“Bolamning ona deyishini kutib yashayapman”. Farzandi og‘ir xastalikka chalingan o‘zbek shou-biznesi vakillari 

Farzandning salomatligi ota-ona uchun baxt. Jigargo‘shasi kasallikka chalinganida ota-ona o‘zini qo‘yarga joy topa olmaydi, qanday qilib bo‘lmasin farzandi salomatligini tiklashga urinadi. O‘zbekistonlik san’atkorlar orasida farzandi jiddiy kasallikka chalinganlari talaygina. Ularning ayrimlari o‘sha vaziyatda qanday ahvolga tushishganini quyidagicha eslashadi. 

Aziza Yoqubova: “Shifokorlar qizimni ’bo‘lmaydi’ deyishgandi”

— Hayotimdagi eng sinovli kunlar qizim Yasminaning chaqaloqlik paytlari bilan bog‘liq. Allohim hech bir ayolni farzandi bilan sinamasin ekan. O‘shanda qizim ikki oylik chaqaloq edi. Og‘ziga yara chiqib, ovqat yeyolmay qolgan. Ikki oy kasalxonada davolanganmiz, ammo natija bo‘lmagan. Og‘riqning zo‘ridan sut ham icholmasdi. Immuniteti tushib, pnevmoniyaga ham chalinganidan keyin ayrim shifokorlar “bo‘lmaydi” ham deyishgandi. Ruhiy tushkunlikka tushib o‘tirsam, shifokor ayollardan biri og‘ir ahvoldagi chaqaloqlar davolanadigan bo‘limga olib chiqib, “Bu bolalar 20-30 kundan beri komada, ularning onasi sizdek yig‘lab umidini uzgani yo‘q”, deb tanbeh bergandi. Uning gaplari ta’sir qilib, qizimning og‘zidan tomchilab sut ichirganman. Afsuski o‘sha paytda meni hech kim tushunmagan, yolg‘izlanib qolganman. Farzandim o‘lib qolsa nima qilaman deb qo‘rqandim. Allohga shukrki, qizim sog‘ayib ketdi. Hozir eng yaqin ko‘makchimga aylangan, — deydi aktrisa Aziza Yoqubova.

Mohichehra Shomurodova: “Bolamning ona deyishini kutib yashayapman”

— O‘g‘lim Boburshoh bir oylik bo‘lganida autizm kasalligi bilan tug‘ilganini bilganmiz. U paytda tez-tez tutqanog‘i tutib, bezovta bo‘lardi. Bu kasallik bilan og‘rigan bolalar boshqa tengdoshlaridan farq qiladi. Oddiy narsani ham yig‘lab tushuntiradi. Avvaliga uning kasalligidan uyalardim. Keyinchalik buni oddiy holdek qabul qilishni o‘rgandim. O‘g‘limni O‘zbekiston davlat konservatoriyasiga olib borsam, talabalar buncha shirin deb erkalashardi. Haqiqatan ham jismoniy jihatdan o‘g‘limda hech qanday kasallik alomatlari sezilmaydi. Gapirmasligi va shovqinni yoqtirmasligini bilgandan keyingina atrofdagilar uning boshqa bolalarga o‘xshamasligini payqashadi. O‘g‘limdan uyalmaslikni boshlaganimdan keyin atrofdagilarning ham unga bo‘lgan munosabatlari o‘zgardi. Hozir o‘g‘lim 13 yoshda, maxsus maktabga boradi. Salomatligi ham avvalgidan ancha yaxshilangan. Ammo haligacha gapirmaydi, uning “Ona” deyishini kutib yashayapman, — deydi xonanda. 



Muhabbat Qurbonova: “Alloh meni qizim bilan sinadi”

— Onamning vafotidan keyin Alloh meni qizim bilan sinadi. To‘ng‘ich farzandim buyrak xastaligiga chalinib, ikki yil ichida 3 marta jarrohlik amaliyotini o‘tkazdi. O‘zbek shifokorlarini yomonlash niyatim yo‘q. Ammo ular tajribasizlik qilib, sog‘lom buyrakka aziyat yetkazib qo‘yishgan. Keyin biz qizimizni Germaniya, Isroil yoki Moskvaga olib borib davolatmoqchi bo‘lganmiz. U paytda qizim dializ olib, buyragiga “trubka” ulab qo‘yilgan edi. Qizimning joni og‘riyotganini ko‘rib, yuragim ezilardi. Chunki uning haroratini 39 darajadan tushmasdi. Moskvalik shifokorlar g‘ayridin bo‘lsa-da, ular qalban Allohga ishonadi. U hammasi Yaratgandan ekanligi, nasib qilsa bolam sog‘ayib ketishiga ishontirdi. Joynamoz ustida o‘tirib, “Bizda imkoniyat bor, balki qizimga bir buyragimni bersam yashab ketadi”, deb o‘zimni tinchlantirishga urindim. So‘nggi operatsiyadan keyin buyragidan yuborilgan kontras hech qanday to‘siqsiz o‘tdi. Bu hol nafaqat meni balki jarrohni ham quvontirdi. O‘sha damda ikki yillik azobli kunlarim ko‘z oldimdan o‘tdi. Joni og‘rib Moskvaga borgan qizim, sog‘lom insonlardek Toshkentga qaytdi, — deydi Muhabbat Qurbonova. 

Jahongir Poziljonov: “O‘zimni qo‘yarga joy topolmaganman”

— U kunlarni eslashni ham xohlamayman. Chunki hech bir ota-ona farzandining joni og‘rishini oddiy qabul qilmaydi. Qizim Rayhona yiqilib, boshidan jiddiy jarohat olgan. Ko‘chadan kelganimda yugurib chiqadigan qizimning ahvolini ko‘rib, o‘zimni qo‘yarga joy topolmaganman. Bosh bilan bog‘liq jarohatning tuzalishi oson emas. Ammo shukrki, hammasi ortda qoldi, — deydi xonanda.