“Shuni ta’kidlash kerakki, Yesenin familiyasini ko‘tarib yurish ancha mashaqqatli. Men asosan ikki tamoyilga amal qilaman. Birinchisi: Yesenin familiyasi bilan she’r yozmaslik, uni hech qachon e’lon qilmaslik. Sen qanday yozsang ham, ularni otangning she’rlari bilan qiyoslashadi, — deb yozadi Konstantin Yesenin “Sehrli fonar oralab” xotiralarida. — Ikkinchisi: Gorkiyniki: “Yozish qo‘lingdan kelmaydimi — yozma”. Futbol haqida yozmasam turolmayman, yozyapman ham. She’rlar esa… Har uch yilda bir marta”.
Bu tamoyillar shoir Sergey Yeseninning o‘g‘li Konstantin Yesenin hayotini belgilab berdi. Ota-onasining yo‘lidan borish yoki boshqa biror sohada o‘zini namoyon etish tanlovi orasida qolganida, u ikkinchisini afzal ko‘rdi: hayotini she’riyat bilan bog‘lamadi, balki sport jurnalistikasi bilan shug‘ullanib, bolalikdagi qiziqishlarini kasbga aylantirdi. O‘zini topish uchun Yesenin yaqinlarini yo‘qotish, urush va boshqa turli sinovlarga to‘la oson bo‘lmagan yo‘lni bosib o‘tdi.
“Uf! Qora!... Yeseninlar qora bo‘lmaydi…” Sergey Yesenin o‘g‘liga sovuq munosabatda bo‘lib, kamdan-kam hol-ahvol so‘rardi. Ota rolini esa Vsevolod Meyerxold o‘z zimmasiga olgan.
Konstantin Yesenin 1920-yil fevral oyida tug‘ilgan. U paytlarda Sergey Yesenin va Zinaida Rayx rasmiy oila bo‘lgan, lekin birgalikda yashamasdi. Ular 1919-yilda ko‘plab xayrlashuv va yana munosabatlarni tiklashga urinishlardan so‘ng oxir-oqibat ajralgan, ikki yildan keyingina nikohni bekor qilgan.
Shoir farzandining tug‘ilganini telefonda bilgan: Rayx qo‘ng‘iroq qilib, o‘g‘liga qanday ism qo‘yish kerakligini so‘ragan. Yesenin uzoq vaqt adabiy bo‘lmagan ism qidirgan va Konstantin ismida to‘xtagan. Faqat cho‘qintirgandan so‘nggina: “Jin ursin, Balmontning ismi Konstantin-ku”, deb attang qilgan.
Bola tug‘ilganligi haqidagi xabar Yeseninda uni ko‘rish istagini uyg‘otmagan. U o‘g‘lini birinchi bor 1920-yilning yozida Rostov-Don temir yo‘l stansiyasida ko‘rgan. Deyarli tasodifan. Yesenin o‘sha paytda do‘sti — yozuvchi, shoir va dramaturg Anatoliy Mariyengof bilan janub bo‘ylab sayohatda edi. Rayx esa o‘g‘li bilan Kislovodskdan Moskvaga qaytardi. Mariyengof bu uchrashuvni “Aldovlarsiz roman” asarida shunday tasvirlaydi:
“Tasodifan Rostov vokzali platformasida Zinaida Nikolayevna Rayx bilan to‘qnashib ketdim. “...”. Rostov platformasida Rayx bilan suhbatlashayotganimni ko‘rib, Yesenin poshnasi bilan yarim doira chizdi va relsga sakrab chiqib, havoda suzib yurgan qo‘llari bilan muvozanatni saqlab, teskari tomonga yurdi.
Zinaida Nikolayevna so‘radi:
— Seryojaga ayting, men Kostya bilan ketyapman. U hali farzandini ko‘rmagan. Kirsin, ko‘rsin. Agar men bilan uchrashishni istamasa, kupedan chiqib turishim mumkin.
Men Yeseninning oldiga bordim. Iltimosni yetkazdim.
Avvaliga u qaysarlik qildi:
— Bormayman. Istamayman. Ko‘rishimning keragi yo‘q.
— Bor, hozir ikkinchi qo‘ng‘iroq chalinadi. Farzanding kutyapti.
Kupega kirib, qoshlarini chimirdi. Kichkina bolakay oyoqlarini tipirchilatib turardi.
