O‘zbekistonda xizmat ko‘rsatgan artist Muhabbat Qurbonova YouTube’dagi “Daryo lifestayle” saytiga bergan intervyusida sahnani tark etgani, ota-onasining o‘limi va sahnadagi dushmanchiliklar haqida gapirdi.
— Bir yil avval Ramazon oyida umra safariga bordim. U yerda nima sodir bo‘ldi, bilmadim, ammo qaytgach, ortiq sahnada raqs tushmaslikka qaror qildim. Ko‘pchilik “Bundan afsuslanmayapsizmi”, deb so‘rashadi. Shu kungacha biror marta afsus chekmadim. Chunki men anchadan buyon sahnadan ketish haqida o‘ylab yurgandim. Boisi farzandlarim ulg‘ayib qoldi, 5 yil avval ham ularning oldida qandaydir noqulaylik his qilmasdim. Bolalarning yoshi ulg‘aygandan keyin baribir inson tortinar ekan. Shu bois, sahnadan ketishga va bilganlarimni bolajonlarga o‘rgatishga qaror qildim.
Hozirda Toshkent shahrida to‘rtta xususiy raqs maktabim bor, ularning barida o‘zim ishlayman. Boshqa malakali yordamchi ustozlarimiz ham bor. Bundan tashqari, bir necha yildan buyon O‘zbekiston davlat sanʼat va madaniyat institutida ham talabalarga aktyorlik mahoratidan dars beraman.
Raqqosalik davrim gullab-yashnagan vaqtlarda onam “Raqs maktabini ochib qo‘y, bolalar bilan ishlay olasan”, deb ishonch bergandi. Onamning tavsiyasi bilan bu maktabga asos solganman, deydi Muhabbat Qurbonova.
Muhabbat Qurbonova baʼzi ijtimoiy tarmoq kuzatuvchilarining negativ munosabatlariga o‘z munosbatini bildirdi.
— “O‘zingiz raqsdan ketibsiz, nega boshqa qizlarga ustozlik qilib, ularning raqqosa bo‘lishiga sababchi bo‘layapsiz”, deb yozadiganlar ham bor. Odamlar bir narsani to‘g‘ri tushunishlarini istayman, raqs faqat raqqosa bo‘lish uchun o‘rganilmaydi. Yosh qizchalarning qomati chiroyli rivojlanishi, odamlar orasida o‘zini erkin his qilishi uchun ham raqs o‘rganiladi. Hozirgi bolalarning aksariyati telefonga mukkasidan ketgan. O‘tirib soatlab telefon o‘ynashadi, bu o‘z-o‘zidan qomatning noto‘g‘ri rivojlanishiga sabab bo‘ladi. Hattoki, shunaqa bolalarni ham ko‘rganmanki, 8-9 yoshda ham chap va o‘ng qo‘lni ajratolishmaydi. Onalar ishlashgani uchun bolalarining ovunib telefon o‘ynab o‘tirishini maʼqul ko‘rishadi.
Yaqinda bir bolani olib kelishdi. Unga nogironlik tashhisi qo‘yilgan ekan. Uni qabul qildim va birga ishlay boshladik. Asta sekin u atrofga moslashdi, raqs sabab sog‘ligi ham tiklanyapti. Bunday o‘quvchilarim juda ko‘p. Quvonarlisi, hozir ularning ko‘pchiligi asosiy tarkibda raqsga tushishyapti, deydi Muhabbat Qurbonova.
Muhabbat Qurbonova ketma-ket ota-onasidan ayrilgani va hayot haqiqatini anglab yetgani haqida gapirdi.
— Qiz bolaning otasiga mehri bo‘lakcha bo‘larkan. Onamni yaxshi ko‘rardim, ammo otamsiz menga hayot yo‘q edi. Onam vafot etganidan keyin, ota ham ko‘p yashamadi. Pandemiya ko‘p insonlar kabi ham meni ham otamdan ayirdi. Har kuni tongda qo‘ng‘iroq qilib, “meni bu yerdan olib ketinglar”, derdi. Otamni uzoq vaqt ko‘rmaganmiz, oxiri Ozodbek Nazarbekovning yordamlari bilan ko‘ngilli sifatida kasalxonaga ishga joylashdim. U yerdagi manzara nihoyatda dahshatli edi. Kuniga ko‘plab odamlar vafot etardi. Yuzimdagi maxsus himoya balonini yechib, o‘zimni ko‘rsatganimda quvonib ketgandilar. Besh kun o‘sha yerda bo‘ldim, ko‘pchilik insonlarga yordam berdim. Otamni sog‘aytirib, shu yerdan olib chiqib ketaman, deb niyat qilgandim. Afsuski, unday bo‘lmadi. O‘pkaning 75 foizi zararlangani uchun ahvollari yomonlashib, vafot etdi. O‘limidan avval esa “Uyimga olib bor, o‘ligim o‘sha yerdan chiqsin”, dedilar. Vaziyat nihoyatda og‘ir edi, ammo otamning so‘nggi iltimosini bajarishga qaror qildim.
Hamisha otam o‘g‘lim yo‘q deb o‘ksinishlarini istamasdim. Otam hayotimdagi eng yaxshi va ideal inson edi, deydi Muhabbat Qurbonova.
Suhbatni to‘liq holda quyidagi havola orqali tomosha qilishingiz mumkin.
Izoh (0)