Пандемия туфайли масофадан таълим олаётган филиппинликлар интернетга уланиш учун томга ва ҳатто тоғларга чиқишга мажбур бўлмоқда. Филиппиннинг ривожланмаган ҳудудларида яшовчи ўқувчиларнинг онлайн дарсларга қатнашиш жараёнидан Reuters фоторепортаж тайёрлади.
10 ёшли Жай Калма одатда томдаги синиқ тоғора устида ўтириб интернет сигналини тутишга уринади. «Томга чиқиб ўтирмаслик учун баъзида бошқа яхшироқ алоқа операторининг SIM-картасидан фойдаланамиз, аммо улар қимматлиги учун камдан-кам ҳолда қурбимиз етади», — дейди Калманинг онаси Жоналин Парулан Reuters’га.
Филиппинда коронавирус юқтирганлар сони 480 мингга етгани боис, давлат раҳбари Родриго Дутерте вирус хафви кам ҳудудларда анъанавий дарсларни бошлаш ҳақидаги режани бекор қилиб, мактаблар очилишини номаълум муддатга қолдиргач, ўқувчиларнинг мактабга қайтиш умиди пучга чиқди.
Онлайн таълимга ўтиш аҳолиси 108 миллион бўлган давлатни мушкул аҳволга солди. Мамлакатдаги хонадонларнинг бешдан бир қисмигина интернетга улана олади. Кўпчилигида эса мобиль телефон ҳам йўқ.
Таълим вазирлигининг хабар беришича, мактабни ташлаб кетаётган ўқувчилар сони ортмоқда.
Филиппин пойтахти Маниланинг жанубида яшовчи талабалар интернетга уланиш учун тоғга чиқади. Ёмғир ёғса ёки кечаси дарс қилишга тўғри келса, тунаш учун тоғдан кулба қуриб олган.
19 ёшли Розамайн Гонзага университет ҳаётидан тубдан фарқ қилувчи бундай аҳволдан қаттиқ хафа. «Коллежда ўқиш жуда завқли эди, чунки ўқишга киргунимча бутун умрим тоғда ўтган», — дейди Гонзага. Пандемия унинг шаҳарда мустақил ҳаёт қуриш режаларини барбод қилгани ҳақида куйиниб гапирди.
Аксарият курсдошлари сингари у ҳам стипендияга муҳтож. У дарсларга қатнаша олмай, натижада стипендиясиз қолишдан қўрқади. Шундай бўлса-да, Гонзага вирус юқтириш хавфидан хавотирланиб, дарсларни онлайн давом эттиришга қарор қилди. «Пандемия мени билим олишдан тўхтата олмайди», — деди у.
Сан-Хуан шаҳрида яшовчи 18 ёшли Марк Жозеф Андал виртуал дарсларда қатнашиш учун қурилишда ишлаб смартфон сотиб олди. Бундан ташқари интернет сигналини тутиш мақсадида ўрмонда бошпана қурди.
Сигнал йўқолса, Андал пластик стулини кўтариб бошқа жой излайди. Мабодо ёмғир ёғса, у бир қўлида телефон, иккинчисида соябон билан юради. Андалнинг айтишича, унинг бошқа чораси йўқ. «Биз бой эмасмиз. Мени қийналиб катта қилган ота-онамга фойдам тегиши учун мактабни тугатишим керак». Мактаблар қайта очилиши мумкинлигини эшитиб, Андал севиниш билан бирга қўрқди ҳам. Синовли кунлар уни муваффақият сари янада қатъият билан одимлашга ўргатди. «Дарсларга фаол қатнашиб, сабр-тоқат билан оғир вазиятда ҳам ўз устимда ишламоқчиман», — дейди у.
Аксарият оилалар учун боласини уйда ўқитиш ҳам осон эмас. Маниланинг жанубий қабристонидаги қоровулхонада яшовчи 11 ёшли Жой Кастронинг оиласи зиёратчилар учун товуқ пишириб сотади. Оёқ остида ўралашишни истамаган Кастро дарс қилиш учун баъзида қабртошлар устига чиқиб олади.
«Биламан, унинг дарсларига ёрдам бера олмаяпмиз», — хўрсинади Кастронинг бувиси. «Аммо ишламасак, болаларимизни боқа олмаймиз. Набирам мактабни битириб, яхши иш топишига ва ортиқ қабристонда яшамаслигига умид қиламан»
Изоҳ (0)