“Xalq so‘zi” gazetasida o‘z xizmat burchini ado etayotgan paytda qahramonlarcha halok bo‘lgan kichik serjant Abrorbek Tovuldiyev xotirasiga bag‘ishlangan maqola chop etildi. Quyida maqola to‘liqligicha e’tiboringizga havola etiladi.
Abrorbek Tovuldiyev 1979-yil 23-iyulda Andijon viloyati Izboskan tumanida tug‘ilgan. 1997-yilda shu tumandagi 17-umumta’lim maktabini bitirgach, harbiy xizmatga chaqirilgan. U Chirchiq garnizoniga qarashli kichik mutaxassislarni tayyorlash maktabida harbiy tayyorgarlikdan o‘tib, Favqulodda vaziyatlar vazirligining Toshkent viloyati Chinoz shahridagi harbiy qismlaridan birida muddatli harbiy xizmatni davom ettiradi. 2002-yildan Davlat xavfsizlik xizmati chegara qo‘shinlari safida shartnoma asosida xizmat qila boshlagan.
2005-yilning 13-may kuni Andijonda sodir etilgan terroristik harakatlarga qarshi kurash vaqtida vafot etgan.
Davlat chegaralari daxlsizligini, el-u yurt xavfsizligini ta’minlash bo‘yicha xizmat burchini bajarishda ko‘rsatgan mardligi, fidoyiligi uchun kichik serjant A.Tovuldiyev O‘zbekiston Respublikasi Prezidentining Farmoniga ko‘ra vafotidan so‘ng II darajali “Shon-sharaf” ordeni bilan taqdirlangan.
Andijon viloyatidagi chegara posti. Turfa anvoyi gullar yon-atrofga xush ifor taratayotgan mo‘jazgina maydoncha. Uning chetidagi taxtachada “Kichik serjant Abrorbek Tovuldiyev mas’ul” degan yozuvlar bitilgan.
– Bu gulzor quroldosh do‘stimizdan bizga esdalik bo‘lib qoldi, – deydi chegara posti boshlig‘i ofitser Z.Rustamov. – Ayni shu maydoncha oldida chegarachilar har kuni naryad oldidan saflanganda, albatta, quroldosh do‘sti Abrorbekning jasoratini yod etadi.
2005-yil 13-may. O‘sha kuni Abrorjon safdoshi Dilmurod bilan o‘zlari mas’ul bo‘lgan chegara hududini qo‘riqlayotganda tun sokinligini qandaydir sharpalar harakati buzadi. Bundan sergak tortgan Dilmurod “Abror, eshitayapsanmi, kimlardir chegara tomonga kelayotganga o‘xshaydi”, deb shivirlaydi.
Shu daqiqada bir to‘da odamlar chegaraga yaqinlashadi. Abror “To‘xtanglar, kimsizlar?” deya ularni ogohlantiradi. Qarama-qarshi tomondan “Biz to‘ydan qaytayapmiz”, degan javob keladi. Ularning xatti- harakatida qandaydir sarosimani anglagan chegarachilar to‘dani to‘xtatishga harakat qiladi. Qo‘shni Qirg‘iziston hududidan mamlakatimiz chegarasini buzib o‘tishga chog‘langan g‘alamislar bilan chegarachilar o‘rtasida olishuv boshlanib ketadi. Gazandalar ko‘pchilik edi. Ular yigitlarga har tomondan hujum qilib, chegarachilarni jarohatlaydi, garovga olib, “Hokimiyatni qo‘lga oldik, biz tomonga o‘tinglar. Davlatni, uning siyosatini yomonlab intervyu berasanlar, yo‘qsa, otib tashlaymiz!” deb po‘pisa qiladi.
– Hech qanaqa intervyu bermaymiz, – deb qarorida qat’iy turadi Abror.
Chegarachilarni qo‘rqitish uchun to‘da boshlig‘i ularning ko‘z o‘ngida garovga olingan bir begunoh odamni shafqatsizlarcha otib tashlaydi. Biroq chegarachilar xoinlarga bo‘yin egmaydi.
