Бу актёр буюк, лекин жуда ғалати одам эди. Унинг ғалати томони шунда эдики, у экранда қандай бўлса, ҳаётда ҳам шундайлигича қолаверарди.
Французлар актёрнинг келиб чиқиши испан эканига мутлақо эътибор бермай, уни миллатнинг фахри деб билишган. Жиззаки, жанжалкаш, кекчи бу кичкина одам суратга олиш майдончасида гирдобдек у ёқдан-бу ёғга юрар, олдидан чиқган ҳар бир кишини бир оғиз аччиқ сўз билан чертиб туширишга уринарди. Шу билан бирга у ҳаммага беихтиёр афтини бужмайтирадиган боладек доим юзини буриштирарди. Ҳа, бу буюк Луи де Фюнес эди - оркестр-одам, комиссар Жюв, жандарм ва бошқа ёрқин комедия образлари, биз уларни кўрганда чин кўнгилдан кулардик ва ҳар сафар унинг экрандаги янги қиёфасини билан кутардик.
Луи де Фунес 1914 йил 31 июлда Франциянинг кичик Курбевуа шаҳрида туғилган. Болалигидаёқ у катталарни шундай усталик билан пародия қилар эдики, ҳамма ҳайратда қоларди. Кейинчалик дунё киносининг бўлажак юлдузи доимо хурсандчилик ва кулги билан бирга бўлган.
Шуни таъкидлаш керакки, шон-шуҳратга йўл атиргуллар билан ўралмаган (Луи де Фунес гулларни яхши кўрар ва моҳир боғбон сифатида машҳур эди). Ялтироқ кўзли, юз ифодаси жуда ҳаракатчан, тепакал пакана одам шахсий фожиалари орқали эзгу мақсад сари қадам ташларди.
Улардан бири унинг отаси билан боғлиқ бўлиб, у оиланинг пулларини олиб, Венесуэлага қочиб кетган ва ўз ўлимини сохталаштирган. У ерда у эскисини бутунлай унутиб янги оила қуради. Луи отасининг бу қилмишидан дарров хабар топмаган, лекин қашшоқлик ва йўқчилик тақдири унинг бошига тушган эди.
У бошдан кечирган воқеа таъсирида бўлса керак, буюк актёр ниҳоятда зиқна ва тежамкор бўлиб қолади. У бозор сотувчиси билан соатлаб савдолашиб, уни жазавага тушишига ҳам сабабчи бўларди.
Унинг тежамкорлиги ва золимона феъл-атвори оилани қўрқувда ушлаб турарди ва унинг розилигисиз қилинган ҳар қандай харид катта жанжал билан тугарди. Бироқ ҳар йили Рождество байрамида Луи де Фюнес ўзининг катта гонорарларини меҳрибонлик уйидаги болаларга совға учун сарфларди. Унинг ноаниқлиги ва инжиқлиги, афтидан, ҳар доим шахсий кўнгилсизликларга сабаб бўлган. Буюк комедиячи жаҳон кинематографиясида юлдузлик чўққиларига кўтарилгунга қадар жуда кўп турли лавозимларда ишлаган!
Темирчи, витриналарни безовчи, пойабзал тозаловчи бўлиб, у қаерда пайдо бўлмасин, Луидан тезроқ қутулишга ҳаракат қилишарди. Чунки у ёки бу лавозимда қисқа муддат ишлаганидан кейин ҳамиша, образли қилиб айтганда, тўлиқ вайронагарчилик юз берарди. Луи хайрлаша туриб бирор шумлик ёки шўхлик қилиб қўймаслиги мумкин эмасди.
Бахтга қарши, онаси туфайли у пианино чалишни жуда яхши ўрганиб олди. Ресторанда пианиночи бўлиб ишлади, айтайлик, сердаромад касб. Лекин одамлар бу ерга Луи де Фюнеснинг моҳирона чалган куйи учун тўпланишмасди. Клавишларни тақиллатиб турган Луи беихтиёр шундай афтини буриштирардики, йиғилганлар беихтиёр мириқиб куларди. Ўзининг хатти-ҳаракати билан у ҳатто ҳаётида биринчи тўйни бузишга ҳам улгурганди.
Келиннинг қариндошлари куёвнинг масхарабозлигидан норози бўлишди. Агар биринчи никоҳ муваффақиятсиз бўлса ва узоқ давом этмаса, иккинчисини Жан Бартоломей де Мопассан билан охиргиси деб аташ мумкин.
40 йиллик оилавий ҳаёт Луига тиним ва вазминлик бахш этади, у ўзининг шиддатли ва тиниб-тинчимайдиган феъл-атворидан бир амаллаб қутулиш учун доимо ана шундай вазминлик ва остойишталикка муҳтож эди. У Жан-Марега ўхшаб чиройли бўлмаса-да, аёллар борасида омадли эди.Унинг бошқа эркакларда бўлмаган ўзига хос жозибаси бор эди. Луи де Фунес 55 ёшида француз радиоси бошловчиси Мача Берангерни телбаларча севиб қолади. Ундан икки баравар ёш оташин қизил сочли қиз ҳам уни севиб қолди. Бу эҳтиросли муносабатлар ҳақида бутун мамлакат билар эди.
Албатта, Жанна машҳур эрининг ишқий саргузаштларидан хабардор эди. Лекин қиз уни жуда яхши кўрар ва керакcиз жанжаллар билан унга озор бермаслик ва азоб бермасликка қарор қилганди. Бу вақтга келиб буюк комедиячи битта юрак хуружини бошидан кечирганди. Луи умрининг сўнгги кунларигача иккала аёлга нисбатан ҳис-туйғулари орасида эди. Кичик, лекин буюк одамнинг яна бир катта фожиаси ҳам, эҳтимол, мана шунда бўлса керак.
Жиззаки ва бадгумон Луи де Фюнес ўзининг қўполлиги, жанжалкашлиги ва бадфеъллигига қарамай, нозик, таъсирчан қалб эгаси эди. Уни севадиган аёллар буни яхши тушунардилар. Шундай қилиб, Луи де Фюнес ҳатто умрининг сўнгги йилларида ҳам баъзи режиссёрларнинг уни актёр эмас, масхарабоз деб айтган гапларини кечира олмаган. Қирқ ёшдан ошганида ҳам кўнглида алам билан бунинг аксини исботлашга тўғри келади.
Дунё шон-шуҳрати Луи де Фюнусга кеч, лекин бир умрга келди. У ўтган асрнинг энг яхши комедия актёрларидан бири бўлиб қолади. Буюк комик 1983 йил 23 январь вафот этди. Бутун Франция ўзининг севимли кичкинагина кулгили кишиси, одамларни хурсанд қилиш, уларнинг ҳаётига яхшилик ва кулгу олиб киришдек улкан истеъдодига эга бўлган актёрга мотам тутди.
Изоҳ (0)