“Bolam uchun masjidda tilanchilik qilganman” — yetimlik, farzand dardi, erning mushti va uysizlik azobidan qiynalgan ayol qanday qilib baxtga erishdi? (foto, video)

Hayot insonlarni turfa sinovlar bilan toblaydi. Ba’zi insonlar bu sinovlarga osonlikcha taslim bo‘ladi, ba’zilar esa ular bilan kurashib baxtga intiladi. Jurnalist Laylo Mahmudova hayotda og‘ir kunlarni boshdan kechirib, bugungi kunda baxtga erishgan marg‘ilonlik Amirsohiba Sharofiddinova bilan suhbatlashdi. 

— Ikki yoshimda otam boshqa ayolga uylanib ketgani uchun onam bilan ajrashgan ekan. Onam esa meni olib, Marg‘ilondagi ota hovlisiga ko‘chib o‘tgan. Bolaligim buvim va onamning bag‘rida juda go‘zal o‘tgan. Sochlarimni mayda o‘rib, iroqi do‘ppilarda yurishimni ko‘rib, ko‘pchilikning havasi kelardi. Marg‘ilon pedagogika kollejini qizil diplomga bitirib, institutga hujjat topshiraman, deb turgan paytimda uyimizdan sovchilar arimay qoldi.

Taqdirimizga kim yozilganini bilmas ekanmiz. Shuncha sovchilar orasidan Akrom ismli yigit bilan oila qurdim. 2007-yili katta orzu-umidlar bilan turmushga chiqdim. Ammo to‘ydan keyinoq turmush o‘rtoq tanlashda adashganimni bildim. “Turmushning mushtiga chidash kerak”, deyishadi. Ammo hayotda chidash mumkin bo‘lmagan vaziyatlar ham bo‘larkan.

Qahramonimiz erining mushtumzo‘rligi sabab birinchi farzandiga homiladorlik paytidayoq onasining uyida yashay boshlaydi. Bu orada turmush o‘rtog‘i Rossiyaga ketib, homilador ayolidan xabar olmaydi. Amirsohiba chaqalog‘i bilan oilaviy poliklinikaga borganida turmush o‘rtog‘ining yaqin do‘stini uchratib qoladi. Undan turmush o‘rtog‘ining telefon raqamini olib, farzandli bo‘lgani haqida xabar bermoqchi bo‘ladi.

— Turmush o‘rtog‘imga qo‘ng‘iroq qilib, ko‘nglim allanechuk bo‘lib ketdi. Turmush o‘rtog‘imning ham ko‘ngli yumshagandek bo‘lib, “Biletga pul yuboraman, o‘g‘limni olib, Rossiyaga keling”, dedi. O‘zim yetimlikda ulg‘ayganim uchun bolamga ham buni ravo ko‘rmasdim. Shu bois uyga borib, narsalarimni yig‘ishtirdim. Onam rahmatli biroz ranjigandek bo‘ldi, ammo qarorimni qo‘llab-quvvatladi. Rossiyaga kelib ko‘rdimki, turmush o‘rtog‘im ancha o‘zgargan. Bu yerdagi hayot, rus ayollar, xullas, uning dunyoqarashi tamomila boshqacha edi.

Hamisha oilamni saqlab qolishga umid qilganman. Qiz farzandli bo‘ldim, undan keyin Alloh bizga yana bir o‘g‘il farzand ato etdi. Ammo oxirgi farzandimiz tug‘ilganidan keyin turmush o‘rtog‘im tamomila o‘zgardi. Bolalarning ketma-ket tug‘ilgani yoqmadimi, bilmadim, arzimagan narsadan ham janjal ko‘taradigan odat chiqardi. Avval poyabzal tuzatish yoki kalit yasash bilan shug‘ullangan bo‘lsa, keyinchalik tungi klublarga aralashib qoldi. Kechasi bilan uyga kelmasdi, kunduzi esa uxlardi. Bir xonali uyda uchta yosh bolani olib o‘tirish juda qiyin. Biri to‘polon qilsa, boshqasi yig‘laydi. Uyni endi yig‘ishtirib bo‘lganimda nimanidir to‘kib yuborishadi. Bu narsalar turmush o‘rtog‘imga yoqmasdi. “Sen atayin shunday qilyapsan, uyni va bolalarni eplolmaysan”, deb urib ketardi. Bu xo‘rliklarning oxiri ko‘rinmadi.

Shaxsiy hayotidagi muammolar bilan kurashayotgan Amirsohibaga Marg‘ilondan xabar keldi. “Onang saraton kasalligiga chalingan”. 