— Uf! Qora!... Yeseninlar qora bo‘lmaydi…
Vaqt o‘tsa ham o‘g‘liga bo‘lgan munosabat o‘zgarmadi. Bolalar haqida gap ketganda Yesenin qizi Tanya haqida mehr bilan gapirar, unga nisbatan esa qo‘pol munosabatda bo‘lardi. 1923-yilda muhojir yozuvchi va jurnalist Roman Gul shunday suhbatning guvohi bo‘lgan:
“Men hech kimni sevmayman. Faqat o‘z farzandlarimni yaxshi ko‘raman. Sevaman. Qizim juda yaxshi… mallasoch, oyog‘i bilan yer tepinib, qichqiradi: Men — Yeseninman! Qizim mana shunaqa… Bolalarimning oldiga borsam… Mana bir yarim yildirki, bu la’nati yerlarda sanqib yuribman…”. “Seryoja, sening o‘g‘ling ham bor emasmidi?, — dedim men. “Ha, o‘g‘limni yomon ko‘raman. U qora”.
Bolalar bilan uchrashuvda ham Sergey yaqqol ajratimchilik qilardi: ularni ko‘rgani borganda Yesenin Tanyani erkalatar, Kostyaga esa qaramasdi ham. “Barcha yosh otalar singari u ham qiziga juda mehribon edi. Tanya uning arzandasi edi. U bolalar maydonchasida u bilan yolg‘iz qolar, u bilan suhbatlashar, uning she’r o‘qib berishini tinglardi, — eslaydi Konstantin Sergeyevich. — Otam menga deyarli e’tibor bermasdi. Bolaligimda yuz tuzilishim, sochlarimning rangi bilan onamga juda o‘xshardim. Tatyana esa sariq sochli edi va Yesenin uni mendan ko‘ra ko‘proq o‘ziga o‘xshashini ta’kidlardi”.
Chetga surib qo‘yilganiga qaramasdan, Kostya otasini yaxshi ko‘rardi. “Axir, men uni yaxshi ko‘rardim… Buni qanday izohlash mumkin? Shunchaki emas, telbalarcha sevardim. U bizning dala hovlimizga kelganida men kechqurun hech narsani o‘ylamasdim — faqat dadam ertaga ham kelishi haqida o‘ylardim. Esimda, har besh daqiqada darvoza oldiga yugurib borardim, kelmayaptimikan deb ko‘chaga mo‘ralardim”.
Solishtiriladigan ikkala farzand ham Sergey Yesenin hayotidagi voqealardan chetda turardi. U har doim ularning suratlarini o‘zi bilan olib yurar, fursat bo‘ldi deguncha u suratlarni do‘stlari va tanishlariga ko‘rsatar, biroq Tanya bilan Kostyani ko‘rgani kamdan-kam, sovg‘a-salomlarsiz tashrif buyurardi. Shoir va bibliograf Ivan Starsev bolalarinikiga ketayotib, Yesenin bir shisha vino ichish uchun qahvaxonaga kirganini, keyin esa ularnikiga borish fikridan qaytib, endigina sotib olingan o‘yinchoqlarni u yerga tashlab chiqqanini yodga oladi. Zinaida Rayxning qo‘shnilari bu munosabatdan g‘azablanishar, u esa qat’iy javob berardi: “Yesenin farzandlariga sovg‘a bermaydi. U sovg‘asiz ham farzandlari uni yaxshi ko‘rishi lozimligini ta’kidlaydi”.
Shu bilan birga, Yeseninga bolalar hayotida jismonan emas, balki ijod orqali ishtirok etish muhim edi. Bir kuni shoir bolalar stolida o‘zining kitoblari yo‘qligini ko‘rib, g‘azablangan va: “Siz mening she’rlarimni o‘qishingiz va bilishingiz kerak”, degandi. Shoir “bolalarni kimningdir begona, o‘ziga yoqmagan she’rlaridan qizg‘ongan”.
Otaning yo‘qligini o‘gay ota — teatr rejissyori Vsevolod Meyerxold bildirmadi. U Tatyana va Konstantinga g‘amxo‘rlik qila boshladi va bolalarni uni “ota” deya boshlagan.
1939-yilning iyun oyida Meyerxold yapon razvedkasining josusi sifatida hibsga olindi va 1940-yil fevral oyida otuvga hukm qilindi. Erining hibsga olinganidan uch hafta o‘tib, Zinaida Rayx vafot etdi: u Moskvadagi kvartirasida yuragi va bo‘ynidan ko‘plab jarohatlar bilan topilgan.
