Bundan roppa-rosa uch yil avval — 2018-yilning 18-yanvar kuni Qozog‘istonning Aqto‘be viloyatida Rossiyaning Qozon shahriga 54 nafar o‘zbekistonlik mehnat muhojirini olib ketayotgan avtobus yonib ketgandi.
Fojiada eng ko‘p Namangan viloyati o‘z farzandlarini yo‘qotgan — 31 kishi. Ulardan 20 nafari To‘raqo‘rg‘on tumanidan, 8 nafari Kosonsoydan va 3 nafari Uchqo‘rg‘on tumanidan bo‘lgan. “Daryo” muxbiri Azizbek Abduvaliyev Kosonsoy tumanining Chindovul qishlog‘ida bo‘lib qaytdi.
“Halok bo‘lgan hamqishloqlarimiz orasida uylanmagan bo‘z yigit ham bor edi”
Sohiba Ja’farova, “Shirinbuloq” MFY raisining o‘rinbosari:
— Chindovul Kosonsoyning qadim va katta qishloqlaridan. Uchta mahalla — “Chindovul”, “Shirinbuloq” va “Uchqo‘rg‘on” mahallalariga bo‘lingan. Aqto‘beda halok bo‘lganlarning 4 nafari “Shirinbuloq”, 3 nafari “Uchqo‘rg‘on”, bir nafari esa “Chindovul” mahallasidan edi.
Ularning eng kattasi o‘sha paytda 42, eng yoshi esa 20 yoshda bo‘lgan. 7 nafari oilali, biri esa hali uylanmagan bo‘z yigit edi.
Ularning hammasi oilaparvar yigitlar edi, qishning qahraton kunida uyim-joyim, bolam-chaqam deb avtobusda yo‘lga chiqqandi. Shulardan biri — qo‘shnim Ibrohimjon Hamroyev. To‘y qilaman, deb yo‘lga chiqqan. 4 nafar farzandi otasiz qoldi, ayoli yolg‘iz o‘zi ikki qizini turmushga uzatdi.
Halok bo‘lganlardan Vohidxon Imomadiyevning turmush o‘rtog‘i 3 nafar go‘dagi bilan 27 yoshida beva bo‘lib qoldi. Turmush o‘rtog‘i oilada yagona o‘g‘il farzand bo‘lgan. Hozirda ayol ota-onasining qaramog‘ida yashayapti, chevarchilik bilan shug‘ullanadi.
Har yili 18-yanvar sanasida mahalla raisi, oqsoqollar bilan halok bo‘lganlarning xonadonlarini yo‘qlaymiz, duo-fotiha qilinadi, imkon qadar yordam ko‘rsatishga urinamiz. Lekin o‘lganlarni ortga qaytarib bo‘lmas ekan-da...“Sarpo-suriqqa pul ishlash ilinjida qishda yo‘lga otlangandi”
Zarifa Qosimova, marhum Vohidxon Imomadiyevning turmush o‘rtog‘i:
— 2009-yilda oila qurgan edik, turmush o‘rtog‘im juda yaxshi, mehribon inson edi. Qisqa bo‘lsa ham, baxtli hayot kechirdik. 2010-yili katta o‘g‘lim Bilolxon dunyoga keldi. Sekin-asta farzandlarimiz 3 nafar bo‘ldi. Shularni yaxshi yediray-ichiray, kiyintiray deb tinmasdi. Asosiy daromadni chetda ishlab topar edi. “Farzandlarimni o‘qimishli qilaman, menga o‘xshab o‘zga yurtlarda qiynalmasin” derdi. Bolalarimning kelajagini yarataman, deb ko‘p mehnat qilardi.
Odatda erta bahorda ketib, kuzda qaytar edi. O‘sha yili qaynsinglimni uzatadigan bo‘ldik. Sarpo-suriqqa pul ishlash ilinjida qishda yo‘lga otlangandi...
Issiq kunlarda chok tikaman, lekin qishda yaramayman, sog‘lig‘im ko‘tarmaydi. Nasib etsa, bolalarimni o‘qitaman, dadasi orzu qilganday o‘qimishli bo‘lishadi, katta o‘g‘lim harbiy bo‘lishni istaydi. Shu o‘g‘lim erta ulg‘ayib qolganday, otasidan ayrilganiga g‘am yoshligini olib qo‘yganday. Qizim Gavharxon vrach bo‘lishni niyat qiladi, kenjam Islomxon ham doktor bo‘laman deydi.
