Журналист Миролим Исажонов Андижон вилояти Шаҳрихон туманида яшовчи имконияти чекланган фуқаролардан бири Фарҳодбек Баҳодиров хонадонига ташриф буюриб, унинг бугунги аҳволи, оилавий шароити билан яқиндан танишди.
Умр деб аталмиш улкан қоянинг эндигина йигирманчи довонини ошиб ўтаётган Фарҳодбек Баҳодиров Шаҳрихон туманининг Ҳамдўстлик қишлоғидаги Найман маҳалласида истиқомат қилади. У яшаётган хонадонга ташриф буюрар эканмиз, Фарҳодбек гарчи гапиришга қийналса-да, бизга кулиб қарагани кайфияти чоғ эканлигидан ишора берарди.
Хонадон бекаси Нилуфар опа Чинбердиеванинг айтишича, Фарҳодбек оилада тўнғич фарзанд. Укаси ва синглиси бор. Онаси унга ҳомиладорлик даврида гриппга йўлиқиб, бир неча ой ушбу хасталик билан курашган. Ўша пайтда ҳали дунёга келмаган зурриёдга ҳам волиданинг ҳасталиги ўз таъсирини ўтказади.
«У туғилганида бош қисми катта бўлиб, жуда кўп йиғларди. Шифокорларга кўрсатсак, аксарият чақалоқларда кузатиладиган ҳолатлигини таъкидлашган. Шу тариқа мактабга киргунга қадар бамайлихотир юравердик. Орада ўзидан-ўзи кутилмаганда йиғлаб, бошини дуч келган нарсага ураверарди. Етти ёшида бир нечта шифо масканларига олиб бордик. Улар қандсиз диабет ташхисини қўйишди. Сўнг уйдаги барча туёқларни сотиб, ўғлимни даволатишга киришдик. Унинг аҳволи яхшилангач, мактабга бормай, таълимни уй синфида ола бошлади. Тўққизинчи синфгача ўқитувчилари келиб, дарслар ўтиб кетишди. Мактабни битириши арафасида бошининг олд қисмини операция қилдирдик. Сабаби бошида лойқа суюқликлар тўпланиб қолган экан. 5-синфгача бир жойда ўтирса ҳам мустақил юмушлар бажариб, ҳатто овқатлар ҳам қилаверарди. Ўзимиз уни аяб, вақтида эътибор бермаганлигимиз туфайли касаллиги жиддийлашди, бир жойда ётадиган бўлиб қолди», — дейди Нилуфар опа кўзлари намланиб.
— Ўғлингизни ногиронлик аравачасига ўтқазиб, кўча-кўйда айлантирганларингизда, балки у бир жойли бўлиб қолмасмиди?
— Очиғи, аравача сўраб, қайси давлат ташкилотига боришни умуман билмасдик. Лекин уйимизга «Қандай камчиликларингиз бор? Нима ёрдам керак?», дея ким кириб келса, барчасига ногиронлик аравачаси зарурлигини таъкидлашдан зерикмасдик. Улар ҳам қўлидаги дафтарига ёзиб кетишарди-ю, аммо натижа сира бўлмасди. Ҳатто турмуш ўртоғим туман Халқ қабулхонасига бориб, шу масалада ёрдам беришларини айтди. У ердан ҳам бир садо чиқмади. Бирор қариндошимизникига боргудек бўлсак, укаси ёки дадаси елкасига опичлаб олиб, бориб келарди. Қийналганимизни кўрган онам яқинда Ҳаж зиёратидан ўзи билан олиб келган аравачани берди. «Шунча йил аравача олиш насиб этмаган, бундан буёғи ҳам ололмайсан, қизим. Мана бу аравачани неварамга ният қилиб обкелдим», — дея совға қилди. Ўн йилдан зиёд вақт давомида тўрт деворни борлиқ деб ўйлаб, яшаган Фарҳодбекни ҳар куни ярим соатдан ташқарига олиб чиқяпмиз. Унинг севинганини кўрсангиз эди (йиғлайди).
