Instagram olamida bir million kuzatuvchiga ega aktyor, viner Bobur Mansurov “Daryo” internet-nashri uchun eksklyuziv intervyu berdi. Intervyuni jurnalist Feruz Muhammad tashkillashtirdi.
Suhbat davomida Bobur Mansurov san’at institutiga juda kech kirgani sababi, omadsizlikka uchragan ishlari haqida gapirib berdi
— Biror ish qilay, pul topay deb ikki yil universitetga topshirolmadim. Gulistonda choyxonamiz bo‘lardi, dadam u yerda shashlik pishirib sotardilar, men dadamga shashlik tayyorlash ishlarida yordam berardim. Keyinchalik kichikroq bir paynet ochaman dedim. O‘sha paytlari paynetlar avjiga chiqqan va MTS yaxshi pul to‘laydi deyishardi. Firma qilib, paynet ochganman. Keyin MTS yopilib ketdi, biznescham bankrot bo‘lgan, xullas qo‘limdan kelmagan.
Keyin institutga topshirishga qaror qildim va san’at institutiga topshirdim. Ko‘pchilik “Pulini bermasang ijodiydan yiqitadi” deb aytishgan. “Unaqa bo‘lmaydi” deb birinchi yil imtihon topshirganman, ballarni ko‘rish uchun borsam, ijodiy imtihondan 13 ball olibman, 75 baldan 13 ball qo‘yishibdi. Umuman kutmagandim, ko‘ngil uchun aytishganmi, bilmadim, rosa maqtab chiqarib yuborishgan edi. Baholash mezoni bilan tanishib chiqdim, har bir detalga 5 baldan berilganda 75 chiqadi, bo‘y, ovoz va hokazo. “Menga 1 balldan qo‘yishdimi deb hayron bo‘lyapman. Xullas o‘qishdan yiqildim, kirolmadim.
Keyingi yili yana topshirdim, bu safar 8 ball qo‘yishdi. Keyin o‘yladim, demak odamlarning gapi tog‘ri ekan, o‘qishga kirish qiyin, faqat tanish-bilish bo‘larkan-da, deb umuman san’atdan ko‘nglim qoldi. Qaytib kelmayman shu institutga dedim.
“Harbiylikka qiziqqanim uchun bittasi qo‘riqchilikka ishga joylashtirib qo‘ygan”
— Harbiy bo‘lishga qaror qildim, armiyaga ketishga harakatni boshladim. Armiyaga ham birinchi yili borolmaganman, “qon bosiming bor ekan”, deb o‘tkazishmagan. Aslida qon bosimim yo‘q edi, u yerda ham tanish-bilishchilik bor ekan. Xullas, armiyaga ketolmadim, sochimni kal qilib oldirib qo‘yganman, hammaga “armiyaga ketyapman” deb aytib qo‘yganman, hamma “Sen qachon ketasan” deb so‘rab qo‘yadi. Oxirgisida yig‘lab oyogiga yopishib olganman, “Olib ketmasangiz bo‘lmaydi” deganimda, “Yo‘q, qon bosim bilan to‘g‘ri kelmaydi” degan. Xullas o‘sha yili armiyaga ham bora olmaganman.
Harbiylikka qiziqqanim uchun bittasi qo‘riqchilikka ishga joylashtirib qo‘ygan. To‘ytepaga ketishda, Qorasuvda katta paxta zavodida qo‘riqchi bo‘lib ishlaganman. Zo‘r ishlaganman, rosa o‘zimni ko‘rsatganman. O‘g‘irliklar bo‘lardi, men hammasini ushlardim. Yosh bola bo‘lganman, lekin o‘g‘irlik bo‘lsa qo‘rqmasdan ushlardim. “Sening kiming bor, nega hech kimdan qo‘rqmaysan” deyishardi. “Nega o‘g‘irlaydi? Qo‘ymayman” derdim. Ko‘p jangari kinolar ko‘rardim, keyin zavodda hamma narsaga sinchiklab qarab yurardim, “hozir shu yerda o‘g‘rilik bo‘lsa kerak”, degan shubha bo‘lardi va rostdan o‘g‘rilarni ushlardim.
“O‘shanda ham armiyaga ketishimga menga san’at yordam bergan”
— Keyin meni Toshkent shahriga, Pushkin metrosi yaqinida joylashgan toza, yaxshi binoga olib kelishdi, men shu yerda qo‘riqchilik qilishni boshladim. Oradan vaqt o‘tib, keyingi armiyaga hujjat topshirish davri yaqinlashdi. Bordim, hamma joyim sog‘lom chiqdi. Umuman kutilmagan ish sodir bo‘lgan. Men Farg‘onada desantchilikka borishni xohlab yurardim, Milliy gvardiyaga bo‘yim yetmasdi. Keyin meni o‘sha Farg‘onadagi xizmat xodimi yoniga chaqirdi, “Sen menga yur. San’atda o‘qiganmisan?” dedi. “Ha” deya javob berdim. “Birorta she’rmi monologmi aytib ber” dedi. Onegin monologini bilardim, aytib berganman. “Bo‘ldi. Men bilan ketasan” degan. O‘shanda ham armiyaga ketishimga menga san’at yordam bergan.
