадан ҳеч қанча вақт ўтмай, унинг Украинадаги Фёдоровка қишлоғида ҳалок бўлгани ҳақида шумхабар келади.
Марям Ёқубова 1941 йили яқин дугонаси Назмининг акаси Жўра Жалоловга турмушга чиқади. Соғлиғи туфайли урушга бормаган ҳарбий йигит санъатни тушунмасди. 1942 йилда жуфтлик фарзанд кўради ва актриса қизи қадрдон дугонаси Тамарахонимга ўхшаб юришини ният қилиб, унга Тамара деб исм қўяди.
Вақт ўтган сари Жўра Жалолов актрисага тақиқлар қўя бошлайди, яъни театрдаги ишини йиғиштириб, фарзандларини тарбиялаб, уйда ўтиришини талаб қилади. У жуда рашкчи бўлиб, Марям Ёқубовага бўлса-бўлмаса, тўппончасини ўқталарди.
Уйдаги нотинчлик, рашк устидаги жанжаллар сабаб актриса умр йўлдоши билан ажрашишга қарор қилади. Шу тариқа саккиз йиллик никоҳга нуқта қўйилади. Оила дарз кетганидан кейин ҳам Жўра Жалолов актрисани узоқ вақтгача тинч қўймайди. Шундан кейин Марям Ёқубова дугонаси Назми билан маслаҳатлашиб, собиқ эрини уйлаб қўйишади. Аста-секин кўп фарзандли отага айланган Жўра Жалолов актрисани буткул ёдидан чиқаради.
Марям Ёқубованинг ўзбек кино ва театр санъати равнақи йўлидаги хизматлари муносиб эътироф этилиб, 1955 йил Ўзбекистон халқ артисти унвони билан тақдирланади.
Афсонавий санъаткор 1987 йилнинг 2 февралида Тошкент шаҳрида вафот этади.
Материални тайёрлашда Марям Ёқубованинг «Даврим ва даврам» китобидан фойдаланилди
Изоҳ (0)