Ko‘chaga chiqqim kelmay qolgan, xuddi hamma achinib qarayotganday bo‘ladi. Shu yildan sal ko‘nikdim, vaqt ham o‘taverar ekan. Nailoj, bolalarimning kelajagi uchun ham barcha qiyinchiliklarga sabr qilaman.“Qizim 27 yoshida beva bo‘lib qoldi”
Zulfiya Mahmudova, marhum Vohidxon Imomadiyevning qaynonasi:
— O‘sha mudhish voqeadan beri har yili 10-yanvardan keyin kuyovim tushimga kiradi. Dard bir umr ichingizdan chiqib ketmas ekan, bolalar, qizimning mungli ko‘zlariga qaraganim sari yodimga tushaveradi. Kuyovimning kulib turgan siymosi yodimdan ketmaydi. Qizim o‘sha payt misoli bir gul edi, 27 yoshida beva bo‘lib qoldi. Qizimni g‘am kamgap qilib qo‘ydi. Qabriga olib borib turaman bolalarini, lekin baribir otasini qo‘msaydi.
Men o‘zim ikkinchi guruh nogironiman, niyatim shu qizimni ko‘zim ochiqligida uy-joyli qilish. Iddasi chiqmay uyga olib keldik, hozir qaramog‘imizda, lekin har kimning ham o‘z uyi bo‘lgani yaxshi. Ikki o‘g‘lim bor, ular ham singlisiga ko‘maklashib turibdi.
Ko‘p o‘ylayman, ertaga bularning kelajagi nima bo‘ladi deb. Mahallaga chiqib imtiyozli uylarga harakat qildik, viloyatdan kelgan vakil ro‘yxatga olib, navbatga olib qo‘yishdi. Ajab emas, uy-joyli bo‘lib qolsa...
Aqto‘beda omon qolganlar esa hamon xorijda
Aqto‘be fojiasida mo‘jiza tufayli omon qolgan ikki o‘zbekistonlik — Ahror Isoqov va Isroil Mirzaahmedov ham aynan Namangan viloyati To‘raqo‘rg‘on tumanidan. Ular bilan o‘tgan gal suhbatlashganimizda biri Rossiya, yana biri esa Qozog‘istonda edi.
— Hozir Sankt-Peterburgdaman, qurilish firmasida brigadirman. Uch-to‘rtta obyektni olganmiz, shularni bitirish bilan bandmiz. Safimizda Namangandan, jumladan, o‘zimning mahallam va qo‘shni qishloqlardan ham yigitlar bor. Sharoitlardan nolimaymiz, topish-tutishimiz yaxshi. O‘tgan yil oktabr oyida oilamni ham olib keldim, turmush o‘rtog‘im va o‘g‘ilcham men bilan. Aqto‘bedagi falokatdan sog‘-omon chiqqanimga shukr qilaman, lekin hozir ishlab o‘zimni tiklaydigan paytim, mehnatdan qochmayman. Buyog‘i peshonada borini ko‘raveramiz, — deydi Ahror Isoqov.
Isroil Mirzaahmedov ham Rossiyada, Amursk viloyatida ekan. O‘zining aytishicha, Qozog‘istondan qaytib, 5 oy chamasi To‘raqo‘rg‘onda, uyda bo‘lgan, keyin esa Uzoq Sharqqa qarab yo‘l olgan.
— O‘tgan yil noyabr oyida Rossiyaga keldim. Qarzga mashina olgandim, kirakashlik qilib, uzib yubormoqchi bo‘ldim, o‘xshamadi. Qolaversa, uydan kreditim bor, unga 1 million so‘m chamasi to‘lashim kerak. Xullas, yana chetga chiqishga qaror qildim. Qurilish sohasida ishlayapman, bu yerlar juda sovuq ekanligini hisobga olmasa, nolimasa ham bo‘laveradi. Lekin havosi yoqmayapti, ikki kunning birida tobim qochib qolyapti, — deydi Isroil Mirzaahmedov.
“Unda uyga, O‘zbekistonga qaytavermaysizmi?” degan savolga Isroil “Uyga hali biroz ertada, aka” deya qisqa javob qildi...
Izoh (0)