19 yoshli Konstantin bu vaqtda Ryazandagi buvisinikida mehmon bo‘lib turgan edi. Onasining o‘limi haqida unga tergovchilar xabar bergan. Voqea joyidan olingan suratlarni ko‘rib, u dahshatdan hushidan ketgan.
Fojiadan so‘ng kvartira muhrlangan, Konstantin va opasi esa uydan chiqarib yuborilgan. “Men yolg‘iz qolganimdan so‘ng, Anna Romanovna (Yeseninning fuqarolik rafiqasi va birinchi farzandi Yuriyning onasi) mening taqdirimda katta rol o‘ynadi, — deb yozadi Konstantin. — Urushdan oldingi 1940 va 1941-yillarda u menga har tomonlama yordam berdi”.
Yesenin bolaligidan futbolga mehr qo‘ygan: o‘gay otasi va Shostakovich bilan stadionga borgan, o‘smirlar chempionatida to‘p surgan va daftariga jadvallar chizgan.
“Bilasizmi, Kostya o‘zining futbol arxivini qanday qadrlardi?”, — deydi sport jurnalisti Lev Filatov Vsevolod Meyerxoldning nabirasi Mariya Valenteyning so‘zlaridan iqtibos keltirarkan. — Meyerxold qamoqqa olinib, onasi halok bo‘lganidan keyin 24 soat o‘tgach, uni kvartirasidan olib, sakkiz metrli hujraga ko‘chirishganida, u o‘zining eski gazetalaridan boshqa hech narsani o‘ylamagan, ko‘pchilikka e’tibor bermagan, ularni bitta qoldirmay olib chiqib ketgan”.
Yesenin birinchi marta 1927-yilda o‘gay otasi va bastakor Dmitriy Shostakovich bilan stadionga kirgan. Bu Lenin nomidagi stadionda (keyinchalik “Petrovskiy”) LGSPS (Leningrad futbol chempionati) terma jamoasi va “Ingliz ishchilari jamoasi” o‘rtasidagi o‘yin edi. Leningradliklar o‘shanda 1:0 hisobida g‘alaba qozongan.
Keyinchalik Konstantinning o‘zi ham futbol o‘ynadi. 15 yoshida professional futbolchi bo‘lishga harakat qilgan: chexiyalik Antonin Fivebra maktabiga topshirib ko‘rgan, final o‘yinigacha borgan, ammo murabbiyga uning harakatlari yoqmagan. Bir yil o‘tgach esa u Moskva o‘smirlar chempionatida ishtirok etgan.
Yesenin to‘p surishdan ham ko‘ra, o‘yinlarni kuzatishni, ularni raqamlar orqali tahlil qilishni va statistikani yuritishni yaxshi ko‘rardi. Bu ishtiyoqqa oilasi ham katta hissa qo‘shgan. Bir kuni bobosi unga Leningradda nashr etiladigan “Spartak” jismoniy tarbiya jurnalini sotib olib bergan. Nashr sahifalaridagi jadvallar bolani shunchalik hayratda qoldirdiki, u turli xil ko‘rsatkichlardan foydalangan holda daftarlariga o‘z chizmalarini chiza boshladi: kiritilgan va o‘tkazib yuborilgan to‘plar, ochkolar, o‘ynalgan o‘yinlar va boshqalar. Vsevolod Meyerxold esa o‘gay o‘g‘liga katta futbolni ko‘rsatibgina qolmay, unga chet eldan dasturlar va ma’lumotnomalar ham olib kelardi. “Bu ishlarni qanday qilganimdan hayronman, — degan edi Konstantin Yesenin. — Hozir yoshlarga bu narsalarni uqtirish qiyin, meni nima majbur qilgan? Xabarim yo‘q. O‘shanda buning ustida tinimsiz ishlardim. Dam olishsiz, ta’tillarsiz…”
1938-yilda Yesenin “Qizil sport” (bo‘lajak “Sovet sporti”) gaszetasi tomonidan o‘tkazilgan muxlislar o‘rtasidagi taxminlar tanlovida g‘olib chiqqan. U barcha o‘yinlar — chorak final, yarim final va SSSR Kubogi—1938 finalining g‘oliblarini to‘g‘ri topgan. “Spartak” tarixdagi birinchi kubokni qo‘lga kiritgan va Konstantin gazeta sahifalaridan joy olgan:
“Tanlovda kim g‘olib bo‘ldi? Yagona g‘olib — Kuybishev nomidagi muhandistlik-qurilish institutining birinchi kurs tinglovchisi moskvalik Konstantin Yesenin. Konstantin o‘tgan yili ham musobaqada ishtirok etgan, biroq taxminlari to‘g‘ri chiqmagan: o‘shanda uning sevimli jamoasi — Moskvaning “Spartak”i pand bergandi. Bu safar Yesening barcha natijalarni mutlaqo to‘g‘ri topdi va mukofotni qo‘lga kiritdi”.
