O‘zbekistonda xizmat ko‘rsatgan jurnalist, zaxiradagi katta leytenant Muhammadjon Obidov 14-yanvar — Vatan himoyachilari kuni munosabati yozilgan maqolasini “Daryo” ga taqdim etdi. Quyida ushbu maqola e’tiboringizga havola etiladi.
Bayramlarni intiqib kutamanu, keyin, o‘sha kunlari bir oz ranjib olaman. Umr bo‘yi televideniyeda ishladim. Uning 20 yili “Axborot”da o‘tdi. Shu yerda o‘zimni topdim. Ozmi-ko‘pmi, xar xolda el tanidi. Parlament deputatligiga saylandim. Xizmat ko‘rsatgan jurnalist unvoniga sazovor bo‘ldim... 27-iyun – kasb bayramimizda butun vujudim go‘yo quloqqa aylanadi. Toshkentdan, umrimni bag‘ishlagan sevimli jamoimdan, televideniyedan, “Axborot”dan bir qo‘ng‘iroq, birgina qo‘ng‘iroq kutaman. Kutib-kutib bayramni o‘tkazaman. Keyin “xa endi, ular juda band-ku”, deyman o‘zimni yupatib.
Vatan himoyachilari kunlari xam shunday. Yana vujudim quloqqa aylanadi. Intiqlik, intizorlik orom bermaydi. Bu gal Mudofaa vazirligi, ijodiy uyushmamiz, hokimiyat... dan kutaman. Yana birgina qo‘ng‘iroq kutaman. “Tabriklaymiz”, degan sehrli so‘zni kutaman. Kuta-kuta bu bayramni ham o‘tkazaman. Keyin kompyuterni ochib uch oy Botken tog‘larida, Kon, Zardoli, Xo‘jaoshgan qishloqlari, Abramov muzliklarigacha Toxir va Juma boshchiligidagi jangarilar bilan urushda olingan videotasmalarni, fotosuratlarni bir-bir ko‘rib chiqaman.
Eh, qancha-qancha norg‘ul yigitlar umri xazon bo‘ldi, o‘shanda. Bizchi, akkreditatsiyasiz, bir miri aqchasiz, oziq-ovqatsiz, kunlab, uch kunlab tog‘ olmasini yeb qorin shishirib bo‘lsa-da, voqeliklar haqida kundalik reportajlar berib turgandik. Uch bor Qirg‘iziston xavfsizlik xizmati bizni (tasvirchi Shuhratjon Mirzakarimov ikkimizni) qamab qo‘ydi, keyin hududdan chiqarib yubordi. Lekin topshiriqni bajarish uchun yana va yana yayov tog‘lar oshib voqea joyida kamera ko‘tarib yuraverdik. To Abramov muzliklariga yetguncha... Bu orada ne gaplar o‘tmadi, ne voqealar kechmadi, deysiz.
Kelasi yili o‘sha jangarilar endi Jirg‘atol orqali Sariosiyo tog‘lariga bostirib keldi. Tajribasi bor deya, yana bizga ishonch bildirildi. Bir oy ammo bir umrlik daxshatli voqealar ichida yurdik. 26 nafar o‘zbek o‘g‘lonlari bu urushda shahid ketdi. Ularning deyarli barchasi biz tasvirga tushirgan tasmalarda abadiy qoldi... O‘zimizchi? Bir gal dushman o‘qi shundoqqina qulog‘imning yonidan o‘tib ketdi. Bir xudo asradi, dedim. Keyin o‘q tasvirchining yelkasidagi kamerani yalab o‘tdi. Xayriyat, Shuhratjon omon edi. Faqat okulyar sinib ketdi. Yana bir gal... Biz 16 kun davomida har kuni ertalab soat 5:00 da bir vertolyotda voqea joyiga uchib borar edik. Tasodif tufayligina 17-kuni vertolyotga kech qoldik, keyin bilsak, vertolyot shu kuni tog‘da o‘qqa tutilgandi... Bularni ko‘raverib diydamiz qotgandi. Necha bor jarohatlangan jasur, mard askar yigitlarni tog‘ o‘rmoni-yu, jarliklardan birgalashib olib chiqdik. Necha bor jangarilarning jirkanch jasadlarini ham tasvirga tushirdik... Hali bu voqealar yozilmagan, o‘rganilmagan, tahlil qilinmagan tarix! Harbiy tarix!
Olloh asradi bizni. Har ikki jang maydonidan sog‘-omon qaytdik.
Biz Shuhratjon rahmatlik bilan biron marta bo‘lsa-da, bu voqealarni ro‘kach qilib biron idoraga bormadik. Negaki har kuni o‘sha, jang harakatlari bo‘layotgan maydonlardan tayyorlagan telereportajlarimizni butun mamlakat ahli kutib, ko‘rib borardi.
Lekin oradan yillar o‘tgach, ba’zida, bayram kunlari biz ham biroz e’tibor, bir og‘iz tabrikka munosib edik-ku, degan tuyg‘u vujudni quloqqa aylantiradi. Xayriyatki, Prezidentimiz barchamizga tabrik yuboradilar! Zaxiradagi zobit sifatida men xam ular safida ekanimdan g‘ururlanib qo‘yaman.
Bayram hammaga muborak bo‘lsin!
Izoh (0)