— Onam birinchi kimyoterapiya muolajalarini olganida yonida edim. Sochini kalga oldirish uchun go‘zallik saloniga keldik. Sartarosh qizlar yonimizga kelib, “Sochingizni qanday turmaklab qo‘yaylik”, deb kulib gapirishdi. Kimyoterapiya juda qimmat muolaja, cho‘ntagimizda ham aytarli mablag‘ yo‘q edi. “Kalga olib qo‘yolasizlarmi?” deb onamning kasalligi haqida aytdim. Qizlardan biri yig‘lab yubordi va onamning sochlarini bepulga olib qo‘ydi.

Onam juda tushkun kayfiyatda edi. Kasallik zo‘rayib borar, aksiga olib esa davolanishga pul yo‘q edi. Shunday qiyin vaziyatda ham turmush o‘rtog‘im va bolalarimni o‘ylab, Rossiyaga qaytib ketdim. Onam bir necha bor qo‘ng‘iroq qilib, “Qizim, yolg‘izimsiz, yonimga keling, sizni ko‘rgim kelyapti”, deb yalindi. Ammo pulim bo‘lmagani va turmush o‘rtog‘imning noroziligi sabab O‘zbekistonga kelolmadim. Bir kuni yana qo‘ng‘iroq bo‘ldi, ammo bu gal onam emasdi. “Onang o‘ldi, hech bo‘lmasa ma’rakaga kelarsan”, deyishdi. U paytdagi ahvolimni tasvirlab berolmayman. Turmush o‘rtog‘imga yo‘lkiraga pul bering, hech bo‘lmasa onamni ma’rakasiga boray, deb yalinib yolvordim. Ammo u siltalab, “O‘lganning ortidan o‘lasanmi, otang go‘ridan tirilib kelib, biletingni olib bersin”, dedi. Bir kun davom etgan yalinishlardan so‘ng bilet olib berdi.

O‘zbekistonga kelib, u bilan aloqaga chiqdim. Eson-omon yetib kelganimni aytib, minnatdorlik bildirdim. Yonida rus ayolning ovozi eshitilib turardi, gapimga unchalik e’tibor bermadi. Shundan so‘ng ma’raka bilan ovora bo‘lib qoldim. Uchinchi kuni xolamga qo‘ng‘iroq qildi va telefon ovozini balandlatishni so‘rab, “Menga o‘lganning ortidan ketadigan ayol kerakmas, taloqsan”, dedi. Onamdan ayrilib o‘tda yonayotgan qalbimga uning gaplari yana ham og‘ir zarba bo‘ldi. Peshonamda bor ekan, deb o‘zimni yupatdim.

Ayol juda qiyin vaziyatda qolgandi. Boisi ikki farzandi Rossiyada qolgan, faqatgina kenjasi u bilan birga edi. Bir kuni turmush o‘rtog‘i qo‘ng‘iroq qildi va bolalar usiz qiynalayotganini aytdi. “Bilet yuboraman, Muhammadali bilan Rossiyaga qaytinglar”, dedi. 

— Avtobusga bilet olingan ekan. Uzoq yo‘lga avtobusda borish noqulay va xatarli hisoblanadi. Shunday bo‘lsa-da, bolalarimning diydorini ko‘rish umidida avtobusga chiqdim. Sentabr oyida O‘zbekiston ancha issiq edi. Ammo bir kundan keyin Qozog‘istonga borganda havo birdan sovib ketdi. Haydovchidan avtobusni to‘xtatishini so‘radim, unamadi. Ammo bu hammasi emasdi. Biletlar tekshirilganida, bizning biletga pul to‘lanmagani ma’lum bo‘ldi. Qor yog‘gan yalanglikda bizni va bir nechta kishini qoldirib ketishdi. O‘shanda o‘g‘lim qattiq shamollab, pnevmoniya bo‘lib qoldi. 

Rossiyaga borgan qahramonimiz bildiki, turmush o‘rtog‘i bilan endi er-xotin bo‘lib yasholmaydi. Chunki u rus ayolga uylanib bo‘lgandi. Oradan ko‘p o‘tmay erining qamalib qolgani haqida xabar keldi. Qahramonimiz yaqinlarining yordamida bolalari bilan O‘zbekistonga qaytdi. Tog‘asining uyida yashab, o‘zi ishga joylashdi. Hayoti ancha iziga tushgan, bolalari yonida bo‘lgani uchun qalbi ham xotirjam edi. Ammo...

— Ishxonada o‘tirsam, tog‘am qo‘ng‘iroq qilib, kenja o‘g‘lim Muhammadalining ahvoli birdan yomonlashgani, nafas olishga ham qiynalayotganini aytdi. Borgunimcha tez yordamni ham chaqirib qo‘ygan ekan, ular shoshilinch bolamni kasalxonaga olib borishdi. Bolamning ahvoli og‘irligi uchun uni jonlantirish bo‘limiga joylashtirishdi. Ammo shifokorlarning hech biri aniq tashxis qo‘yolmadi.