Hatto urushda ham futbolni unutmagan. Bir kuni o‘yin uchun xalat va shippak kiyib, gospitaldan qochib ketgan
1941-yil noyabr oyida 4-kurs talabasi Konstantin Yesenin ko‘ngilli sifatida frontga jo‘nab ketdi. 1946-yil avgust oyida katta leytenant unvoni bilan demobilizatsiya qilingan. Bu vaqt ichida u qamaldagi Leningradni himoya qilgan, Kareliya bo‘ynida jang qilgan, uch marta (ba’zi manbalarda to‘rt marta) jarohat olgan, o‘n ikki marta piyodalar hujumiga va to‘rt marta tank hujumiga borgan, hatto tiriklayin ko‘milgan ham.
Besh yil davom etgan urush Yesenin hayotini o‘zgartirgan, ammo futbolga bo‘lgan munosabatni o‘zgartirmagan. “Urush paytida men o‘n olti marta odamlarni hujumga boshlab borganman va hech qachon baqirmaganman, so‘kinmaganman. Aksincha, xotirjamlik bilan: “Qani, ketdik, do‘stlar, olg‘a”, — derdim, eslaydi Yesenin. — Menimcha, shuning uchun ham omon qoldim va siz bilan birga “Spartak”ga muxlislik qilyapman”.
Moskvaning “Spartak”iga bo‘lgan muhabbat Yeseninga iliqlik bag‘ishlardi. Futbol shu qadar uni o‘ziga tortardiki, bir kuni Yesenin kasalxonadan o‘yinga qochib ketgan, vaholanki, bundan sal oldin u halok bo‘lishiga sal qolgan.
1944-yilning yozida Konstantin jangda og‘ir yaralangan — portlovchi o‘q qovurg‘alarini maydalab, o‘pkasini teshib o‘tgan. Kechasi uni boshqa qismdan kelgan sanitarlar topib olib, shifoxonaga olib borishgan, u yerdan zudlik bilan Leningradga jo‘natishgan. Xizmatdoshlari kichik leytenantni jang maydonida topolmagach, uni halok bo‘lgan deb hisoblashgan. Ko‘p o‘tmay, singlisi Tatyanaga qora xat borgan va 1944-yil 9-dekabrda “Qizil Boltiq floti” gazetasida Konstantin Yeseninning o‘limi haqida “Aynan o‘sha Ko‘k dengizda” maqolasi paydo bo‘lgan.
Hamma Konstantinni halok bo‘lgan deb hisoblayotgan bir paytda u Leningraddagi harbiy gospitalda davolanayotgan edi, bu yerda u uch soatlik murakkab operatsiyani boshidan o‘tkazgan. Kunlarning birida Yesenin “Zenit” SSSR Kubogi chorak finalida Bokuning “Dinamo”si bilan o‘ynayotganini bilib qoldi. Albatta, shifokorlar unga palatani tark etib, stadionga borishga ruxsat berishmasdi, shuning uchun u so‘rab o‘tirmadi va derazadan oshib, kasalxona xalati va shippakda stadion tomonga yugurdi. “Futbol “dopingi”dan so‘ng, gospitaldagi ishlarim darrov o‘nglanib ketdi”, — deb hikoya qilgandi keyinchalik Konstantin Sergeyevich.
Sevimli “Spartak”i ham Yeseninni turli xatti-harakatlarga undardi, ammo u paytlari urush davri emasdi.
“Urushdan keyinoq shunday bo‘lgandi. Tirik qolganlarning hayoti yangidan boshlanardi. O‘yinda o‘tiribman, “Spartak”ka gol urishyapti. Yonimda o‘tirgan odam o‘rnidan sapchib turib, baqirsa, jirkanch odamdek ko‘rinardi ko‘zimga. Menimcha, mushtlashish kerak. U bir zum jim bo‘lib qoldi va yana baqirib yubordi. Men bir musht tushirdim. U kim urganini sezmay qoldi. Joyiga o‘tirdi va kafti bilan yonog‘ini paypasladi. Men esa nega uni urganimni tushuna olmay o‘tirardim”, — eslaydi Konstantin.