Shu paytda quturgan, qo‘llari qonga botgan jangarilar hokimiyat binosi tomon borar ekan, yo‘l-yo‘lakay duch kelgan transport haydovchilariga do‘q urib, zo‘ravonlik qiladi, qarshilik ko‘rsatganlarni otib tashlaydi, mana shunday vahshiylik bilan zabardast chegarachilarni o‘z tarafiga og‘dirishga harakat qiladi. Biroq qat’iyatli, o‘z Vataniga sodiq, uning tinchligi uchun jonini ham berishga tayyor jasur o‘g‘lonlarni ruhan sindira olmasligini anglagan terrorchilar ularga qarata beayov o‘q yog‘diradi. 11 joyidan yaralangan Abror mardlarcha halok bo‘ladi.
– Abrorjon chorva boqishga, asalarichilikka qiziqar edi, – ko‘ziga yosh olgancha xotirlaydi Abrorning otasi Anorboy aka. – O‘g‘lim intizomli, qat’iyatli va mehribon bo‘lib ulg‘aydi.
Bir safar o‘g‘lim bilan mol bozoriga chiqdik. Egasi 200 ming so‘m deb turgan qo‘chqorni savdolasha boshladim. U “Dada, shuni aytganiga olaylik! Qarang, bu odam pulga muhtojga o‘xshaydi”, deb qoldi. “Bolam, bozor savdolashish bilan qiziqda”, desam, “Aytganini bering, iltimos”, deb turib oldi. Uning fe’l-atvorida qiynalganga imkon qadar yordam berish ustun edi.
Abrorni o‘qitgan o‘qituvchilar uning o‘quvchilik yillarini hanuz kechagidek eslashadi. Ustozlaridan biri Qunduzxon Akbarova uni shunday eslaydi: “Abrorjonni bolaligidan bilaman. Uning yurish-turishi, fazilatlari havas qilgudek edi. O‘rtoqlariga mehribon, o‘zidan kichiklarga har doim yordam berardi. Bir mahallada turganimiz uchun bu oila farzandlarida o‘z Vatanini sevish tuyg‘usi kuchli ekanini yaxshi bilaman”. Boshlang‘ich sinflarda Abrorga dars bergan o‘qituvchisi Ulfatxon Ko‘kiyeva uning o‘qish kitobidagi “Chegarachi” she’rini hammadan birinchi bo‘lib yodlab, tildan qo‘ymay aytib yurganini xotirlaydi.
Abror turmush o‘rtog‘i Gulzoda bilan bir qishloqda tug‘ilib, voyaga yetgan, bir maktabda ta’lim olgan. Ularning to‘yi 2003-yil 22-martda bo‘lib o‘tgan edi. 2004-yilda oilada o‘g‘il – Ahmadullo dunyoga keldi. Bugun usmirlikdan yigitlikka qadam tashlayotgan Ahmadullo o‘qishga, bilim olishga intiladi, orzulari bir dunyo. U kelajakda “General bo‘laman. Toshkentda o‘qiyman. Dadamday qahramon bo‘laman!” deydi qat’iyat bilan. “Ta’til vaqtida bobomga yordam beraman. Dadam oilada yolg‘iz farzand bo‘lgan. Men uning munosib o‘g‘li ekanimni hammaga isbotlayman!”, deydi yigitcha ko‘zlari chaqnab.
Abrorning turmush o‘rtog‘i Gulzoda 2007-yildan buyon Davlat xavfsizlik xizmati chegara qo‘shinlarida shartnoma asosida xizmat qilmoqda.
– Abror aka oilaga ham, xizmat vazifasiga ham mas’uliyat bilan yondashardi, – deydi Gulzoda. – Ota-onasi va opalariga mehri, hurmati cheksiz edi. Bo‘sh vaqtlarida hovlimizni obod etish, mevali daraxtlar ekishda otasiga ko‘mak berardi. Hozir u ekkan giloslar hosilga kirib, katta bog‘ bo‘lgan. Har yili bu daraxtlar qiyg‘os gulga kirib, hosil berganda Abror aka bilan o‘tgan shirin damlarni esga olaman. Bu dunyoni tark etgan insonlardan yaxshi farzandlar, ekkan daraxtlar va qilgan yaxshi amallar qolar ekan.
Darhaqiqat, dunyoda Abrordek o‘g‘lonlarimiz bor ekan, ezgulik mudom g‘olib bo‘ladi, mamlakatimizda tinchlik, osudalik hukm suradi.
Izoh (0)