Bir kunning o‘zida 7 ta professor ko‘rdi va oxiri bolani zudlik bilan Toshkentga olib borish kerakligini aytishdi. Jonlantirish bo‘limidagi bola bilan poyezdda Toshkentga keldik. Har bekatda hamshiralar kirib, o‘g‘limning qon bosimini o‘lchab, dori berishardi. Chunki yosh bolaning qon bosimi shu qadar o‘ynar va nafas olishga ham qiynalardi. Xolam va buvijonim Muhammadalining ahvolini ko‘rib, qo‘rqib ketishdi. Chunki bir necha soatda uning qorni dum-dumaloq bo‘lib, shishib ketgandi. Bir nechta tekshiruvlardan keyin o‘g‘limga oqqon tashxisini qo‘yishdi.

Amirsohiba Sharofiddinova bu kasallik haqida hech qanday ma’lumotga ega emasdi. Garangsirab turgan onani bosh shifokor qabuliga chaqirdi.

— “Bolani davolatishga katta pul ketadi, puling bormi?” deb savol berdi. “50 ming so‘m pulim bor edi, uni ham yo‘lkiraga ishlatdim. Hatto uyga qaytishim uchun ham pulim qolmadi”, dedim. Shundan keyin yaqinlarim, turmush o‘rtog‘im haqida ham so‘rashdi. Hayotim va moddiy ahvolim haqida ro‘y-rost gapirdim. Shifokorlar bir-biri bilan nimalarnidir maslahatlashishdi. Shundan keyin Rossiyaga tahlillarni yuborish kerakligini aytishdi. O‘g‘limning dadasi o‘sha yerda, yordam berar, degan umidda unga qo‘ng‘iroq qildim. “Mendan pul olish uchun o‘ylab topding”, deb go‘shakni qo‘yib qo‘ydi. O‘sha paytda tahlil 17 ming rubl edi, pulni men hatto ismini ham bilmagan inson to‘lab berdi. Ammo o‘z otasi...  

Davolanishlar o‘z samarasini berib, ahvoli ancha yaxshilandi. Ammo tarvuz yeb, yana jonlantirish bo‘limiga tushib qoldi. Keyin bilsam, oqqon bolalarning ichi surishi mumkin emas ekan. Bir kunning o‘zida dorixonadan 8 million so‘mlik dorini olib, qarz bo‘lib qoldim. Yana dori kerak, ammo dorixona egasi uzrini aytdi. Majburlikdan masjidga borib, yordam so‘radim.

“Istasangiz, namozga kelganlarga siz haqingizda aytaman”, dedi masjid xodimi. Katta sellofan paket olib, tilanchilik qilib, ikki million so‘m pul topdim. Xursand bo‘lib, dorixonaga kelsam, “Qarzingizni bir yaxshi inson berib ketdi”, deyishdi. O‘sha paytdagi ahvolimni tasvirlab berolmayman. Ichimdan quvonaman, ammo quvonch ko‘z yoshlar bilan birga edi.

Qahramonimizning o‘g‘li Muhammadali Sharofiddinov 2-darajadagi oqqon tashxisi bilan davolanib, uni yengib o‘tdi. Ona hamisha farzandlari bilan mo‘jazgina uyda yashashni, ishlab, ularni o‘qitishni orzu qilardi. Niyatlari ijobat bo‘lib, unga Sergeli tumanidan qad rostlagan ko‘p qavatli uylardan biri nasib etdi. Unga hech qanday to‘lovsiz, prezident sovg‘asi sifatida uyning kaliti topshirildi.

— Hayotda ko‘p qiynaldim, ammo uning siylovi ham totli bo‘ldi. Shu bois shukronam sifatida “Ezgu amal” fondiga ishga kirdim. Bu yerda oqqon va saraton kasalligiga chalingan bolalarga moddiy va ma’naviy yordam berish bilan shug‘ullanamiz. Fond rahbarlari avval ham mening o‘g‘limga ko‘maklashishgan, ming shukrki, menga ham mushkul vaziyatga tushgan bolalarga ko‘maklashish imkoniyati nasib etdi. Men baxtli ayolman.

Xulosa o‘rnida shuni aytish lozimki, ba’zan inson qiyin vaziyatga tushganda o‘zini yo‘qotib qo‘yadi. Oson chora izlashga intiladi. Ba’zi ayollar esa taslim bo‘lib, o‘z joniga qasd qiladi. Endi bir mulohaza yuritib ko‘ring, qahramonimizning qiyinchiliklari oldida sizniki qanchalik og‘ir?! U o‘sha og‘ir damlarni shunchaki tabassum bilan eslaydi. Ishonamiz, siz ham ko‘p o‘tmay bugungi kunlaringizni xuddi shunday eslaysiz.