Urush tugab, odamlar yana stadionlarga qayta boshlaganida, Konstantin Yesenin tribunadagi ko‘plab faxriylar “Spartak”ka muxlislik qilishini bilib qoldi: chunki ular o‘zlarini bu davrdan osonlikcha o‘tmagan klub bilan bog‘lagan. Urushdan keyingi birinchi chempionatda, 1945-yilda, jamoa jadvaldagi 12 ta klubdan 10-o‘rinni egalladi, keyingi, 1946-yilda, 6-o‘rinni egalladi, ammo finalda Tbilisining “Dinamo”sini mag‘lub etib, SSSR Kubogini qo‘lga kiritdi.
“Gazetalarning taxminiy hisob-kitoblariga ko‘ra, bu sovuq yomg‘irli kunda stadiondagi har bir o‘rindiq va har bir yo‘lakni 70 000 kishi to‘ldirgan, — deb yozadi tarixchi Robert Edelman “Moskvaning “Spartak”i: ishchilar mamlakatidagi xalq jamoasi tarixi” kitobida. — O‘sha uchrashuvga tashrif buyurganlarning aksariyati, birinchidan, erkaklar bo‘lsa, ikkinchidan, “Spartak”ni qo‘llab-quvvatlashardi. Ularning ko‘pchiligi askarlar edi. O‘sha paytda faxriylar davolangan harbiy gospitallar Moskvada joylashgan edi. Yeseninning xotirlashicha, tribunalar qo‘ltiqtayoqli nogironlar bilan to‘lgan, ko‘pchilik boshlarini bog‘lab, gips bog‘ichlar bilan o‘tirgan. Stadion xuddi ulkan shifoxonaga aylanib qolgandek edi.
Fanatizm bilan rus sport jurnalistikasida statistikani yaratib, sohaga katta hissa qo‘shdi
Urushdan so‘ng Yesenin muhandislik-qurilish institutiga qaytib, o‘qishni davom ettirdi. Stipendiyaga kun kechirish qiyin bo‘lgan va u otasining she’rlari ko‘chirilgan bir nechta daftarni SSSR Ichki ishlar vazirligining bosh arxiv boshqarmasiga sotishga majbur bo‘lgandi.
Diplomni olgach, Konstantin qurilish uchastkasining boshlig‘i bo‘lib ishladi. Poytaxtda turar-joy binolari, maktablar va kinoteatrlar qurgan, shuningdek, mamlakatdagi eng yirik “Lujnikov” sport majmuasi qurilishini nazorat qilgan.
Mashhur shoir bilan qarindoshligi martaba uchun yordam bermadi, aksincha, ba’zi hamkasblarni bezovta qildi: “Shuni aytish kerakki, Yesenin familiyasini olib yurish juda mashaqqatli. Ba’zan qurilishdagi ishchilar familiyam Yesenin bo‘lganidan qo‘rqishar, ba’zilari esa hatto familiyamni o‘zgartirishni taklif qilishardi”.
Yesenin hali futbol bilan xayrlashmagan: bo‘sh vaqtlarida ishlab chiqarish jamoalari bilan futbol o‘ynar, statistika bilan astoydil shug‘ullanishni davom ettirardi. 1956-yilda esa ularni nashr eta boshladi.
“Konstantin Sergeyevich sport jurnalistikasiga juda g‘alati yo‘l bilan kirib keldi. Ajoyib kunlarning birida u yozuvchi Yuriy Trifonov bilan Moskvada sayr qilib yurardi. Kayfiyati buzuq edi, Trifonov epatajga tashna bo‘lib, Yeseninni “Sport o‘yinlari” jurnali tahririyatiga sudrab ketdi. Trifonov uni yetti kishi o‘tirgan xonaga boshlab kirdi-da, baland ovoz bilan: — Hoy, siz! Men olib kelgan odam futbol haqida sizlardan uch barobar ko‘proq biladi!, dedi. Jurnal xodimlari xafa bo‘lib, dalil talab qilishdi. Yeseninga maqola yozish topshirildi. Va u yozdi”, — deydi adabiyotchi Mixail Bolotovskiy “Arifmetika o‘qituvchisi” nomli maqolasida.
