Хонанда Ширин Абдуллаева шу йилнинг 15 февралида 19 ёшида оламдан ўтганди. Унинг вафоти сабаблари оила аъзолари томонидан очиқ-ойдин айтилмаган бўлса-да, у катта эҳтимол билан менингит хасталиги билан курашиб келган. Жаҳонгир Латипов Шириннинг отаси, тадбиркор Баҳодир Абдуллаев билан қизининг сўнгги кунлари ва мусибатни қандай енгиб ўтаётгани ҳақида суҳбатлашди.
— Ҳеч кимнинг бошига бундай мусибат тушмасин. Фарзандини йўқотиш бу ҳар қандай темир одамга ҳам таъсир қилади, бошини эгиб қўяди. Бошига тушмаган одам буни билиши қийин, албатта. Лекин бу душманимнинг ҳам бошига тушишини хоҳламайман. Ишга икки ой деганда чиқдим. Корхона ходимлари, ўзимнинг қизларимнинг ҳам руҳи тушиб кетмасин дея, ўзимни ҳам чалғитиш мақсадида келдим ишга.
Аллоҳ таоло бизга фаришта қизни берган экан-у, лекин буни сезмай қолган эканмиз, минг афсус. Ўзимни ўзим еб қўйдим, десам ҳам бўлади. Сабаби ҳаётда ўзи қаттиққўл отаман — фарзандларни кўп эркалашни билмайман. Фарзандларим эс-ҳушли бўлсин, ўғил боладан кам бўлмасин, деб жуда қаттиқ турганман. Хоҳлаган жойига бориб, хоҳлаган ишини бемалол қилиб юришига имконият бермаганман. Бу ҳолатдан кейин ўзимни ўзим ёмон кўриб кетдим. Бандамиз-да, қанча умр кўришимизни билмаймиз. Ишлари кўп бўлса-да, катта-катта инсонлар уйимизга келиб, ҳамдардлик билдириб кетди. Барча вилоятлардан келишди, десам ҳам тўғри бўлади.
Тўғриси, менга аввалига жуда-жуда қийин бўлди. Ширин тўртта опасига ўхшамасди, бошқача эди. Бировнинг дилини оғритиш, бировга қаттиқ гапириш нималигини билмасди. Хайрия қилишни жуда яхши кўрарди. Аллоҳ бу қизимни шундай яратганди. 19 йил яшаган бўлса, эсласам, 19 йил давомида менга бирор марта ҳам қовоғини солмаган экан. Гап қайтаришни-ку гапирмай ҳам қўяверай. Шу нарса менга жуда оғир ботди.
Қисқа вақтга бўлса-да, бизга шундай фаришта қиз берганига Аллоҳга мингдан минг шукрлар айтаман. Илоҳим, жойи Фирдавс жаннатларидан бўлсин.
Уни асраб қолиш учун қўлимдан келиши мумкин бўлганидан-да ортиғини қилишга ҳам тайёр эдик. Ўша кунларда 13 кун комада ётган бўлса, қўлимдаги борини, қолаверса, жонимни ҳам беришга тайёр эдим.
Ўша кунлар Германиядан самолёт ҳам шай эди, Пекинда ҳам тайёр самолёт турганди. Энг кучли нейрожарроҳ келди. Бир сутка давомида биз билан турди, қаттиқ ҳаракат қилди. Уни самолётга чиқариб, олиб кетиш имконини қидирди. Аммо имконият бўлмади. Россиядан ҳам келишди, имкон бўлмади.
Мен Ўзбекистонда яшаб туриб, бизнинг шифохоналаримизда шундай малакали докторлар ишлайди, деб ўйламагандим. Ўз фарзандларидек бор кучларини ишга солди. Хитой, Германия ва Россиядан келган дунёнинг энг кучли нейрожарроҳлари бизнинг шифокорларнинг айбини топишолмади, фақат қўшимчалар киритишди. Аллоҳ қизимнинг умрини қисқа қилган экан.
Қизимни бериб қўйганимиздан кейин тўртта қизим ва тўртта куёвимни олиб Саудия Арабистонига кетдик, зиёрат, ибодатлар қилдик. Ундан кейин Ширин қизим Хитойда ўқиган Sinxua университетига бизни таклиф қилишди. Номини абадийлаштириш мақсадида “Ширин” номли хайрия фонди ташкил қилинди. Борганимизда университет раҳбарияти, деканат ва ўқувчиларнинг йиғлаб гапирган гапларини эшитиб, рости, тўлиб-тошиб кетдим. Шундай қизим бўлганидан, уни шундай тарбиялаганимиздан онаси билан фахрландик.
Ўйлайманки, унинг руҳи доимо тирик, ҳамма нарсани кўриб турибди. Шунча инсон у учун жон-дилидан ачинди. Ҳатто қабристон ходимлари ҳам “Биз бунақасини кўрмагандик, қизингизни шунча инсон яхши кўрар экан. Ҳар куни нечталаб одам келиб, тепасида ўтириб, йиғлаб-йиғлаб кетяпти” деб айтганда, рости, жуда бошқача бўлиб кетдим.
Шундай пайтлар бўладики, уйда ҳамма менга қараб туради, билдирмасликка ҳаракат қиламан. Ичкарига кириб кетаман-у, ҳеч кимга эшиттирмай бақириб-бақириб ичимдагиларни чиқариб оламан, дейди Баҳодир Абдуллаев.
Изоҳ (0)