— Ногиронлик пенсияси ҳам олиб турадими?
- Ҳа, I гуруҳ ногиронлик пенсиясини олади. Аммо у ҳам ўзининг дори-дармони, емишига базўр етади. Ҳар икки йилда бир коммиссия кўригидан ўтиб турардик. Ўтган ҳафта яна шу аҳволида машинада туман марказига икки мартадан олиб, бориб келдим. Шифокорларга ҳолатини айтиб, қийнаб қўймайлик десам, бунга кўнишмади, ҳузурларига олиб боришлигим қатъийлигини айтишди. Бир неча кун сарсон-саргардонликда юрдим. Охири пенсия жамғармаси ходимлари ва врачларга қаттиқ илтимос қилиб, пенсия пулини мунтазам олишига ёрдам беришларини сўрадим. Улар аҳволимга ачиндими, «Энди комиссия кўригига келмай қўяверасиз», дейишди. Шунга ҳам жуда қувондим.
— Ёшлар иттифоқи, Ногиронлар жамияти каби ташкилотлар турли байрамларда йўқлаб, Фарҳодбекка совға-саломлар улашиб ҳам туришадими?
— Сизга ёлғон менга чин, шу пайтга қадар сиз номини айтиб ўтган ташкилотлардан бирор кимса қуруқ қўл билан бўлса-да, эшик қоқиб келган эмас. Ҳар йили ногиронлар кунида телевизорда турли туман ва вилоятлардаги имконияти чекланганларга совғалар улашганини кўрсак, Фарҳодбекни ҳам йўқлашармикин?, деган ўй ўтади ҳаёлимиздан. Маҳалла раиси ва фаоллари Наврўз ва бошқа айёмларда баъзан бўлса ҳам ул-бул кўтариб келиб, ўғлим билан суҳбатлашиб, хурсанд қилиб кетишади.
Очиғи, Нилуфар опа билан суҳбатлашиб бўлгач, ўғлига бизни таништирди. Қаршимиздаги йигит кулиб боқар, аммо нимадир дейишга интилса-да, бўғзидаги фикрларини ташқарига чиқара олмасди. Охирги йилларда шундай ҳолат кузатилаётганлигини яқинлари ачиниб гапиришди. Бу хонадон эгаси Хурсандбек ака тайинли бирор жойда ишламайди. Қишлоқдошларидан кимдир ишга айтса, уста сифатида ишлаб, пул топади.
Ҳар куни амалга ошираётган лойиҳалари-ю тадбирларини мақташга, «ура-ура»-ю қарсакбозлик доирасидан чиқа олмаётган Ўзбекистон Ёшлар иттифоқи вакилларидан бирор вакил тенгдоши ҳолидан хабар олмаслиги бизни янада ҳайратга солди. Наҳотки, ушбу ташкилот Фарҳодбекни эсидан чиқарган бўлса? Наҳотки, туман ҳокимлиги, Ногиронлар жамияти туман бўлими ва бошқа мутасадди ташкилот вакиллари ҳар йили анъанавий ўтказиладиган 3 декабрь – Халқаро ногиронлар куни байрамида чекка қишлоқ фарзандини эслаб, уни ҳам таклиф қилишмаса ёки уйига бориб, совғалар туҳфа этишмаса? Қачон бу иккала ташкилот вакиллари кўзларини каттароқ очиб, эътибордан четда қолган имконияти чекланган бундай ёшларга назар қаратишади? Ногиронлик аравачасига мухтожлигини била туриб, бу борада кўмак беришга бел боғламаган маҳалла фаолларининг хатти-ҳаракатини қандай изоҳлаш мумкин?
Ўйлаймизки, мутасаддилар ушбу саволларимиз устида жиддийроқ бош қотириб, жўяли жавоб беришади ва амалий ёрдам қўлини чўзишади. Биз бу мавзуга яна қайтамиз!
Изоҳ (0)