Bu maqoladan keyin “Sovet sporti”, “Moskva komsomoli”, “Futbol” haftaligi (1967-yildan — “Futbol-Xokkey”) uchun boshqa maqolalar paydo bo‘la boshladi. Vaqt o‘tishi bilan bolalikdagi qiziqish real hayotga ko‘chdi: 1960-yillarning oxirida Yesenin yurak xurujini boshdan kechirdi va asosiy ishini tashlab, sport jurnalistikasiga e’tibor qaratdi.
“Futbol” haftaligining bosh muharriri Lev Filatov Konstantin Yesenin shug‘ullangan statistik tadqiqotlar va ma’lumotlarni tartibga solishning ahamiyatini shunday ta’riflaydi: “Muharrir sifatida materiallarni nashrga tayyorlashni boshlashim bilanoq, faktlardagi tafovut meni hayratda qoldirardi. Ko‘p narsa o‘ylamasdan yozilar, familiyalar, sanalar, raqamlar chalkashib ketar, ayni bir voqea goh unday, goh bunday bayon qilinar, gol goh u, goh bu hujumchi hisobiga yozilardi. Agar futbol prozasi aniq ma’lumotlarga tayansa, g‘alaba qozonishini shunchaki taxmin qildim. U Konstantin Yeseninni chaqirardi. Haqqoniylikni qadrlaydigan har bir muallif o‘z mulohazalarida xira xotiralarga emas, balki aniq ma’lumotlarga tayanish imkoniyatiga ega bo‘ldi”.
Shu bilan birga Yeseninning hamma ma’lumotlari ham benuqson emasdi. Ko‘pincha raqamlar va jadvallar bilan ishlaydigan boshqa hamkasblariga murojaat qilar, shuningdek, xatolarni ko‘rsatganlarga quloq solardi. Ular orasida, masalan, Dmitriy Shostakovich bor edi — u nafaqat XX asrning eng yirik bastakori, balki futbolning katta ishqibozi va statistika muxlisi ham edi.
Bir kuni Shostakovich Yeseninning navbatdagi maqolasini o‘qib, noaniqliklarni aniqladi va muallifga barcha zarur tuzatishlar haqida yozdi. U xat jo‘natuvchining dastxati va imzosini o‘qimadi, nihoyatda jahli chiqib, xat oxirida ko‘rsatilgan raqamga qo‘ng‘iroq qildi. “Sizning cholingiz futbolga qiziqadimi?” - dedi Yesenin. Go‘shakning narigi tomonidagi ayol esa “cholini” chaqirdi. Yesenin u bilan uzoq bahslashdi va oxirida familiyasini so‘radi. Go‘shakdan “Shostakovich” degan ovoz eshitildi-yu, u hang-mang bo‘lib qoldi.
Quyida Yeseninning statistikadagi yutuqlaridan ba’zilari keltirilgan:
- SSSR terma jamoasining barcha o‘yinlari ro‘yxati (tartib raqami ko‘rsatilgan holda);
- mamlakat chempionatida eng ko‘p o‘yin o‘tkazgan yuz nafar futbolchi ro‘yxati;
- faoliyati davomida 100 dan ortiq gol urgan sovet va rossiyalik futbolchilarni o‘z ichiga olgan “Grigoriy Fedotov klubi”ni tashkil etish.
Bundan tashqari u ko‘p yillar davomida to‘plangan materiallarga asoslangan kitoblar yozgan: “Futbol: rekordlar, paradokslar, fojialar, sensatsiyalar”, “Moskva futboli”, “Spartak” Moskva” va “Futbol: SSSR terma jamoasi”.
Maqola so‘ngida opasi Tatyana bilan bog‘liq epizodni keltirishni ma’qul ko‘rdik. Aeroportda chipta olish uchun navbatda turgan yosh ofitser unga og‘ir chamadonlarini ko‘tarishga yordamlashdi. Ayol pulni to‘layotib, kassirga pasportini ko‘rsatayotganda, ofitser uning familiyasini ko‘rib, hayron qolgan holda so‘raydi: — Siz Yeseninamisiz? Futbol statisti Konstantin Yeseninning qarindoshi emasmisiz? Tatyana ukasi bilan uchrashgach, bu voqeani gapirib bergan va kulgan holda: Sen otamizdan ham mashhur bo‘lib ketibsan, degan edi.
Izoh (0)