Harbiy xizmatga bordim. Meni olib ketgan odam o‘sha harbiy qismdagi madaniyat bo‘limi rahbari ekan. “Sen mening askarim bo‘lasan, shu yerda yurgin. Baraban chalishni bilasanmi?” dedi. “Yo‘q, bilmayman” dedim. “Chalasan, o‘rgan” dedi. “Bo‘pti” deb qiziqishda o‘rganishni boshladim. Ba’zida “nega yana san’atga aralashyapman”, degan savol ham paydo bo‘lardi. Xullas, baraban chalishni o‘rgandim. Armiyada meni naryadlarga kam qo‘yardi, chunki men baraban chalishga chiqib turishim kerak. Komandirlarimga “Agar naryadga qo‘ysang, o‘zing chalasan” deb aytgan.
Saf o‘tganda men baraban chalib turardim. “Nimaga bu naryadga tushmaydi” deb hamma soldatlar meni yomon ko‘rardi. Keyin unga naryadga men ham tushishim kerakligini, soldatlarga yordam berishim kerakligimni tushuntirdim. Xo‘p deyishdi, keyin naryadlarga ham tushdim, posbon ham bo‘ldim, hammasida turdim.
Okrugda “QVZ” o‘tkaziladigan bo‘ldi, menga qatnashishim kerakligini, jamoa tuzib rejissorlik qilishimni aytishdi. O‘shanda butun vodiy bo‘yicha o‘tkazilgan, biz ikkinchi o‘rinni olganmiz.
“Akamga hujjatlarimda kamchilik bor ekan, ertaga topshiraman deb bahona qildim va ertasi kuni san’atga borib hujjat topshirdim”
— Harbiylikka qolish uchun harakat qilib, testlar topshirib yurgan paytim, ketishimga oz qolgan, Navoiyxonlik musobaqasi o‘tkazilishi kerak ekan. Shunga qatnashishimni, agar yutolmasam, harbiy imtiyozdan quruq qolishimni ta’kidlashdi. Yutsam harbiy imtiyoz beriladi. Imtiyozni olib harbiy o‘quv yurtlariga topshirib, faoliyatimni harbiylikda davom ettirishni rejalashtirayotgandim. Uxlamasdan tayyorlanib, birinchi o‘rinni olganmiz. Televizor olib kelganmiz, haliyam mening nomimda turibdi. O‘zimning balim ham yetgan, lekin rostan ham menga imtiyoz berishdi. Ular so‘zining ustidan chiqishdi.
Armiyadan imtiyozni olib keldim. Akam “Sen san’atga topshirmaysan. Navoiyga konchilikka yoki neft-gazga topshir. Jiddiy ish bilan shug‘ullan. Nima qilasan san’atni? Shuncha qiynalib kelib, yana san’atga topshirasanmi?” dedi. “Bo‘pti” deb Jahon tillari universitetiga bordim. Boryapman, lekin hujjatimni topshirgim kelmayapti. Nimadir yo‘l qo‘ymayapti. Akamga hujjatlarimda kamchilik bor ekan, ertaga topshiraman deb bahona qildim va ertasi kuni san’atga borib hujjat topshirdim.
Armiyaga ketishimga ham san’at yordam berdi, u yerdan imtiyoz olishimga ham san’atning ko‘magi bo‘ldi. Nimadir tortdi. “Bor-e deb”, baribir san’atga topshirdim. Ikki-uch kun o‘tib uydagilarga aytdim, ular urishishdi, “Senga gap ta’sir qilmas ekan, shuncha yil topshirding, ko‘rding, bo‘lmadi-ku” deyishdi.
Imtihonga kirdim, ijodiyning javobi chiqdi, bu safar ijodiy imtihonga 5 ball qo‘yilgan. Keyin o‘zimga o‘zim savol berdim: “Nima bo‘lyapti? Men shunchalik qobiliyatsizmanmi? Nogironmanmi yoki?”. Jirttak bolachalar 75 ball deb yugurib chiqib ketishyapti. Nima bo‘layotganiga hayronman. Uydagilarga aytsam, “O‘l, battar bo‘l” deyishdi. Keyin “nima bo‘lsa bo‘ldi”, deb testga kirdim, yaxshi yechdim, grant bo‘lishimga 4 ball yetmay qoldi. Lekin armiyaga borganim o‘shanda ish berganda, kontraktning bir qismini “Kamolot” to‘lab berardi.
Ma’lumot uchun, Bobur Mansurov 1992-yilda Sirdaryo viloyati Xovos tumanida dunyoga kelgan. O‘zbekiston san’at va madaniyat institutida tahsil olgan. Rejissor sifatida 60 qismdan iborat “Orzular palatasi” deb nomlangan serialni suratga olgan. Bugungi kunda Instagram tarmog‘ida 1 milliondan ortiq kuzatuvchisi bor.
Batafsil reportajni quyida tomosha qilishingiz mumkin.
Izoh (0)